Robertyng-Capet-Dreux - dynastia panująca w hrabstwie Dreux od 1137 roku do 1377 roku i od 1212 roku do 1514 roku w księstwie Bretanii. Protoplastą rodu był Robert I "Wielki" (zmarł w 1188 roku), trzeci syn króla Francji Ludwika VI "Grubego". W 1137 roku otrzymał on od Ludwika VII hrabstwo Dreux, w którym jego następcy panowali do 1377 roku. Przedstawiciele rodu brali aktywny udział w życiu politycznym Francji (Robert II uczestniczył w trzeciej krucjacie, jego brat Filip, biskup Beauvais, wyróżnił się w bitwie pod Bouvines w 1214 roku). Prawdziwa kariera rodu zaczęła się jednak dopiero od Piotra I "Mauclerca", trzeciego syna Roberta II, który w 1212 roku pojął za żonę Alicję, dziedziczkę książąt Bretanii. Od tego momentu aż do śmierci Anny Bretońskiej w 1514 roku ród z Dreux władać będzie Bretanią. Mimo iż dynastia z Dreux była boczną linią Kapetyngów, jej polityka bardzo szybko zaczęła wyrażać interesy Bretanii. Piotr I "Mauclerc" spiskował z Anglikami przeciwko Ludwikowi IX, a jego syn Jan I przyjął tytuł księcia Bretanii, uznany w 1297 roku przez królów Francji. W 1294 roku Artur III, hrabia Bretanii, poślubił Jolande, córkę Roberta IV, hrabiego Dreux, i Beatrycze, dziedziczki rodu Montfortów. Ich syn, Jan z Montfort, po śmierci swego przyrodniego brata Jana III w 1341 roku, włączył się do walki o tron bretoński (ubiegała się o niego także Joanna z Penthievre, siostrzenica Jana III, wydana za Karola, hrabiego Blois, siostrzeńca króla Francji Filipa VI). Wojna o tron zakończyła się w 1365 roku traktatem w Cuerande, przyznającym synowi Jana z Montfort. Janowi IV, tron bretoński. Jan IV zapoczątkował boczną linię dynastii z Dreux, panującą w Bretanii do 1514 roku (Montfort).
Żródła:
"Słownik dynastii Europy" - pod redakcją Józefa Dobosza i Macieja Serwańskiego