Adélaide-Marie-Émilie Filleul (urodzona w Paryżu, 14 maja 1761 roku, zmarła w Paryżu, 19 kwietnia 1836 roku)
Córka Étienne-Michela Boureta lub Jeana Orieux (oficjalnie ojciec) i Marii Irene Catherine du Buisson de Longpré, kochanki Ludwika XV (biologiczny ojciec).
Hrabina de Flahault de la Billarderie.
Poślubiła 30 listopada 1779 roku Charles-François de Flahaut (urodzony w Beauvais, 18 stycznia 1726 roku, zgilotynowany w 1794 roku), hrabia de Billarderie, hrabiego de Flahaut, feldmarszałka, zarządcy ogrodów i gabinetu króla. Poślubiła Jose Maria de Sousa Botelha Mourao e Vasconcelos (urodzona w Sao Martinho de Mateus, 9 marca 1758 roku, zmarł w Paryżu, 1 Czerwiec 1825 roku), V markiza de Mateus, portugalskiego ambasadora do Danii. Poślubiła 17 października 1802 roku José Marię de Sousę (urodzony w Porto, 9 marca 1758 roku i zmarł w Paryżu, 1 czerwca 1825 roku), markiza de Souza Botelho.
Partnerka Charles Maurice de Limoges-Talleyrand-Périgord (urodzony w Garanciere, w Paryżu, 13 lutego 1754 roku, zmarł w Hôtel de Talleyrand w Paryżu, 17 maja 1838 roku), księcia Benewentu i Cesarstwa, wielkiego szambelana Cesarstwa, księcia-wielkiego granda Cesarstwa, senatora, księcia de Talleyrand, księcia de Dino, księcia i para Francji, wielkiego szambelana Francji, ministra spraw zagranicznych Francji, premiera Francji, "prezydenta" Tymczasowego Rządy Francuzów, przewodniczącego Rządu Tymczasowego, ministra Stosunków Zewnętrznych, ministra marynarki wojennej i kolonii, przewodniczącego Zgromadzenia Ustawodawczego.
Znana jako rónież: Adélaide de Flahault de la Billarderie, Adélaide de Souza.
Jej matka była matresą Ludwika XV, i w tym czasie została również kochanką generała, Étienne-Michela Boureta, który według Jeana Orieux jest prawdziwym ojcem Adélaide. Według innych (w tym Charles de Morny) jest córką króla.
W wieku szesnastu lat Julie wyszła za mąż za Abel-François Poissona de Vandieres, markiza de Marigny i brata Madame de Pompadour. Jej matka zmarła w 1767 roku i była odpowiedzialna za Adelajdę.
Według Sainte-Beuve bardzo wcześnie straciła rodziców i uczyła się w klasztorze, miejscu, w którym rozgrywały się niektóre odcinki jej powieści.
W wieku osiemnastu lat, kiedy opuściła klasztor, 30 listopada 1779 roku wyszła za mąż za hrabia Charles-François de Flahault z Billarderie, decyzją jego starszej siostry Julie. Pan młody był od niej o 36 lat starszy i był feldmarszałkiem, zarządcą ogrodów i gabinetu króla. Według niej małżeństwo nigdy nie zostało skonsumowane. Para mieszkała wówczas w Luwrze w pełnej przedrewolucyjnej burzy, gdzie młoda kobieta, zbyt młoda, by docenić sytuację polityczną, była znudzona otoczeniem. Wtedy wpadła na pomysł, aby napisać "Adele de Sénange", opowieść o bardzo młodej dziewczynie, żonatej ze znacznie starszym od niej mężczyzną, który przeżył sytuację przywołującą niemożliwą miłość księżniczki Kleve.
Opata Périgord (Talleyrand) otworzyła swój salon, w którym jako młody opat zajmował pierwsze miejsce przez dziesięć lat, od 1783 do 1792 roku. W tym też czasie oboje żyli prawie jak małżonkowie, którym 21 kwietnia 1785 roku urodziło się ich dziecko (ojcostwo Talleyranda zostało akceptowane przez Charles de Flahault). W jej salonie mieszkał również Gouverneur Morris, minister pełnomocny Stanów Zjednoczonych i świadek czasu, który spędził z nią lato 1784 roku i który będzie bronił się przed Charlesa de Flahault i Williamem Windhama, któremu ojcostwo Charles de Flahault przypisywał.
Talleyrand zbliżył się początkowo do Germaine de Staël. Następuje po okresie kłótni między nimi i przybraniu na obortach Wielkiej Rewolucji Francuskiej, ukryła się z synem w domu Gouverneura Morrisa podczas wrześniowych masakr.
Na początku terroru przeniosła się do Londynu, zostawiając męża we Francji. To tam w 1794 roku ukazała się jego pierwsza powieść. Hrabia Flahault poddaje się Trybunałowi Rewolucyjnemu, i został zgilotynowany w 1794 roku.
Żeby mieszkać w Londynie i opłacać edukację syna, robi kapelusze. Lord Wycombe przekonuje ją do napisania powieści "Adele de Senange", zainspirowana własną historią i wydrukować, przynosząc duży sukces.
Wyjechała do Szwajcarii, gdzie poznała Ludwika Filipa, księcia Chartres, który był prawdopodobnie jej kochankiem w tamtym czasie. Ona podąża za nim do Hamburga, gdzie spotyka gubernatora Morrisa, a także gdzie spotyka swojego przyszłego męża, Don Jose Maria de Sousa Botelha Mourao e Vasconcelos portugalskiego ambasadora do Danii, byłego męża Marii Teresy Soares de Noronha (urodzona w 1760 roku, zmarła 14 czerwca 1785 roku).
Talleyrand pomógł jej wrócić do Francji pod koniec 1797 roku. Sprowadził ich syna do Ministerstwa Marynarki Wojennej w 1799 roku. Kontynuowała pisanie, publikując Émilie i Alphonse w 1799 roku, Charles i Marie w 1802 roku.
W drugim małżeństwie 17 października 1802 roku wyszła za mąż za José Marię de Sousę, również wdowca, bogatego portugalskiego arystokratę, ambasadora Portugalii w Paryżu i wybitnego patrona literatury, lepiej znanego jako "Morgado de Mateus". Ten ostatni rezygnuje ze stanowiska ambasadora w Rosji i zostaje w Paryżu, poświęcając się listom. Souza to starożytna pisownia imienia Sousa w języku portugalskim "morgado", grzecznościowy tytuł nadany w Portugalii panom niepodzielnego domu.
Nawet jeśli "Madame de Souza" jest często nazywana "Marquise de Souza Botelho" w literaturze lub ze społecznego snobizmu, tytuł ten nigdy nie istniał. Zamieszanie pochodzi prawdopodobnie z faktu, że jego pasierb, Don Jose Luis de Sousa Botelho Mourao e Vasconcelos, został utworzony I hrabiego de Vila Real w 1823 roku lub z powodu Sousa Botelho przez kobiety i bękastardów przez słynnego António Luísa de Sousa, zdobywcy Madrytu podczas wojny o sukcesję hiszpańską 25 czerwca 1706 roku.
Adélaide de Souza ponownie pojawiła się na salonach, aby promować los swojego syna, Charlesa de Flahault. Posuwa się nawet do promowania więzi między nim a Hortense de Beauharnais, której owocem jest Charles de Morny, jej wnuk urodzony w 1811 roku, następnie poślubia go z Margaret Mercer Elphinstone, córką admirała Keitha. Następnie cieszył się ważną karierą wojskową i polityczną. Straciła wpływy wraz z upadkiem Cesarstwa (odradziła swojemu synowi, który został adiutantem Napoleona, i wyjechał z nim na Wyspę Świętą Heleny). Don José Luís de Sousa zmarł w Paryżu 1 czerwca 1825 roku. Najbardziej znany jest ze wspaniałego, luksusowego wydania Lusiades, za które zapłacił i wydrukował podczas swojego życia w Paryżu.
Madame de Souza następnie wycofała się z życia towarzyskiego i przekazała część swoich uczuć swojemu wnukowi, którego wychowała. On sam będzie szara eminencją swojego przyrodniego brata Napoleona III.
Została pochowana na cmentarzu Pere-Lachaise w Paryżu z jej portugalskim mężem, który zostanie sprowadzony do ojczyzny w 1964 roku i pozostał odtąd pochowany w swoim pałacu w Mateus, w pobliżu Vila Real.
Ze związku z Charles-François de Flahaut, miała syna:
Charles Auguste Joseph de Flahaut (urodzony 2 kwietnia 1785 roku, zmarł 1 września 1870 roku), po nim potomstwo.
Pochowana w Cimetiere du Pere-Lachaise w Paryżu, Île-de-France we Francji.
Żródła:
Adélaide de Souza w "Wikipedia", tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Adélaide Filleul w "Geni" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
06-01-2021
04-01-2021