
Arnail François de Jaucourt (urodzony w Paryżu [alias Tournan], 14 listopada 1757 roku, zmarł w Presles-en-Brie, 5 lutego 1852 roku) herb
Syn Louis Pierre hrabiego de Jaucourt i Elisabeth Sophie Gilly.
Hrabia de Jaucourt i par Cesarstwa od maja 1808 roku, par Francji od 4 czerwca 1814 roku, markiz de Jaucourt i par Francji od 31 sierpnia 1817 roku, feldmarszałek od 1792 roku, generał-porucznik od 1814 roku, deputowany de Seine-et-Marne od 1 października 1791 roku do 30 lipca 1792 roku, członek Trybunału od 25 grudnia 1799 roku do 31 października 1803 roku, prezes Trybunału od października 1802 roku do października 1803 roku, członek konserwatywnego Senatu od 31 października 1803 roku do kwiecień 1814 roku, par Francji od 1814 roku, minister marynarki wojennej i kolonii od 9 lipca do 26 września 1815 roku, członek Tymczasowego Rządy Francuzów od 1 kwietnia do 2 maja 1814 roku, minister stanu od 13 maja 1814 roku do 1830 roku, członek Izby Parów od 4 czerwca 1814 roku do lutego 1848 roku.
Poślubił Marie Louise Perrette Aglaé Bontemps (urodzona w 1762 roku, zmarła w 1848 roku), córkę Louisa Pierre Dominique Bontemps i Jeanne Thérese Teyssier.
Jaucourt urodził się w Tournon (Seine-et-Marne) w protestanckiej rodzinie, chronionej przez Louisa Josepha de Bourbon, księcia de Condé, do którego pułku wstąpił w wieku piętnastu lat. Został pułkownikiem i dał się poznać dzięki powitaniu rewolucji francuskiej i przynależności do Feuillants - klub polityczny czasów rewolucji francuskiej.
Deputowany do Zgromadzenia Ustawodawczego w 1791 roku, wybrany przez departament Seine-et-Marne, generalnie głosował z mniejszością. Ponieważ jego poglądy zostały uznane przez kolegów za zbyt umiarkowane, zrezygnował w 1792 roku i wkrótce potem został aresztowany pod zarzutem bycia reakcjonistą. Madame de Staël uzyskała zwolnienie od Louisa Pierre Manuela tuż przed wrześniową masakrą.
Udał się do Anglii i dołączył do grupy, która w latach 1792-1793 schroniła się w Juniper Hall w Surrey, wspierana przez Madame de Stael, która później do nich dołączyła. Wrócił do Francji po egzekucji króla Ludwika XVI.
Jaucourt schronił się w Szwajcarii, aby uciec przed panowaniem terroru i powrócił dopiero po zamachu stanu Napoleona Bonaparte 18 w Brumaire i utworzeniu konsulatu francuskiego, wchodząc do trybunału, którego był prezesem przez krótki okres.
W 1803 roku Jaucourt wszedł do francuskiego Senatu, a w następnym roku, po utworzeniu I Cesarstwa, dołączył do rodziny Josepha Bonaparte. Towarzyszył Józefowi do Królestwa Neapolu i został stworzony przez Napoleona jako hrabia Cesarstwa.
W następnych latach Jaucourt zdystansował się od sprawy imperialnej i po restauracji Burbonów został ministrem stanu i parem Francji. Po zakończeniu Stu Dni (podczas których stanął przy Ludwiku XVIII), był ministrem marynarki wojennej w lipcu - wrześniu 1815 roku, ale nie piastował już żadnego stanowiska. Poświęcił się wspieraniu protestanckich interesów we Francji i próbował zmniejszyć skutki Białego Terroru.
Członek izby wyższej po rewolucji lipcowej i przez cały okres panowania Ludwika Filipa (monarchii lipcowej), został zepchnięty do życia prywatnego przez ustanowienie Drugiej Republiki, ale doczekał zamachu stanu w 1851 roku i zgromadził się przy rządzie Ludwika Napoleona Bonaparte, umierającego w Paryżu w następnym roku.
Poślubił Marie Louise Perrette Aglaé Bontemps, wdowę po Claude Louis, duc de La Châtre (urodzony 30 września 1745 roku, zmarł 13 lipca 1824 roku), z którą miał adoptowanego syna:
Louis Charles François Levisse de Montigny de Jaucourt (urodzony około 1771 roku, zmarł po 1831 roku), po nim potomstwo.
Przekazanie tytułu markiza jego adoptowanemu synowi, Louis-Charles-François Levisse de Montigny de Jaucourt, dekretem cesarskim z 25 lipca 1860 roku.
Żródła:
Arnail François, marquis de Jaucourt w "Wikipedia", tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
François, marquis de Jaucourt w "Geni" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
14-04-2021