

Blanka "Święta" Alfonsina (Robertyng-Capet-Bourgogne-de Mâcon) Kastylijska (urodzona w Palencji, 4 marca 1188 roku, zmarła w klasztorze Maubuisson-les-Pontoise (obecnie Saint-Ouen-l'Aumône na przedmieściach Paryża), 27 listopada 1252 roku) herb
Córka Alfonsa VIII "Szlachetnego" Alfonsina (Robertyng-Capet-Bourgogne-de Mâcon), króla Kastylii i Eleonory Plantagenet (Gâtinais-Anjou) Angielskiej, córki Henryka II Plantagenet (Gâtinais-Anjou), króla Anglii i Eleonory Mérovingienne-Guilhemide, księżnej Akwitanii.
Regentka Francji od od 8 listopada 1226 roku do 25 kwietnia 1236 roku i od 12 czerwca 1248 roku do 27 listopada 1252 roku. Hrabina Valois od 1240 roku do 1252 roku.
23 maja 1200 roku w Normandii, na zamku Neuf, w Port-Mort poślubiła Ludwika VIII "Lwa" Robertyng-Capet (urodzony w Paryżu, 3 września 1187 roku, zmarł w w Château de Montpensier-en-Auvergne, 8 listopada 1226 roku) króla Francji, króla Anglii (proklamowanego).
Świeta Blanka była zasłużonego dla dzieła rekonkwisty Alfonsa VIII "Szlachetnego" króla Kastylii i Eleonory Angielskiej. Atmosfera dworu kastylijskiego ukształtowała w niej przywiązanie do religii, a także zmysł polityczny, którym wykazała się nieraz już jako królowa francuska. Córki Alfonsa i Eleonory były spokrewnione w prostej linii z władcami Francji i Anglii, dlatego też oczy dworu francuskiego zwróciły się w stronę Hiszpanii, gdy poszukiwano małżonki dla następcy tronu - księcia Ludwika.
Blanka Kastylijska dzieciństwo spędziła głównie na kastylijskim zamku w Palencji.
W lutym 1200 roku do Kastylii przybyła Eleonora Akwitańska, aby na dworze swojej córki znaleźć kandydatkę na żonę przyszłego króla Francji Ludwika VIII. Początkowo miała nią być Urraka, lecz sympatia Eleonory Akwitańskiej dosyć szybko zwróciła się w kierunku Blanki.
Na żonę dla przyszłego króla Francji przeznaczono starszą siostrę Blanki, a odebrać młodą królewnę przyjechała ich babka Eleonora Akwitańska. Ponoć gdy ujrzała dwunastoletnią Blankę miała zachwycić się, że wygląda tak jak ona w młodych latach. Sentyment ten miał przesądzić o zmianie planów małżeńskich i do Francji Eleonora wróciła z młodszą córką króla Alfonsa.
Królewska narzeczona nie mogła od razu przyjechać na ziemie francuskie, ponieważ akurat zostały one obłożone przez papieża interdyktem, gdyż panujący Filip II August nie chciał oddalić swej konkubiny, a prawowitą małżonkę zamknął w klasztorze. Hiszpańska królewna schroniła się więc w Château-Gaillard na terenie Normandii będącej wówczas posiadłością króla angielskiego Jana "bez Ziemi". Tam odbył się ślub.
Jeszcze przed koronacją na króla Francji książę Ludwik w wyniku buntu baronów angielskich został obwołany władcą Anglii. Udał się zatem do Londynu i bez przeszkód przejął władzę, lecz wkrótce sytuacja wewnętrzna uległa zmianie i musiał uchodzić. Wobec odmowy wysłania wsparcia przez Filipa Augusta (który niedawno zawarł pokój z Anglią), mężna małżonka poczuła się w obowiązku przyjść z pomocą Ludwikowi. Sprawnie zorganizowała flotę morską i oddziały lądowe pod dowództwem Roberta de Courtenay, które doprowadziły sukcesora tronu do ojczyzny.
Na mocy traktatu zawartego między królem Francji Filipem II Augustem, a królem Anglii Janem "bez Ziemi" postanowiono zaręczyć Urrakę, starszą siostrę Blanki, z synem Filipa, Ludwikiem. Babcia obu dziewczynek, Eleonora Akwitańska, zadecydowała, że to Blanka nadaje się bardziej na królową Francji. Urraka została później żoną króla Portugalii Alfonsa II. Blanka wiosną 1200 roku przybyła wraz z swą babcią do Francji. 22 maja 1200 roku traktat został podpisany, a Jan "bez Ziemi" scedował na swą siostrzenicę posiadłości w Issoudun i Gracay oraz w Berry. Tymczasowym domem Blanki stał się zamek Château-Gaillard, ponieważ ziemie Filipa II Augusta były obciążone interdyktem. Ślub obojga młodych odbył się 23 maja 1200 roku w Portmort w Normandii, na prawym brzegu Sekwany. Były to ziemie króla Anglii Jana "bez Ziemi".
W 1223 roku objął on władzę jako Ludwik VIII (nazwany przez potomnych "Lwem"). Pożycie małżeńskie układało się nad wyraz pomyślnie, a jego owocem było trzynaścioro dzieci. Królowa Blanka potrafiła sprostać różnym potrzebom politycznym, łącznie z objęciem rządów regencyjnych po śmierci męża, lecz jednocześnie z wielką pieczołowitością oddała się katolickiemu wychowaniu dzieci w duchu rycerskim. Wśród nich najjaśniejszym blaskiem rozbłysnął w przyszłości wielki patron Francji - św. Ludwik IX.
Dziećmi Blanki i Ludwika byli:
córka (urodzona w 1205 roku, zmarła w wieku niemowlęcym),
Filip (urodzony w 1209 roku, zmarł w 1218 roku),
Alfons (urodzony i zmarł w 1213 roku),
Jan (urodzony i zmarł w 1213 roku),
Ludwik IX "Święty" (urodzony 25 kwietnia 1214 roku, zmarł 25 sierpnia 1270 roku), król Francji,
Robert I "Dobry" (urodzony we wrześniu 1216 roku, zmarł 9 lutego 1250 roku), hrabia Artois,
Filip (urodzony w 1218 roku, zmarł w 1220 roku),
Jan Tristan (urodzony w 1219 roku, zmarł w 1232 roku), hrabia Andegawenii i Maine,
Alfons z Poitiers (urodzony 11 listopada 1220 roku, zmarł 21 sierpnia 1271 roku), książę Owernii, hrabia Poitiers i Tuluzy,
Filip Dagobert (urodzony w 1222 roku, zmarł w 1232 roku),
Izabela "Święta" (urodzona w 1225 roku, zmarł 23 lutego 1269 roku), kanonizowana,
Stefan (urodzony i zmarł w 1225 roku),
Karol Andegaweński (urodzony w marcu 1226 roku, zmarł 7 stycznia 1285 roku), hrabia Andegawenii i Maine oraz Prowansji i Forcalquier, król Sycylii, król Neapolu, tytularny król Jerozolimy etc..
Zdolności przywódcze Blanki objawiły się po raz pierwszy w 1216 roku. Wtedy to jej mąż, po śmierci Jana "bez Ziemi", zażądał dla siebie korony angielskiej i najechał na Anglię. Filip II August odmówił wsparcia synowi. Jedyną popleczniczką Ludwika stała się jego żona Blanka. Zatrzymała się w Calais i zorganizowała flotę pod dowództwem Eustachego Mniach oraz armię pod dowództwem Roberta z Courtenay. Ludwik spotkał się w Anglii z niewielkim oporem. W czerwcu 1216 roku wkroczył do Londynu i proklamowany w katedrze świętego Pawła królem Anglii (nigdy nie został na niego koronowany). 14 czerwca 1216 roku zdobył Winchester i w ten sposób w jego rękach znalazła się ponad połowa królestwa angielskiego. W 1217 roku zaczął tracić poparcie baronów i został zmuszony do rezygnacji z tronu Anglii na rzecz Henryka III.
14 lipca 1223 roku, po śmierci Filipa II Augusta zasiadł na tronie Francji jako Ludwik VIII, który zmarł 8 listopada 1226 roku w Château de Montpensier-en-Auvergne. Nie wiadomo jaką rolę odgrywała Blanka w trakcie panowania męża.
Po śmierci Ludwika VIII, Blanka została opiekunką ich dzieci oraz regentką Francji w imieniu swego syna, Ludwika IX "Świętego". Sytuacja polityczna była wtedy bardzo trudna. Większość terytoriów Francji znajdowała się pod panowaniem angielskim. Regentka poskramiała ambicje i uśmierzała bunty skłóconych baronów. W 1226 roku doprowadziła do zniszczenia ligi baronów. Trzy lata później doprowadziła do przejęcia przez króla części hrabstwa Tuluzy. W 1230 roku odparła najazd angielski. Oddała Ludwikowi IX władzę w 1236 roku, ale do końca życia była najbliższą doradczynią syna. W latach 1240-1252 rządziła hrabstwem Valois. Po raz kolejny została regentką Francji w 1248 roku, gdy Ludwik IX brał udział w siódmej krucjacie. Funkcję tę sprawowała do swej śmierci, która nastąpiła w 1252 roku w Paryżu. Pod koniec życia została cysterką. Została pochowana w Maubuisson. Dziś jest uznawana za jedną z największych władczyń Francji i w Kościele Katolickim odbiera cześć jako święta.
Jako regentka zasłużyła się dla zjednoczenia królestwa, przyłączając ziemie (część Langwedocji, Tuluzę i Prowansję), poskramiając samowolę arystokracji i nadużycia zlaicyzowanej części duchowieństwa. Finansowała także rozwój miast, odparła najazd wojsk angielskich i wsparła krucjatę przeciwko albigensom prowadzą wcześniej przez Ludwika VIII. W roku 1236 przekazała władzę Ludwikowi IX, zaś w roku 1348 znów objęła rządy regencyjne podczas wyjazdu syna na krucjatę.
Pod koniec życia wyczerpana trudami wychowania potomstwa i rządzenia przyjęła habit cysterski, w którym dopełniła pobożnego żywota. Została pochowana w ufundowanym przez siebie klasztorze w Maubuisson. Kult świętej matki świętego króla zaraz po jej śmierci rozpowszechnił się w kraju.

Blanka Kastylijska "Kobiety w polityce"
Św. Blanka Kastylijska, królowa "ŻYWOTY ŚWIĘTYCH"
Blanca de Castilla w "Worldhistory" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
BLANKA KASTYLIJSKA w "Władcy Francji"
Comtes de Flandre(s) Vlaanderen "Racines et historie"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
13-07-2024