
Bruno I "Święty, Wielki" Ludolfing (urodzony w maju 925 roku, zmarł w Reims, 11 października 965 roku) herb
Syn Henryka I "Ptasznika" Liudolfing, księcia Saksonii i Turyngii, król Niemiec i Matyldy "Świętej, Westfalskiej" Immedinger z Ringelheim, politycznie wpływowej królowej Niemiec, faktycznie rządzącej królowej Niemiec, córki Teodoryka (Dietricha) Immedingera, hrabiego Westfalii, hrabiego Ringelheim.
Kanclerz królestwa od 940 roku do 953 roku, opat Lorsch od 948 roku do 950 roku, arcybiskup Kolonii od 30 sierpnia 953 roku do 11 października 965 roku, książę Lotaryngii od września 953 roku do 11 października 965 roku, regent Francji od 16 czerwca 956 roku do 965 roku, regent Niemiec od maja 961 roku do 11 października 965 roku.
Urodził się w maju 925 roku. Jako najmłodszy syn Henryka I został mnichem i w wieku pięciu lat został przeznaczony do kariery duchownej i oddany pod opiekę biskupa Baldericha z Utrechtu. Kształcił się w szkole katedralnej w Utrechcie. W 939 roku brat Otton I powołał go na dwór królewski. Kontynuował naukę pod kierunkiem biskupów Izraela i Rathera z Werony. Należał do najlepiej wykształconych ludzi epoki.
W 948 roku został wybrany opatem w Lorsch. W 950 został archikanclerzem swojego brata Ottona i dzierżył ów urząd do 953 roku, kiedy na początku września 953 roku król przekazał mu we władanie księstwo Lotaryngii, odebrane buntowniczemu zięciowi królewskiemu Konradowi "Czerwonemu". W ten sposób Bruno osobiście zaangażował się w wojnę przeciw Konradowi i stał się drugą osobą w państwie wiernie wspierającą monarchę. W tymże roku Bruno został powołany na arcybiskupstwo kolońskie. W 954 roku został opiekunem syna swojej siostry Gerbergi i objął regencję we Francji w imieniu siostrzeńca, króla Lotara.
Dwa lata później został opiekunem Hugona "Capeta", syna swojej siostry Jadwigi. Bruno musiał stale pośredniczyć pomiędzy oboma swoimi siostrzeńcami rywalizującymi o francuska koronę. Ponadto podczas nieobecności Ottona I wraz z arcybiskupem Moguncji Wilhelmem został nie tylko regentem, lecz także opiekunem bratanka Ottona II, którego 26 maja 961 roku w Akwizgranie namaścił na króla.
Bruno popierał szkoły klasztorne i reformę klasztorną zapoczątkowaną w Gorze. Otrzymał od brata liczne przywileje: prawo otoczenia Kolonii murami, odbywania targów, bicia monety i nakładania podatków. Jego dwór stał się centrum kultury. Współczesne przekazy opisują go jako skromnego i pobożnego człowieka.
W 959 roku dokonał podziału księstwa lotaryńskiego, osadzając w Górnej Lotaryngii męża swojej siostrzenicy, Fryderyka, jako cesarskiego lennika.
Zmarł 11 października 965 roku w Reims, które odwiedził w celu pogodzenia swoich siostrzeńców. Zgodnie ze swoją wolą spoczął w ufundowanym przez siebie opactwie benedyktynów św. Pantaleona w Kolonii.
Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci - 11 października.

Żródła:
"LUDOLFINGOWIE X-XI w."- autor: Przemysław Jaworski - 2018
Bruno (arcybiskup koloński) w "Wikipedia"
Archbishop St. Bruno w "Catholic hierarchy" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
20-09-2020