Claude Louis Hector de Villars (urodzony w Moulins, 8 maja 1653 roku, zmarł w Turynie, 17 czerwca 1734 roku) herb

Syn Pierre de Villars, markiza de Villars, seniora de La Chapelle, barona de Masclas, barona de Sarras, barona de Reverant, barona d'Oriol i Marii Gigault, córki Bernardin Gigault, seniora de Bellefonds.

Markiz de Villars od maja 1705 roku dom września 1709 roku, książę de Villars i de Martigues, markiz de La Melle, hrabia de Rochemiley, wicehrabia de Melun i par Francji od września 1709 roku do 17 czerwca 1734 roku, hrabia de Mesnuls de iure uxoris od 1 lutego 1702 roku do 1739 roku, senior de Galleville de iure uxoris 1 lutego 1702 roku do 17 czerwca 1734 roku, Grand Hiszpanii od 1723 roku do 17 czerwca 1734 roku, ambasador Francji w Wiedniu w 1683 roku i w 1697 roku, członek Akademii Francuskiej od 24 maja 1714 roku, gubernator Metz i de Verdun od 1710 roku do 1712 roku, gubernator Prowansji od 1712 roku, przewodniczący Rady Wojny i członek Rady Regencyjnej od 12 września 1715 roku do 15 października 1718 roku, minister Stanu od 1723 roku, komisarz Generalny Kawalerii od 2 września 1688 roku do 30 marca 1692 roku, feldmarszałek od 30 marca 1692 roku do marca 1693 roku, generał porucznik od marca 1693 roku, marszałek Francji od 20 październi1ka 1702 roku do 18 października 1733 roku, marszałek generalny obozów i armii króla od 18 października 1733 roku do 17 czerwca 1734 roku.

31 stycznia 1702 roku poślubił Jeanne Angélique Roque de Varengeville (zmarła 3 marca 1763 roku), córkę Jacques Rocque, seniora de Varengeville, ambasadora w Wenecji, sekretarza zakonów księcia Orleanu i Charlotte Angélique Courtin des Mesnuls.

Dowódca i dyplomata francuski, ostatni z wielkich wodzów Ludwika XIV, marszałek Francji.

Syn dyplomaty, wstąpił do armii w 1671 i wziął udział w wojnie 1672-1678. Karierę wojskową rozpoczął w lekkiej jeździe, a w 1674 roku uzyskał stopień pułkownika w pułku rajtarów. Służył pod rozkazami najwybitniejszych wodzów (m.in. Turenne'a, Kondeusza Wielkiego i Luxembourga), wyróżniając się odwagą i męstwem. W 1687 roku został awansowany do stopnia maréchal de camp (najniższego generalskiego w wojsku francuskim).

W 1687 roku udał się do Bawarii i wraz z elektorem walczył z Turkami. Wziął m.in. udział w zwycięskiej bitwie pod Mohaczem w sierpniu 1687 roku. W 1690 roku powrócił do kraju, otrzymał dowództwo jazdy w armii we Flandrii i wziął udział w wojnie palatynackiej. W latach 1698-1701 pełnił funkcję ambasadora w Wiedniu.

Powrócił do służby wojskowej z początkiem hiszpańskiej wojny sukcesyjnej. W 1702 roku wyruszył na kampanię w Niemczech i jesienią odniósł świetne zwycięstwo pod Friedlingen w Badenii, które przyniosło mu sławę i buławę marszałkowską.

W kampanii 1703 roku odniósł kolejne zwycięstwo w bitwie pod Höchstädt an der Donau w Bawarii. Następnie dotarł do Riedlingen nad Dunajem i zagroził samemu Wiedniowi, gdzie rozpoczęto nawet przygotowania do ewakuacji cesarskiego dworu. Kiedy wskutek wycofania się z wojny sprzymierzeńca Francji - elektora Bawarii, do zdobycia habsburskiej stolicy nie doszło, rozgoryczony zrezygnował z dowództwa i przejściowo wycofał się z działań wojennych.

W 1704 roku na czele dwudziestotysięcznej armii zwalczał powstanie kamizardów w Langwedocji. Za jego pacyfikację otrzymał Order Świętego Ducha oraz tytuł diuka w 1705 roku.

W latach 1705-1708 z powodzeniem kontynuował działania w Niemczech. W 1709 roku otrzymał dowództwo armii stawiającej opór wojskom angielsko-cesarskim księcia Marlborough i księcia Eugeniusza Sabaudzkiego na granicy północnej. Jeszcze w tym samym roku stoczył rozstrzygającą bitwę pod Malplaquet, po której nastąpił odwrót Francuzów, lecz która osłabiając przeciwnika, faktycznie uchroniła Paryż i Francję przed inwazją aliantów.

W kwietniu 1712 roku Ludwik XIV powierzył mu dowództwo kolejnej armii stacjonującej we Flandrii. W lipcu 1712 roku Villars wziął rewanż na Eugeniuszu Sabaudzkim, zwyciężając pod Denain. Sukces ten zażegnał niebezpieczeństwo ostatecznej klęski Francuzów i umożliwił negocjowanie honorowego pokoju. W nagrodę Ludwik XIV mianował go gubernatorem Prowansji oraz (jako pierwszego wojskowego) członkiem Akademii Francuskiej.

W latach 1713-1714 Villars negocjował warunki traktatu pokojowego w Rastatt, kończącego hiszpańską wojnę sukcesyjną. W latach 1715-1723, podczas małoletniości Ludwika XV, był członkiem Rady Regencyjnej i głównym przeciwnikiem ówczesnego pierwszego ministra, kardynała Dubois. Od 1715 roku także prezesem rady wojennej, a od 1718 roku został kanclerzem państwa.

W 1733 roku jako pierwszy po marszałku Turenne otrzymał tytuł maréchal-général des camps et armées du roi, przyznany jedynie 6 marszałkom Francji. Brał jeszcze udział w wojnie o sukcesję polską, walczył w północnych Włoszech i zajął Księstwo Mediolanu.

W 1734 roku Villars, w wieku osiemdziesięciu jeden lat, objął dowództwo we Włoszech nad 40.000 Francuzami, 12.000 Piemontczykami i 21.000 Hiszpanami i dowodząc nimi zdołał, w trzy miesiące zdołał podbić mediolańczyków, podczas wojny o sukcesję polską. Gdy zachorował poprosił o wezwanie go do Francji. Nie zdążył ponownie zobaczyć swojej ojczyzny i zmarł 17 czerwca 1734 roku w swoim łóżku w Turynie.

Pozostawił obszerne pamiętniki wydane całościowo w 6 tomach przez markiza de Vogüe pod koniec XIX wieku (Mémoires du maréchal de Villars, publiés d'apres le manuscrit original).

Marszałek Villars zlecił wybudowanie zamku Château de Larochemillay. Ponadto uzyskał częściowo wicehrabstwo de ??Melun i zamek de Vaux-le-Vicomte, czyniąc z niego w 1705 roku swoją siedzibę. W 1710 roku został także właścicielem zamku Hôtel de Navailles na przedmieściach Saint-Germain, który rozbudował. W XIX wieku został podzielony na dwie części - we wschodniej część, zwanej "dużym Hôtel Villars" stał ratusz, podczas gdy w zachodniej części, zwanej "małym Hôtel Villars", w którym obecnie mieści się szkoła Paul Claudel-d'Hulst.

W 1702 roku poślubił Jeanne Rocque, znacznie młodszą od siebie, która wniosła mu hrabstwo de Mesnuls od swojej rodziny ze strony matki, którą sprzedała w 1739 roku, oraz seniora de Galleville, od strony małżonki ze strony ojca, które ich syn sprzedł w 1764 roku. Jeanne Rocque, miał dwoje dzieci:

Honoré de Villars (urodzony 4 października 1702 roku, zmarł w maju 1770 roku), księżna de Villars i par Francji, książę de Martigues, Grand Hiszpanii, wicehrabia de Melun, hrabia de Rochemiley, markiz de la Melle, gubernatr Prowansji, zmarł bezpotomnie,

Louis de Villars (urodzony 20 grudnia 1703 roku, zmarł 8 sierpnia 1704 roku).


Żródła:

Claude Louis Hector de Villars w "Wikipedia"


Claude Louis Hector de Villars w "Wikipedia" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk

18-11-2020