Henryk VII Philippe Pierre Marie Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-d'Orléans (urodzony w Woluwe-Saint-Pierre, 14 czerwca 1933 roku, zmarł w Paryżu, 21 stycznia 2019 roku) herb

Najstarszy syn Henryka VI Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-d'Orléans, Jego Królewska Wysokość księcia d'Orléans, Jego Królewska Wysokość księcia de Valois, Jego Królewska Wysokość księcia de Chartres, Jego Królewska Wysokość księcia de Guise, d'Enghien, Jego Królewska Wysokość księcia de Vendôme, Jego Królewska Wysokość księcia de Penthievre, Jego Królewska Wysokość księcia d'Aumale, Jego Królewska Wysokość księcia de Nemours i Jego Królewska Wysokość księcia de Montpensier, delfina Owernii (d'Auvergne), Jego Królewska Wysokość księcia de Joinville, Jego Królewska Wysokość księcia de Condé, głowy Domu Orleańskiego Orleński, Jaśnie Wielmożny (Monseigneur) hrabiego Paryża, tytularnego król Francuzów i Isabell d'Orléans-Bragança y Dobrzensky de Dobrzenicz [Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-Orléans-Bragança], córki Pedro de Alcântara d'Orléans-Bragança [Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-Orléans-Bragança], księcia Grao Pará, następcy cesarskiego tronu Brazylii i Elżbiety Gräfin Dobrzensky de Dobrzenicz, córki Johanna Wenzela Grafa Dobrzensky de Dobrzenicz.

Jego Królewska Wysokość hrabia de Clermont od 30 czerwca 1957 roku do 1 listopada 1984 roku i od 26 września 2009 roku, Jego Królewska Wysokość hrabia de Mortain od 1 listopada 1984 roku, Jego Królewska Mość książę de Valois, de Chartres, de Nemours, de Montpensier, Jego Królwska Mość książę de Joinville, Jego Kólewska Mość delfin Owerni, Jego Kólewska Mość markiz de Coucy, de Folembray, Jego Kólewska Mość hrabia de Soissons, de Dourdan, de Romorantin, Jego Kólewska Mość baron de Beaujolais od 26 września 2009 roku, Jaśnie Wielmożny (Monseigneur) hrabia Paryża od 25 sierpnia 1940 roku do 21 stycznia 2019 roku, Jego Królewska Wysokość książę Francji od 25 sierpnia 1940 roku do 19 czerwca 1999 roku, Jego Królewska Wysokość Pierwszy Książę Królewskiej Krwi Francji i następca tronu Francji (sukcesja orleańska) od 25 sierpnia 1940 roku do 19 czerwca 1999 roku, tytularny król Francuzów i pretendent do tronu Francji jako Henryk VII od 19 czerwca 1999 roku do 21 stycznia 2019 roku.

W Dreux, 5 czerwca 1957 roku (rozwód cywilny 3 lutego 1984 roku, rozwód kościelny 13 listopada 2008 roku) Marie-Therese of Württemberg (urodzona w Altshausen, 12 grudnia 1934 roku), księżną de Montpensier, córkę Filipa Würtemberskiego i Róży Habsburg-Baudemont-Vaudemont-Lotaryńskiej-d'Este, córki Piotra Ferynanda Habsburg-Baudemont-Vaudemont-Lotaryńskiego-d'Este, księcia toskańskiego. W Bordeaux, 31 października 1984 roku (cywilny), w Arcangues 26 września 2009 roku (religijny) Micaelą Cousino y Quinones de León (urodzona w Vichy, 30 kwietnia 1938 roku), księżną de Joinville, córkę Luisa Maximiliano Cousino y Sebire i Antonii Quinones de León y Banuelos, IV markizy San Carlos, córki Fernando Quinones de León, VIII markiza de Montevirgen.

Do 1999 roku używał herbu królów Francji przedstawiającego trzy lilie na niebieskim tle. Był szefem królewskiej dynastii Domu Orleańskiego, czyli prawowitym następcą tytułu: króla Francuzów.

Po śmierci ojca, hrabiego Paryża, który zmarł 19 czerwca 1999 roku, został szefem domu królewskiego Francji.

Był najstarszym synem Henryka VI Orleańskiego i Izabelli Orleańskiej-Bragança, córki Piotra de Alcântara Brazylijskiego (prawnuczki ostatniego cesarza Brazylii - Piotra II).

Urodził się 14 czerwca 1933 roku w posiadłości Anjou w Woluwć-Saint-Pierre (Belgia). Dzieciństwo spędził w Maroku, w Hiszpanii i w Portugalii. W 1948 roku zaczął uczęszczać do liceum w Bordeaux, gdzie zdał maturę. Chodził na kursy w paryskim Institut des Sciences Politiques.

Uczestniczył, jako oficer, w wojnie algierskiej, za co w 1959 roku otrzymał Croix de la Valeur militaire. Służył też w I Zagranicznym Pułku Kawalerii na Korsyce (Legia Cudzoziemska). W 1967 roku opuścił armię i został pracownikiem bankowym we Francji i w Szwajcarii.

Zajmował się działalnością artystyczną i handlową. Lansował perfumy "Lys Bleu", a także pasjonował się rysunkiem i malarstwem. W latach 70-tych sprzedawał swe prace z dość dużym powodzeniem. W 1990 roku opublikował autobiografię Lettre a mes fus, w której m.in. wyjaśnia swoim dzieciom, dlaczego opuścił swą pierwszą żonę. W czerwcu 2002 roku ukazała się jego nowa książka, ilustrowana własnymi akwarelami: "Henn, comte de Paris. La France a bout de bras".

Dzieciństwo spędził w Belgii, gdyż ustanowione w 1886 roku prawo we Francji zabraniało pobytu na terenie Republiki potomków panujących tam wcześniej dynastii. Prawo to zostało zniesione w 1950 roku, ale Henryk przybył do Francji w 1948 roku na zaproszenie prezydenta Vincenta Auriola. Ukończył studia w Instytucie nauk politycznych w Paryżu (Institut d'Etudes Politiques de Paris - Sciences Po), a następnie służył w wojsku podczas algierskiej wojny o niepodległość.

Przez swoich zwolenników (tzw. orleanistów, fr. orléanistes) Henryk Orleański jest uważany także za prawowitego następcę królów Francji i Nawarry. Przyznają mu oni imię Henryka VII. Sprzeciwiają się temu tzw. legitymiści (fr. légitimistes), zwolennicy mieszkającego w Hiszpanii - Ludwika Borbona, księcia Turenii, Burbonii i Andegawenii, tytułującego się Ludwikiem XX - królem Francji.

Od 30 czerwca 1957 roku nosił także tytuł hrabiego Clermont (fr. comte de Clermont), który został mu odebrany przez ojca 1 listopada 1984 roku z powodu jego powtórnego małżeństwa, którego ten nie akceptował. Tego samego dnia przyznał mu on mniej znaczący tytuł hrabiego Mortain. Jednakże później po ślubie kościelnym, przywrócił mu tytuł hrabiego Clermont i jego następcy na tronie Francji. Nosi też tytuły księcia de Valois, de Chartres, de Nemours, de Montpensier, księcia de Joinville, delfina Owerni, markiza de Coucy, de Folembray, hrabiego de Soissons, de Dourdan, de Romorantin oraz barona de Beaujolais.

Henryk Orleański jest Wielkim Mistrzem Królewskich zakonów Rycerskiego św. Ducha i św. Michała oraz Suwerennym Protektorem Rycerskiego i Szpitalnego Zakonu św. Łazarza z Jerozolimy Obediencji Orleańskiej.

W 1987 roku wytoczył powództwo przeciwko Ludwikowi Alfonsowi, księciu Andegawenii, legitymistycznemu pretendentowi do tronu Francji. Chodziło o umocnienie pozycji Henryka jako głowy Królewskiego Domu Francji. Sąd francuski uznał jednak, że nie jest właściwy do rozpatrzenia tej sprawy i oddalił powództwo.

Henryk stworzył Instytut Francuskiego Domu Królewskiego (Institut de la maison royale de France), a po śmierci ojca stanął na czele Fundacji Świętego Ludwika (Fondation Saint-Louis) i został jej honorowym prezydentem.

W 2004 roku bez powodzenia startował w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Na początku października 2005 roku w wywiadzie dla tygodnika "Point de Vue" zdementował informację, jakoby miał ubiegać się w 2007 roku o urząd prezydenta Francji. Jak wyjaśniał, było to zwykłe nieporozumienie z dziennikarzami.

Żenił się dwukrotnie. 5 lipca 1957 roku w kaplicy świętego Ludwika (Saint Louis) w Dreux poślubił księżniczkę Marię Teresę Wirtemberską, córkę księcia Filipa Wirtemberskiego. Maria Wirtemberska otrzymała tytuł księżnej de Montpensier. Małżonkowie mieli razem pięcioro dzieci.

Małżeństwo to zostało unieważnione przez Kościół Katolicki w dniu 13 listopada 2008 roku. Na poziomie cywilnym hrabia i hrabina Clermont zostali oddzieleni od ciała wyrokiem z dnia 23 lutego 1977 roku trybunału de grande instance w Paryżu. Ten sam sąd ogłosi ich rozwód 3 lutego 1984 roku.

Małżeństwo Henryka Orleańskiego i księżniczki Marii Teresy von Würtemberg nie było szczęśliwe i zakończyło się rozwodem 3 lutego 1984 roku. Sąd kościelny nie stwierdził nieważności małżeństwa. W tym samym roku Henryk Orleański ożenił się cywilnie - z wywodzącą się z hiszpańskiej szlachty Micaelą Cousino y Quinones de León, córką Luis Cousino y Sebire i Antonii Quinones de León y Banuelos. Ślub cywilny odbył się 31 października 1984 roku w Bordeaux. Małżeństwo Henriego z Micaeli, jako sprzeczne z prawami dynastycznymi, nie zostało uznane przez szefa domu królewskiego Francji, który wydziedziczył syna i pozbawił go tytułu hrabiego Clermont i nie spotkało się z aprobatą rojalistów. Później jednak Henryk pogodził się z ojcem, który przywrócił mu poprzedni tytuł a jego drugiej żonie nadał tytuł księżnej de Joinville.

Mieszkał w Paryżu, a lato spędzał zazwyczaj w swojej posiadłości na Balearach.

Książę pasjonuje się malarstwem japońskim i chińskim, jest wielbicielem van Gogha i Delacroix.

Często powtarza: "Żeby żyć w harmonii, istota ludzka musi uprawiać jakiś rodzaj sztuki". Książęca para letnie wakacje spędza co roku w willi Pollenęa na Majorce.

Henryk-ojciec i Henryk-syn nie przepadali za sobą. W 1987 roku ten pierwszy dał do zrozumienia, iż chciałby, aby po jego śmierci szefem domu królewskiego został nie jego najstarszy syn, Henryk "Junior", lecz wnuk - książę Jean (duc du Veneleme).


Żródła:

Henryk Orleański w "Wikipedii"


"MONETY KSIĄŻĄT LEGNICKO-BRZESKICH" - Poczet rodów królewskich i książęcych - autor: Tadeusz Pasierbiński, ISKRY 2002


Henri d'Orléans w "Geni"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk


Henri (VII.) Philippe Pierre Marie d'Orleans w "WORLDHISTORY - Personen der Werltgescichte" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk

20-05-2023

08-08-2021