Jean III Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-d'Orléans (urodzony w Paryżu, 4 września 1874 roku, zmarł w Larache w Maroku Hiszpańskim, 25 sierpnia 1940 roku) herb
Syn Roberta Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-d'Orléans, księcia Chartres i Franciszki Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-d'Orléans, córki Franciszka Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-d'Orléans, księcia de Joinville.
Tytularny król Francuzów i pretendent do tronu Francji od 28 marca 1926 roku do 25 sierpnia 1940 roku, Jego Królewska Wysokość Książę d'Orléans od 4 września 1874 roku do 30 października 1899 roku, Jego Królewska Wysokość Książę de Guise od 30 października 1899 roku do 25 sierpnia 1940 roku, następca tronu Francji (sukcesja orleańska) of 30 stycznia 1924 roku do 28 marca 1926 roku.
Jean Pierre Clément Marie d'Orléans de Chartres urodził się 4 września 1874 roku przy rue Vernet 29 w Paryżu (VIII dzielnica) w obecności Adolphe Asseline, byłego sekretarza księżnej Orleanu jako ostatnie dziecko Roberta d'Orléans, księcia Chartres i księżnej Françoise d'Orléans.
Poślubił 30 października 1899 roku w Kingston-sur-Thames w Anglii Isabelle Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-d'Orléans (urodzona w d'Eu we Francji, 7 maja 1878 roku, zmarła w Larache w Maroku Hiszpańskim, 21 kwietnia 1961 roku), córkę Filipa VII [Ludwika Filipa II] Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-d'Orléans, króla Francuzów, Jego Królewskiej Wysokości księcia królewskiego Francji, Jego Królewskiej Wysokości księcia Orleanu, Jego Królewskiej Wysokości hrabiego Paryża, I księcia krwi Francji, orleańskiego tytularnego króla Francji i Nawarry, głowy francuskiego Domu Królewskiego i pretendenta do tronu Francji i Nawarry i Maríi-Isabel de Orléans y Borbón [Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-Orléans], córki Antoine Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-Orléans, księcia de Montpensier.
Wnuk Ferdynanda Filipa Orleańskiego i prawnuk Ludwika Filipa I, króla Francuzów.
Pomimo prawa wygnania z 1886 roku, które uderzyło w głowy rodzin panujących we Francji, Jean d'Orléans mógł żyć i przebywać w swoim kraju do 1924 roku. Przez długi czas był właściwie tylko młodszy z rodziny d'Orléans. Jednak z biegiem lat wszyscy członkowie rodziny, którzy w linii dynastycznej stanęli przed księciem de Guise, umierali jeden po drugim. Najpierw jego bracia: Robert i Henri d'Orléans w 1885 i w 1901 roku, następnie jego ojciec, książę de Chartres, w 1910 roku, aż wreszcie jego kuzyni i szwagier Ferdynand d'Orléans, książę Montpensier i Filip d'Orléans, książę Orleanu, w latach 1924 i 1926.
Republika Francuska długo tolerując jego obecność na swoim terytorium, to jednak zabrania mu odbycia służby wojskowej w jej armii. Z tego powodu wyjechał do Danii, kraju swojego szwagra Waldemara, aby wstąpić do wojska.
Po powrocie do Francji osiadł w Nouvion-en-Thiérache, majątku przekazanym mu przez księcia d'Aumale, i przebywał tam przez kilka lat. Niedługo potem poślubił swoją kuzynkę Isabelle d'Orléans.
Jednak w 1909 roku książę i księżna de Guise, chcąc przyczynić się do ekspansji Francji za oceanem, opuścili Francję i osiedlili się w Maroku, kraju, w którym Francja próbowała ugruntować swoje wpływy. W 1910 roku para przeniosła się do miejscowości Larache, na północy królestwa Cherifian. Jednak, gdy kraj ostatecznie znalazł się pod europejską dominacją w 1912 roku, dom Larache znalazła się pod rządami hiszpańskiego protektoratu, podczas gdy rolnicza domena rodziny znalazła się pod panowaniem francuskim.
Kiedy wybuchła I wojna światowa, książę Guise starał się zintegrować armię, ale ani Republika Francji, ani jej sojusznicy nie pozwolili mu na założenie munduru i dlatego musiał zdecydować się służyć w Czerwonym Krzyżu, któremu zaoferował swoją Nowiu-en-Thierache, aby przekształcić go w szpital. 27 lipca 1919 roku został odznaczony Krzyżem Guerre z rąk prezydenta Raymonda Poincaré.
Jednak ważniejszą misję powierzył mu rząd francuski w 1915 roku: była to ambasada jego wuja króla Ferdynanda I Bułgarskiego. Ta misja kończy się fiaskiem i Sofia idzie na wojnę u boku krajów Trójprzymierza.
Po wojnie książę de Guise powrócił do Larache, ale śmierć księcia Montpensier w 1924 roku i rozstanie pretendenta z jego żoną, arcyksiężną Marie-Dorothée Habsbourg-Lorraine, wywróciły jego życie do góry nogami, ponieważ automatycznie uczynić go delfinem orleanistów. Osiedlił się więc w posiadłości andegaweńskiej w Belgii, a jego syn, przyszły hrabia Paryża, został wysłany do Paryża na dalsze studia.
W dwa lata później, w 1926 roku, po śmierci Ludwika, księcia Orleanu - został pretendenta do tronu Francji. Równocześnie został tytularnym królem Francji jako Jan III, jednak tytuł ten został zakwestionowany przez książąt hiszpańskich - książąt Andegawenii (potomków w prostej linii Ludwika XIV).
Niemal natychmiast stanął w obliczu poważnych trudności politycznych, gdyż papież Pius XI zakazał katolikom popierania Maurrasa i Action Française, czyli najpotężniejszych zwolenników Domu Orleańskiego. Dwudziestolecie międzywojenne było więc okresem wyobcowania - i w końcu w 1937 roku - rozłamu między starszym Domem Orleanu (wspieranym przez jego syna, hrabiego Paryża) a ruchem skrajnie prawicowym. Był to też moment, w którym po raz pierwszy od dłuższego czasu orleanizm przestał być tylko synonimem konserwatyzmu.
Tytuły noszone obecnie przez członków Domu Orleańskiego nie istnieją we Francji i są uważane za tytuły grzecznościowe. Przypisuje się jako "głowa domu".
Jan III zmarł w Larache w Maroku w 1940 roku.
W 1899 roku poślubił swoją siostrę stryjeczną - Isabelle d'Orléans, córkę Filipa VII, hrabiego Paryża. Para miała czworo dzieci.
Żródła:
Jean d'Orléans w "Wikipedii"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Jan Orleański w "Wikipedii"
Jean d'Orleans w "WORLDHISTORY - Personen der Werltgescichte" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
05-08-2021