


Katarzyna de'Medici (urodzona w pałacu we Florencji, 13 kwietnia 1519 roku, zmarła na zamku w Blois, 5 stycznia 1589 roku) herb
Córka Wawrzyńca (Lorenza) Medyceusza (de'Medici), księcia Urbino i seniora de Pessaro, gubernatora Florencji i Magdaleny de La Tour d'Auvergne, córki Jana de la Tour d'Auvergne, hrabiego d'Auvergne [Owernii] i Lauraguas i Joanny "Młodszej" Robertyng-Capet-Bourbon.
Księżną Lauragais od 28 kwietnia 1519 roku do 5 stycznia 1589 roku, hrabina d'Auvergne [Owernii] od czerwca 1524 roku do 5 stycznia 1589 roku, księżna de Bourbonnais (Burbonii) od 14 maja 1562 roku do 5 stycznia 1589 roku, regentka Francji w 1552 roku, w 1553 roku i w 1554 roku, od 5 grudnia 1560 roku do 17 sierpnia 1563 roku, od 30 maja do 6 września 1574 roku.
28 października 1533 w kościele Saint-Ferréol les Augustins w Marsylii poślubiła Henryk II Robertyng-Capet-Valois-d'Orleans-Angoulęme (urodzony na zamku w Saint-Germain-en-Laye pod Paryżem, 31 marca 1519 roku, zmarł w Paryżu, 10 lipca 1559 roku), księcia Orleanu, księcia Bretanii, hrabiego-delfina Delfinatu, hrabiego d'Albon, króla Francji.
Katarzyna Medycejska, królowa Francji i matka trzech kolejnych królów francuskich, przez blisko pół wieku odgrywała dominującą rolę w polityce francuskiej.
Była córką Wawrzyńca (Lorenza) Medyceusza (de' Medici), księcia Urbino i pana Pessaro, gubernatora Florencji, oraz pochodzącej z rodu Burbonów jego żony Magdaleny de La Tour d'Auvergne, córki Jana de la Tour d'Auvergne, hrabiego Owernii i Lauraguas, i poślubionej mu żony Joanny "Młodszej" de Bourbon.
Na świat przyszła 13 kwietnia 1519 roku w pałacu Medyceuszy we Florencji i na chrzcie otrzymała imiona KATARZYNA MARIA ROMULA. Po rychłej śmierci matki, która zmała 28 kwietnia 1519 roku, została księżną Lauragais, zaś śmierć ciotki w czerwcu 1524 roku uczyniła ją hrabiną Owernii.
Bardzo wcześnie straciła rodziców i jej wychowaniem zajął się stryj, papież Klemens VII. W 1533 roku, w wieku czternastu lat, poślubiła księcia Orleanu Henryka, syna króla Francji Franciszka I.
W 1547 roku po śmierci Franciszka I, książę Orleanu jako HENRYK II zasiadł na tronie francuskim. Jej sakra na królową małżonkę Francji miała miejsce 10 czerwca 1549 roku w bazylice opactwa benedyktynów w Saint-Denis, a dopełnił jej kardynał Karol de Bourbon. Henryk II wyznaczał ją regentką podczas swojej nieobecności w królestwie w latach: 1552, 1553, 1554.
W okresie rządów Henryka II Katarzyna nie odgrywała większej roli politycznej. Ze stoickim spokojem znosiła otwartą niewierność męża, nie próbo wała wywierać wpływu na decyzje polityczne, unikała politycznych intryg. Jednakże w kwietniu 1559 roku Henryk został śmiertelnie zraniony w pojedynku rozgrywanym podczas turnieju rycerskiego. Katarzyna głęboko przeżyła śmierć króla, niektórzy twierdzą, że nigdy nie pogodziła się z tą stratą. Jednocześnie nowa sytuacja zmusiła ją do aktywnego włączenia w rozgrywki polityczne i przejęcia władzy w państwie.
Po śmierci Henryka II na tronie zasiadł najstarszy syn królewskiej pary, szesnastoletni wówczas Franciszek II. Katarzynie powierzono regencję. Po przedwczesnej śmierci najstarszego syna, Franciszka II, 5 grudnia 1560 roku, po niespodziewanej śmierci Franciszka II, tron objął jego młodszy brat, Karol IX i została opiekunką nieletniego Karola z tytułem zarządczyni (gouvernante) Francji - od tej pory niemal do śmierci sprawowała w królestwie faktyczne rządy. Miał zaledwie dziesięć lat i Katarzyna ponownie przejęła władzę w imieniu syna.
Zasadniczym zadaniem, z jakim musiała się uporać królowa, był narastający coraz mocniej konflikt religijny, który podzielił Francję na dwa wrogie obozy. Katarzyna była w istocie indyferentna religijnie. W swojej polityce kierowała się w gruncie rzeczy jedynie interesem dynastii, który utożsamiała z interesem Francji. Próbując zażegnać konflikt między katolikami i hugenotami na drodze pokojowej, Katarzyna wydała w styczniu 1562 roku edykt tolerancyjny, przyznający hugenotom ograniczone prawa. Posunięcie królowej wywołało oburzenie katolików, którzy rozpoczęli otwartą wojnę z hugenotami. Królowej szybko udało się doprowadzić do zakończenia tego starcia przez wydanie w marcu 1563 roku nowego edyktu w Amboise, nieco zmienionej wersji poprzedniego rozporządzenia.
Pragnąc umocnić pozycję dynastii, w sierpniu 1563 roku Katarzyna doprowadziła do uznania przez parlament Rouen pełnoletniości Karola IX i wyruszyła z nim w wielki objazd kraju, który miał przedstawić młodego władcę poddanym. Jednak starania Katarzyny nie przyniosły spodziewanych rezultatów. Wojna domowa między katolikami i hugenotami zaczęła rozlewać się po całym państwie. W 1570 roku Katarzynie udało się doprowadzić do podpisania traktatu pokojowego w Saint-Germain, który przyznając liczne przywileje hugenotom, miał zakończyć wojnę. Ustępstwa królowej na rzecz hugenolów zraziły do niej potężnych przywódców stronnictwa katolickiego, książąt de Guise, którzy zaczęli myśleć o zdobyciu przy pomocy Hiszpanii władzy nad Francją.
Zawarty w 1570 roku pokój nie przetrwał długo. Podczas tzw. nocy św. Bartłomieja, 23-24 sierpnia 1572 roku, katolicy zamordowali w Paryżu kilka tysięcy hugenotów. Bez wątpienia część odpowiedzialności za tę masakrę spada również na Katarzynę. W kraju na nowo rozgorzała krwawa wojna domowa.
14 maja 1562 roku Karol IX nadał jej księstwo Bourbonnais (Burbonię).
W 1574 roku zmarł Karol IX. Tron objął ostatni syn Katarzyny, HENRYK III. Nowy monarcha nie ulegał już wpływom matki, jak jego dwaj starsi bracia. Podjął próbę wyzwolenia się spod dominacji stronnictwa katolickiego i uniknięcia wojny z Hiszpanią. Działał jednak zbyt pospiesznie i nierozważnie. W sierpniu 1589 roku zginął z ręki zamachowca. Katarzyna nie oglądała już upadku ostatniego syna. Zmarła osiem miesięcy wcześniej.
Zmarła 5 stycznia 1589 roku na zamku w Blois, zapewne wskutek ataku apopleksji lub ropnia płucnego, i spoczęła w kościele pw. Zbawiciela w Blois. Dopiero w 1610 roku szczątki królowej wraz z prochami jej ukochanego syna Henryka III przeniesiono do królewskiej nekropolii w Saint-Denis. Serce Medyceuszki spoczęło obok urny z sercem jej małżonka u paryskich celestynów.
Katarzyna została matką dziesięciorga dzieci, w tym trzech królów Francji oraz trzy żon władców europejskich:
Franciszk II (urodzony 19 stycznia 1544 roku, zmarł 5 grudnia 1560 roku), króla Francji, zmarł bezpotomnie,
Karol IX (urodzony 27 czerwca 1550 roku, zmarł 30 maja 1574 roku), króla Francji, pozsostawiał potomstwo z nieprawego łoża,
Henryk III (urodzony 19 września 1551 roku, zamordowany 2 sierpnia 1589 roku), króla Polski, króla Francji, zmarł bezpotomnie,
Elżbieta (urodzona 2 kwietnia 1545 roku, zmarła 3 października 1568 roku), żona: Filipa II (urodzony 21 maja 1527 roku, zmarł 13 września 1598 roku), króla Hiszpanii,
Klaudia (urodzona 12 listopada 1547 roku, zmarła 21 lutego 1575 roku), żona: Karola III "Wielkiego" (urodzony 18 lutego 1543 roku, zmarł 14 maja 1608 roku), księcia Lotaryngii,
Ludwik (urodzony 3 lutego 1549 roku, zmarł 24 października 1550 roku),
Małgorzata (urodzona 14 maja 1553 roku, zmarła 27 marca 1615 roku), żona Henryka III [IV] (urodzony 13 grudnia 1553 roku, zamordowany 14 maja 1610 roku), króla Nawarry, króla Francji,
Franciszka Herculesa (urodzony 18 marca 1555 roku, zmarł 10 czerwca 1584 roku), księcia Andegawenii, księcia de Berry i de Touraine, księcia d'Alençon, księcia d'Évreux, zmarł bezpotomnie,
Wiktoria i Joanna (urodzone 24 czerwca 1556 roku, zmarły 17 sierpnia 1556 roku).

Żródła:
"Władcy, tyrani, dyktatorzy" - Alan Axelrod, Charles Phillips, Warszawa 2000
Żródła:
"WALEZJUSZE"- autor: Przemysław Jaworski - 2018
10-11-2020