Lotar III (IV) Pépinnide-Caroling (urodzony w Laon, w 941 roku, zmarł w Compiegne, 2 lub 10 marca 986 roku) herb

Synu Ludwika IV "Zamorskiego" Pépinnide-Caroling, króla Francji (Franków Zachodnich) i Gerbergi Liudolfing Saskiej, córki Henryk I Ptasznika" Liudolfinga, króla Niemiec, księcia Saksonii.

Wicekról Frankonii od 946 roku do 10 września 954 roku, król Zachodnich Franków jako Lotar III od 10 września 954 roku do 8 czerwca 978 roku, król Franków jako Lotar IV od 8 czerwca 978 roku do 2 marca 986 roku.

W 966 roku poślubił Emmę (Emine) Bosonids z Arles (urodzona około 948 roku, zmarła po 988 roku), córkę Lotara II Bosonids z Arles, króla Italii i Adelajdy "Świętej" Welf Burgundzkiej, córki Rudolfa II Welfa, króla Burgundii, króla Italii.

W literaturze historycznej jest często utożsamiany jako mąż Emmy (Hemmy) [Adiva, Aelgiva] Cerdicingas (urodzona między 910 a 915 roku, zmarła 2 listopada? 1005 roku), córkę Edwarda I "Starszego" Cerdicingas, króla Wessex, króla Anglii i Elfledy z Wiltshire, córki Ethelhelma Cerdicingas, earla Wiltshire, arcybiskupa Canterbury, syna Ethelreda I Cerdicingas, króla Wessex.

Dzięki wsparciu Ot­tona I "Wielkiego" i staraniom matki wybra­ny na króla za zgodą potężnego Hugona "Wielkiego", który w zamian za zgodę na jego elekcję wymusił na królowej Gerberdze przyznanie władzy nad Akwitania i Burgundią. Koronacja 13-letniego Lotara odbyła się 12 listopada 954 roku w Reims, za zgodą Hugona "Wielkiego", największego feudała Francji, który w zamian został ponownie mianowany księciem Francji z władzą w Akwitanii i Burgundii.

W okresie małoletniości Lotara władzę regencyjną sprawowała jego mat­ka wspólnie ze swym bratem, arcybiskupem Ko­lonii Brunonem do 956 roku, zapewniając mocny wpływ Indol fiński na politykę królestwa. Po śmierci Hugona "Wielkiego" w 956 roku podjął nieudaną próbę podporządkowania swej władzy Akwitanii i Burgundii, a regencję nad młodym królem rozpoczęli sprawować Liudolfingowie, którzy doprowadzili do małżeństwa córki Otton I z pierwszego małżeństwa, Emmy, z którą miał dwóch synów.

Miał również nieślubnych synów Arnulfa (urodzony przed 967 rokiem, zmarł 5 marca 1021 roku), który został arcybiskupem Reims i Ryszarda (zmarł po 991 roku). Settipani twierdzi, że kochanką króla Lotara była siostra Roberta, burmistrza pałacu księcia Karola Lotaryńskiego.

Młody król, opierając się na możnych francuskich, stopniowo odzyskał samodzielną władzę. Gdy Otton II osadził w księstwie Lotaryngii Karola, brata Lotara, ten zaatakował w 978 roku Ottona II i nieomal wziął go do niewoli. Dopiero śmierć cesarza w 983 roku pozwoliła Lotarowi zająć część Lotaryngii z Verdun.

Mimo formalnego usamodzielnienia młodego kró­la czołową rolę na dworze nadal dogrywał arcybiskup Brunon, który w 960 roku doprowadził do pojednania między królem a Robertynami (Hugonem "Kapotem" i Ottonem), którzy otrzymali księstwa (dukaty) we Francji i Burgundii.

Dążył do konsolidacji ziem francuskich pod swym berłem. Zgodnie z rozporządzeniem testamentalnym Amulfa I miał otrzymać Flandrię. Po jego śmierci w 965 roku zajął ważniejsze miasta, jednak wobec wyboru przez możnych flandryjskich nowego hrabiego Amulfa II musiał poprze­stać na odebraniu odeń przysięgi wierno­ści i zatrzymaniu pod swą władzą zajętych już miast (Arras, Douai).

Interweniował w walkach w Normandii pomiędzy Ryszar­dem I a Tybaldem I "Szachrajem". Po śmier­ci arcybiskupa Brunona w 965 roku i matki w 969 roku jego związki z Ludolfingami osłabły, co pozwo­liło mu prowadzić bardziej samodzielną politykę i skoncentrować się na próbach odzyskania Lotaryngii. Po śmierci Ottona I w 973 roku usiłował zająć Lotaryngię, lecz już w następnym roku musiał się z niej wyco­fać; kolejna wyprawa pod komendą kró­lewskiego brata Karola księcia Brabancji w 976 roku również zakończyła się fiaskiem.

W 978 roku zajął Akwizgran i osadził Karola na tronie Lotaryngii, lecz wobec braku popar­cia lokalnych możnowładców ponownie się wycofał; odwetowa wyprawa Ottona II w 978 roku zniszczyła Compiegnc i dotarła pod Paryż, gdzie została odparta przez armię pod komendą Hugona "Kapota".

W 979 Lo­tar powołał swego syna na wspólwiadcę i osadził go jako wicekróla w Aktwitanii (980-982), co miało umocnić karolińskie panowanie nad tą dzielnicą. Chcąc zapewnić tron synowi, Ludwikowi V, kazał go koronować w 979 roku. Panowanie Lotara i jego szybko zmarłego syna (zmarł w 987 roku) było ostatnią próbą odbudowy władztwa Karolingów we Francji, a dominacja Ottonidów przyspieszyła wykształcenie specyficznie francuskiego patriotyzmu.

Choć formal­nie wyrzekł się Lotaryngii, po śmierci Ot­tona II w 983 roku wsparł starającego się o re­gencję księcia bawarskiego Henryka "Kłótnika" w 984 roku i przejściowo zajął Verdun. Za­angażowany w sprawy lotaryńskie, nie był w stanie udzielić pomocy atakowanej przez Saracenów Katalonii. Południowej Francji przestali zagrażać Saraceni po klęskach, jakie zadał im w 973 roku książę Awinionu, Wilhelm.

Pochowany w katedrze w Reims.

Za panowania Lotara ustały groźne najazdy Węgrów na zachodnie i południowe prowincje królestwa zachodniofrankijskiego. Główną tego przyczyną była wielka klęska jaką ponieśli Węgrzy w 955 roku w bitwie na Lechowym Polu z rąk cesarza niemieckiego Ottona I. Węgrzy zrezygnowali wówczas ze swych wypraw łupieżczych, przeszli na osiadły tryb życia i przyjęli wiarę chrześcijańską.


Żródła:

"Słownik władców świata" - Małgorzata Hertmanowicz-Brzoza i Kamil Stepan, Kraków 2005


"Słownik dynastii Europy" - pod redakcją Józefa Dobosza i Macieja Serwańskiego


Lotar w "Wikipedia"


LOTHAIRE w "Medievan Lands" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk

01-01-2024

18-05-2020

29-04-2020