.jpg)
Ludwik Filip [Louis Philippe] Robert Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-Orléans (urodzony w York House, Twickenham, 6 lutego 1869 roku, zmarł w Palermo, 28 marca 1926 roku) herb
Syn Filipa VII [Ludwika Filipa II] Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-Orléans, króla Francuzów, Jego Królewskiej Wysokości księcia królewskiego Francji, Jego Królewskiej Wysokości księcia Orleanu, Jego Królewskiej Wysokości hrabiego Paryża, I księcia krwi Francji, orleańskiego tytularnego króla Francji i Nawarry, głowy francuskiego Domu Królewskiego i pretendenta do tronu Francji i Nawarry i Maríi-Isabel de Orléans y Borbón [Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-Orléans], córki Antoine Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-Orléans, księcia de Montpensier.
Jego Królewska Wysokość delfin d'Auvergne, Jego Królewska Wysokość delfin Francji i następca tronu od 24 sierpnia 1883 roku do 8 września 1894 roku, głowa Domu Orleańskiego Orleński, pretendent do tronu Francji i Nawarry i orleański tytularny król Francuzów jako Philippe VIII od 8 września 1894 roku do 28 marca 1926 roku, Jego Królewska Wysokość książę d'Orléans, Jego Królewska Wysokość książę de Chartres, Jego Królewska Wysokość książę d'Valois, Jego Królewska Wysokość książę de Nemours, Jego Królewska Wysokość książę de Montpensier, Jego Królewska Wysokość książę Joinville, dzedziczny seneszal de Champagne (Szampanii), Jego Królewska Wysokość markiz de Coucy, Jego Królewska Wysokość markiz de Folembray, Jego Królewska Wysokość hrabia de Soissons, Jego Królewska Wysokość hrabia de Dourdan, Jego Królewska Wysokość hrabia de Romorantin i Jego Królewska Wysokość baron de Beaujolais jako Louis-Philippe III od 6 lutego 1869 roku do 28 marca 1926 roku.
W Wiedniu, 5 listopada 1896 roku poślubił (anulowane 19 sierpnia 1914 roku) Marii Dorothy Habsburg-Baudemont-Vaudémont-Lotaryńskiej d'Austria (urodzona w Alcsut, 14 czerwca 1867 roku, zmarła w Alcsut, 6 kwietnia 1932 roku), córkę Józefa II Habsburg-Baudemont-Vaudémont-Lotaryńskiego, arcyksięcia austriackiego i księcia Korony Węgierskiej, palatyna Węgier, generała dywizji w armii austriackiej i Clotilde Wettin Saxe-Coburg-Gotha (Koburg), córki Augusta Ludwika Wiktora Welfa (Koburg) księcia Sachsen-Coburg-Saalfeld.
Przez każdego z rodziców jest prawnukiem króla Francuzów, Ludwika Filipa I i jego żony Marii Amelii de Bourbon. Najstarszy syn Filipa, hrabiego Paryża i jego żony - siostry ciotecznej Marii Izabeli, córki Antoniego Orleańskiego. Urodził się w Twickenham na przedmieściach Londynu, gdzie jego rodzina zamieszkała po wygnaniu z Francji, po abdykacji Ludwika Filipa w 1848 roku i w czasie II Cesarstwa pod panowaniem Napoleona III.
Jako orleański pretendent do tronu Francji i głowa rodu orleańskiego, książę Filip mógł nosić każdy tytuł związany z tradycyjną apanagą Domu Królewskiego lub czerpać z wielu tradycyjnych tytułów swojej gałęzi: Duke d'Orléans, Duke de Chartres, Duke of Valois, Duke of Nemours, Duke of Montpensier, Dauphin of Auvergne, Prince of Joinville, Hereditary Seneschal of Champagne, Marquis de Coucy, Marquis de Folembray, Count of Soissons, Count of Dourdan, Count of Romorantin and Baron from Beaujolais. Tytuły noszone przez członków Domu Orleańskiego urodzonych po zakończeniu monarchii lipcowej nie mają we Francji bytu prawnego i są uważane za tytuły grzecznościowe. Są przypisywane przez starszego z Orleanu, twierdzącego, że Orleanista "zasiada" na tronie Francji.
Dla swoich zwolenników, orleanistów, a zwłaszcza bojowników Action Française, Philippe d'Orléans był następcą tronu Francji pod imieniem "Philippe VIII". Był najstarszym z potomków króla Ludwika XIII, nie licząc potomków Filipa V Hiszpanii, który wyjechał na drugą stronę Pirenejów na mocy traktatu utrechckiego podpisanego w 1713 roku. Jako głowa rodu francuskiego książę Orleanu uważał się za wielkiego mistrza francuskich zakonów dynastycznych. Na wielu zdjęciach widzimy księcia Orleanu noszącego te dekoracje w miniaturze. Książę Orleanu pośmiertnie ozdobi kilka osób z tych zakonów dynastycznych, takich jak generał de Charette z królewskiego i wojskowego zakonu Saint-Louis.
Rodzina królewska zostałą wygnana z terytorium kraju ustawą z 26 maja 1848 roku. W 1870 roku II Cesarstwo upadło, a pierwsze prawo wygnania dotyczące Orleanu zostało wkrótce zniesione 8 czerwca 1871 roku. Następnie Mały Książę opuścił Anglię, aby w towarzystwie rodziców i starszej siostry dotrzeć do Francji.
9 grudnia 1871 roku, dekrety konfiskaty majątku dawnej rodziny królewskiej podpisane przez Napoleona III w 1852 roku zostały uchylone, a hrabia Paryża, ojciec Filipa, objął w szczególności zamki Amboise, Eu i de Randan. Właśnie między tymi posiadłościami a paryskim Hôtel Galliera Philippe d'Orléans spędził dzieciństwo. Początkowo uczył się w domu w Château d'Eu, potem studiował w Stanislas College w Paryżu i w Instytucie Stanisława w Cannes. Dzięki literatowi i podróżnikowi - Xaviera Marmier, książę bardzo wcześnie został wprowadzony dziedzinie botaniki i zoologii, nauk, które później zajmowały w jego życiu najważniejsze miejsce.
Hrabia Chambord nie mający dzieci, uczynił młodego Filip d'Orléans, reprezentujący orleanistów i dużej części ówczesnych legitymistów i dla ciągłości dynastycznej wielu ówczesnych rojalistów uznało ojca Flipa, jako przyszłego króla Francji. Trzy lata później, w 1883 roku, książę został uznany za nowego "delfina" przez tych z rojalistów, którzy po śmierci wnuka Karola X przysięgli wierność hrabiemu paryskiemu.
6 marca 1886 roku hrabia Paryża zorganizował w swojej paryskiej rezydencji w Hôtel Galliera (obecnie Hôtel Matignon) wystawną ceremonię z okazji zaręczyn swojej najstarszej córki, księżniczki Amélie, z księciem Karolem z Portugalii. Przyjęcie było ściśle prywatne i nie zaproszono ani korpusu dyplomatycznego, ani przedstawicieli władzy ale spowodowało zablokowanie ulic Paryża przez zaproszoną arystokrację. Jednak wydarzenie to wywołało ogromny szum, który wywołał zaniepokojenie Republikanów. Wkrótce potem posłowie przedstawili przed Zgromadzeniem Narodowym ustawę o wygnaniu, która wyraźnie uzyskała poparcie rządu Freycineta. Dlatego 23 czerwca 1886 roku, po długich dyskusjach, ukazał się w Dzienniku Urzędowym nowy tekst, który zakazał wstępu pretendentom do tronu Francji i ich najstarszemu synowi z terytorium narodowego, a ponadto uderzył wszystkich pozostałych książąt francuskich z kraju. Poinformowany o wynikach głosowania w Château d'Eu, hrabia Paryża i "książę Orleanu" zdecydowali się natychmiast opuścić Francję. Następnie wraz z resztą rodziny wyruszają w Le Tréport i ponownie docierają do Anglii.
W École spéciale militaire de Saint-Cyr Ludwik rozpoczął swoją edukację wojskową, i w czerwcu 1886 roku już miał zostać oficerem, kiedy republikański rząd wygnał ponownie jego rodzinę z Francji. Filip dokończył edukację wojskową w angielskiej Royal Military Academy w Sandhurst, z osobistego rozkazu królowej Wiktorii i jako najstarszy syn głowy rodziny królewskiej. Choć niezbyt uzdolniony do studiów (z wyjątkiem geografii, topografii i nauk przyrodniczych), zdał tam egzaminy i w 1887 roku uzyskał stopień podporucznika armii brytyjskiej. Po ukończeniu szkolenia książę wstąpił do brytyjskiej armii kolonialnej armii i został włączony do elitarnego korpusu, King Royal Rifles. Przydzielony w rejon Himalajów pod rozkazami Lorda Fredericka Robertsa odkrył północne Indie, Sikkim i Nepal. W tych dzikich regionach dołączył do niego jego pierwszy kuzyn, książę Henri d'Orléans, syn księcia Chartres, i obaj książęta rozwinęli wielką pasję do polowania i zbierania trofeów.
Po powrocie do Europy w 1889 roku "Duke of Orleans" został skierowany do Anglii, ale życie garnizonowe go nieinteresowało, a jego ojciec, uznając, że jego szkolenie jest niekompletne, poprosił go o wstąpienie do Szwajcarskiej Akademii Wojskowej w celu odbycia tam kursów. Pod nadzorem swojego mentora, pułkownika Parseval.
W 1889 roku upadek Boulangisme odbił się niefortunnie na hrabim Paryża. W 1890 roku książę Orleanu osiągnął wiek dwudziestu jeden lat, co teoretycznie powinno zobowiązać go do odbycia służby wojskowej we Francji, gdyby nie przebywał na wygnaniu. Arthur Meyer, dyrektor konserwatywnej gazety Le Gaulois i książę Luynes przekonali księcia do nielegalnego powrotu do Francji, w celu oficjalnego zwrócenia się do Republiki o pozwolenie na pełnienie służby. Młody człowiek od razu przyjmuje propozycję, nie pytając o zgodę ojca.
W związku z tym 2 lutego 1890 roku udał się do Paryża i stawił się w biurze rekrutacyjnym, w ratuszu siódmej dzielnicy, a następnie w Ministerstwie Wojny, w celu złożenia wniosku o wcielenia księcia do wojska, ale za każdym razem spotykał się z brakiem odpowiedzi. Ostatecznie tego samego wieczoru został aresztowany w rezydencji księcia Luynes przy rue Saint-Dominique. Dopiero wtedy hrabia Paryża został telegramem powiadomiony o przygodzie syna. W oczekiwaniu na wyrok, książę Orleanu został uwięziony w Conciergerie, gdzie książę Luynes dostarczał mu wystawne posiłki. Prasa republikańska szybko rozdmuchała sprawę, która przedstawiła pozytywne cechy księcia, świadomego negatywnych skutków takiego postępowania. Książę publicznie oświadczył, że "prosił tylko o miskę żołnierza". Wyrażenie to od razu spotkało się z wielkim sukcesem, ale mimo to, książę wycofał z niego otrzymując przydomek "Książę Gamelle", który towarzyszył mu przez całe życie i który zainspirował Anatola France do używania przezwiska "Trublion" od starożytnego greckiego słowa "miska".
12 lutego 1890 roku książę Orleanu został ostatecznie osądzony i skazany na dwa lata więzienia za powrót do swojego kraju pomimo prawa wygnania. W związku z tym 25 lutego został przewieziony do więzienia Clairvaux, gdzie był tam traktowany w sposób szczególny. W więzieniu zapewniono księciu zakwaterowanie z dwoma umeblowanymi pokojami i dozorcą do jego usług. Miał także dostarczane posiłki z zewnątrz i był wielokrotnie odwiedzany: przez swoją matkę Marie-Isabelle d'Orléans, ale także przez różne młode kobiety, np.: Tancerka Émilienne d'Alençon lub piosenkarka Nellie Melba, z którymi utrzymywał stosunki. Jednak po czterech miesiącach niewoli został ułaskawiony przez Prezydenta Republiki Sadi Carnota, który "ocenił, za śmieszne był wyrok, a książę już dość długo jest zamknięty". Księcia 4 czerwca 1890 roku odprowadzano do granicy Francji. Z tych wydarzeń partia rojalistów wyszła nieco wzmocniona, ale nie na tyle, by naprawdę zagrozić III Republice. Jeśli chodzi o "księcia Orleanu", to nigdy więcej (według Georgesa Poissona) nie widział Francji po tym wydarzeniu, ale pozostawał blisko kręgów szlachty, która go odwiedzała, jak hrabia de Gramont. Niemniej jednak w 1892 roku dokonał najazdu na kolonię francuską i, według Jacquesa Chasteneta, ponownie udał się do Francji w 1899 roku, "ukrywając się [w] przyjaznym zamku".
Po tym wydarzeniu Philippe d'Orléans wznowił swoje podróże. Wraz ze swoim ojcem, hrabią Paryża, udał się do Stanów Zjednoczonych, aby odwiedzić pola bitew, na których przywódca rodu Orleanów walczył w wojnie domowej. Następnie obaj książęta udali się do prowincji Quebec, aby odkryć Nową Francję.
Podczas swoich podróży książę Orleanu zgromadził wiele trofeów myśliwskich, które świadomie naturalizował i wystawiał w swoich zamkach, najpierw w Anglii, a następnie w Belgii. Jednak życzeniem pretendenta było przekazanie tych szczątków Francji, aby stworzyć otwarte dla publiczności muzeum historii naturalnej.
Dlatego po jej śmierci królowa Portugalii Amelia spełniła to życzenie, a Narodowe Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu umieściło jej cenne zbiory w jednym z aneksów. Muzeum Księcia Orleanu, otwarte 22 grudnia 1928 roku przy Rue Buffon, Paris Ve, zostało zamknięte dla zwiedzających w 1959 roku ze względu na fakt, że budynek, zbudowany przez architekta Webera i ozdobiony przez Maxime Real del Sarte, jest źle wybudowany, a szczątki zwiarząt są szybko niszczone przez upływ czasu. W 1960 roku władze musiały więc zdecydować się zburzyć pomnik, a rzadkie szczątki, które wciąż nie zostały uszkodzone, zostały przeniesione do Grande Galerie de l'Évolution, gdzie można je podziwiać do dziś.
W 1894 roku ojciec księcia zmarł i młody Filip odziedziczył po nim pretensje do tronu oraz ogromny majątek, który pozwoli mu łatwiej sfinansować wyprawy, organizowane dookoła świata. 5 listopada 1896 roku w Wiedniu ożenił się z Marią Dorotą Habsburg, arcyksiężniczką austriacką, córką arcyksięcia Józefa II Habsburga, palatyna Węgier i księżniczki Klotyldy Marii Sachsen-Coburg-Saalfeld.
Ślub Philippe'a i Marie-Dorothée, oznaczało na pewien czas koniec wielkich wypraw księcia, ale nie jego podróży. Na pokładzie jachtu Maroussia konkurent i jego żona odwiedzali od 1897 roku i przez kilka lat wybrzeża Morza Śródziemnego . W ten sposób regularnie przebywają na Sycylii mieszkając w pałacu w Palermo, gdzie są wielokrotnie odwiedzani, m.in. przez cesarza Wilhelma II i jego żony. Jednak wraz z upływem lat i znikającą perspektywą bycia rodzicami, stosunki pary książęcej uległy pogorszeniu. Zmęczony stanem wygnania książę Orleanu postanawia wznowić swoje dalekie wyprawy, podczas gdy jego żona stopniowo wraca, by zamieszkać z rodziną na zamku Alcuth na Węgrzech.
W 1904 roku książę Orleanu udał się na pokład Maroussii, aby odwiedzić Norwegię i Spitsbergen. Następnie, chcąc kontynuować swoje wyprawy na Oceanie Arktycznym, nabył większy statek: Belgica, z którym przeprowadził trzy kampanie polarne w latach 1905-1909. W towarzystwie doktora Josepha Récamiera Jr., projektanta zwierząt Édouarda Mérite oceanografa, odwiedził wschodnie wybrzeże Grenlandii, a następnie miał radość z odkrywania wciąż nieznane ziemie, które nazwał Ile de France i Terre de France. Następnie odwiedził Islandię, gdzie odwiedził siedzibę parlamentu w Althing.
Wyprawy z lat 1904-1905, zaowocowały kilkoma publikacjami, książę otrzymał złote medale od Belgijskich i Francuskich Towarzystw Geograficznych. Przede wszystkim przywozi do York House szereg innych trofeów myśliwskich, które postanawia przechowywać w muzeum. Dlatego w 1907 roku przeniósł swoje kolekcje wypychanych zwierząt do nowego domu w Wood Norton, Worcestershire. W tym samym roku powrócił na północ z projektem wzdłuż północnego wybrzeża Syberii, od Morza Kara do Cieśniny Beringa. W 1911 roku "Książę Orleanu" po raz ostatni wyruszył w rejony południowe. Następnie z Wysp Owczych przywiózł różne szczątki zwierząt, co zmusiło go do rozbudowy swojego muzeum w Norton Wood.
Od 1912 roku Philippe wznowił swoje wyprawy lądowe, ale tym razem bardziej dla polowań niż dla nauki. Następnie wyjechał do Turkiestanu, Rosji i na Kaukaz. W następnym roku wyjechał do Argentyny i Chile. Po powrocie do Europy zdecydował się opuścić Anglię i osiedlić się w Belgii, niedaleko Brukseli w rezydencji Putdaël, którą przemianował na Manoir d'Anjou, i kazał tam zbudować duży aneks, w którym mieściły się jego zbiory myśliwskie.
Między planowanymi wyprawami, książę udaje się do Habsburgów na Węgry, aby znaleźć swoją żonę, z którą chciałby się pogodzić i wrócić do wspólnego życia. Ale "Księżna Orleanu" kategorycznie odmawia powrotu do męża. Jakiś czas później, gdy wybuchła I wojna światowa, zdecydowała się nawet pozostać w Austro-Węgrzech, kraju będącym w stanie wojny z narodem, którego była dla orleanistów tytułową królową. Pretendent był dotknięty taką postawą żony, którą uważał za zdradę i nigdy nie wybaczył żonie tekiego zachowania. W końcu, po wojnie i po wielu zmianach prawnych, małżonkowie rozstają się.
Z nieszczęśliwego związku, który kończy się oficjalną separacją, nie rodzi się żadne dziecko. Ponieważ jego brat Ferdynand również nie miał żadnych potomków, sukcesja orleańska przeszła w 1926 roku na jego kuzyna, Jean III d'Orléansa, księcia Guise.
Według opublikowanej w 2007 roku pracy dziennikarza Vincenta Meylana, Counter-Investments on the Count and hrabini of Paris, książę Orleanu ma jednak naturalnego syna o imieniu;
Philippe.
Podczas I wojny światowej książę Orleanu starał się uczestniczyć w walce u boku Trój Ententy, ale ani Francja, ani Wielka Brytania, ani Rosja, ani też później Stany Zjednoczone nie pozwoliły mu zaciągnąć się do swojej armii. We Francji Charles Maurras osobiście zaangażował się w pomoc księciu Orleanu w jego podejściu i złożył gorzki raport o swoim niepowodzeniu: "I jak powiedziała biedna królowa Amelia, jakim królem by nas uczynił!".
Na początku sierpnia 1914 roku, książę Orleanu zwraca cesarzowi Franciszkowi Józefowi swoje insygnia rycerza Orderu Złotego Runa.
Wydawało się, że tylko Włochy w 1915 roku chcą mu otworzyć swoje podwoje. Jednak złamana kość udową, która uniemożliwia księciu dołączenie do bojowników tego kraju. Rozczarowany tym, pretendent wrócił do Anglii, gdzie spędził całą wojnę. W tych latach jego jedyną satysfakcją było oddanie Belgii do dyspozycji Wielkiej Brytanii, w celu zaopatrywania jej rosyjskiego sojusznika przez syberyjskie rzeki.
15 października 1915 roku kuzyna księcia, król Bułgarii Ferdynand I wycofuje się ze statusu kawalera Orderu Świętego Ducha i oddaje Order.
Po zawarciu pokoju Philippe d'Orléans wraca do Belgii, gdzie ma przyjemność znaleźć nietkniętą kolekcje zwierząt, które tam zostawił. Podczas okupacji niemieckiej jeden z jego dalekich kuzynów, wielki książę Meklemburgii-Schwerinu, rzeczywiście interweniował u naczelnego dowództwa wojskowego, aby je zachować. Nie mając już nadziei na spadkobiercę ani realnej możliwości powrotu pewnego dnia do swojego kraju, książę postanawia przekazać swoje zbiory Francji. Następnie książę wznawia podróże, w celu skompletowania swoich zbiorów. W 1921 roku objeżdża Argentynę i Chile i odbyły tournée po Afryce na pokładzie angielskiego statku Saxon. W styczniu 1925 roku, wraca do Górnego Egiptu, aby polować na ptaki, a następnie wraca do Europy przez Jerozolimę. Wreszcie w styczniu 1926 roku, po raz ostatni jedzie do Etiopii i Somalii, gdzie zbiera wiele roślin i krzewów, które będą prezentowane na nowych zbiorach.
Po tej ostatniej podróży książę udał się do Włoch i osiadł w Pałacu Orleańskim w Palermo. Po omdlenia, książę cierpiał na zapalenie płuc i epidemia ospy, nabytej w Egipcie. W kilka dni później 27 marca, w towarzystwie swojej starszej siostry, królowej Portugalii Amelii Philipp d;Orleans umiera.
Żródła:
Filip Orleański w "Wikipedia"
Philippe d'Orléans w "Wikipedia", tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Louis Philippe d'Orleans (Philippe VIII.) w "WORLDHISTORY - Personen der Werltgescichte" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
05-08-2021
22-04-2021