
Louis de Rouvroy (urodzony w Wersalu, 16 stycznia 1675 roku, zmarł w Paryżu, 2 marca 1755 roku) herb
Syn Claude de Rouvroy, księcia de Saint-Simon, ulubieńca Ludwika XIII i Charlotte de L'Aubespine, córki François de L'Aubespine, markiza de Hauterive i Eléonore de Volvire, markizy de Ruffec.
Vidame de Chartres, książę de Saint-Simon i par Francji, hrabia de Rasse i de La Ferté-Vidame, markiz de Ruffec, Grand Hiszpanii, członek Rady Regencyjnej od 12 września 1715 roku do 26 sierpnia 1718 roku, kawaler Orderu Ducha Świętego od 2 lutego 1728 roku, francuski ambasador w Hiszpanii od 1721 roku do 1722 roku.
8 kwietnia 1695 roku w Hôtel de Lorges w Paryżu poślubił Marie-Gabrielle de Durfort "Mademoiselle de Lorges" (urodzona w 1678 roku, zmarła 21 stycznia 1743 roku), córkę Guy Aldonce de Durfort, księcia de Lorges.
Rodzina Rouvroy posiadała niegdyś rzadki i wyróżniający tytuł Vidame nadawany dowódcom feudalnych wojsk biskupich. Tytuły te zaczęto dopasowywać do konkretnych ziem np: vidame de Chartres.
Ojciec przyszłego pisarza był wysokim, małomównym człowiekiem i zapalonym myśliwym. Syn zaś był gadatliwym domatorem. Rouvroy-ojciec był faworytem uwielbiającego polowania Ludwika XIII, który uczynił go "Mistrzem Wilczarzy", po czym obdarował go tytułem książęcym. Saint-Simon-senior miał 68 lat, gdy urodził się jego słynny syn. Saint-Simonowie mieli wysoką pozycję rodową między książętami Francji lecz nie dorównywali większości z nich majątkiem.
Matka pisarza Charlotte de l'Aubespine, należała do rodziny szlacheckiej wywyższonej za króla Franciszka I. Rodzice zadbali o edukację syna kształconego m.in. przez matkę i rodziców chrzestnych: Ludwika XIV i królową Marię Teresę. Później jego edukacją zajęli się jezuici (zwł. ojciec Sanadon, wydawca dzieł Horacego). Następnie od 1692 roku, młody arystokrata był kształcony w sztuce wojennej w oddziale zwanym "Szarymi muszkieterami" (mousquetaires gris). Uczestniczył w oblężeniu miasta Namur i w bitwie pod Neerwinden w 1693 roku.
W 1695 roku poślubił Gabrielle de Durfort. Było to małżeństwo pełne miłości i uczucia, rzadkie w tamtych czasach małżeństw kontraktowych. Wydaje się, że uczucie to zmieniło jego pogląd na świat na bardziej krytyczny i mniej "arystokratyczny". Gdy nie otrzymał upragnionego stanowiska w armii, wycofał się z niej w ogóle w 1702 roku, co zraziło do niego samego króla. Ludwik XIV tak go znienawidził, że Rouvroy z trudem utrzymał się na dworze, choć był tam raczej lubiany i ufano mu.
Saint-Simon był raczej bierny jeśli chodzi o podejście do spraw własnej kariery. W 1705 roku mianowano go ambasadorem w Rzymie lecz wycofano się z tego pomysłu zanim tam pojechał. Tak potraktowany zbliżył się do bratanka Ludwika XIV, Filipa I Orleańskiego, przyszłego od 1715 roku regenta Francji. Saint-Simon zaskarbił sobie też sympatię Ludwika, księcia Burgundii, syna Wielkiego Delfina. Tak jak jego przyjaciele, książę de Saint-Simon nie znosił bastardów króla, którzy mieli po nim dziedziczyć.
Rok 1715 przyniósł zmiany na lepsze w przebiegu kariery księcia. Orleańczyk został regentem, a bastardów zdegradowano i odsunięto od sukcesji. Saint-Simon miał jednak mniejszy wpływ na regenta niż miał nadzieję posiadać. W 1721 roku został ambasadorem w Hiszpanii, by zaaranżować ślub Ludwika XV i Marianny Wiktorii, infantki hiszpańskiej, jednakże ślub nie doszedł do skutku ze względu na powikłania dyplomatyczne lecz wówczas wydawało się, że wszystko idzie zgodnie z planem. Sama wizyta Saint-Simona była sukcesem. Poseł otrzymał tytuł Granda Hiszpanii. Był zadowolony, mimo że zaraził się tam ospą.
Po powrocie do Francji w 1722 roku stwierdził, że jego wpływ polityczny zmalał. Kardynał Guillaume Dubois nie darzył go (z wzajemnością) sympatią. Jednak jeszcze przez 30 lat Saint-Simon brał udział w pracy rządu. W 1743 roku zmarła mu żona, a w 1744 roku najstarszy syn. Rodzina popadła w długi. Sam książę zmarł w 1755 roku w Paryżu. Claude Henri de Rouvroy, hrabia Saint-Simon, jeden z utopistów socjalistycznych, był jego dalekim krewnym. Wszystkie dobra księcia przejęło państwo, zaginęła przy tym spora partia słynnych "Pamiętników".
Saint-Simon poślubił Marie-Gabrielle de Durfort, mieli troje dzieci:
Charlotte de Rouvroy de Saint-Simon (urodzona 8 września 1696 roku, zmarła 29 września 1763 roku), żona: Charles-Louis de Henin-Liétard d'Alsace (urodzony 22 sierpnia 1675 roku, zmarł 3 lutego 1740 roku), XI "Prince of Chimay",
Jacques Louis de Rouvroy de Saint-Simon (urodzony 29 lipca 1698 roku, zmarł 15 lipca 1746 roku), książę de Ruffec, zmarł bezpotomnie,
Armand-Jean de Rouvroy de Saint-Simon (urodzony 12 kwietnia 1699 roku, zmarł 20 maja 1754 roku), pozostawił po sobie córkę.

Żródła:
Louis de Rouvroy w "Wikipedia"
Louis de Rouvroy w "Wikipedia" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
26-12-2020
17-11-2020
13-11-2020