Ludwik IV "Zamorski" Pépinnide-Caroling (urodzony 10 września 921 roku, zmarł w Reims, 10 września 954 roku) herb
Syn Karola III "Prostaka" Pépinnide-Caroling, króla Francji i Eadgifu [Edgifu, Edgiva, Ogive, Eadgifu] Cerdicingas, córki Edwarda "Starszego" I Cerdicingas, króla Wessex i Anglii.
Król Francji od 19 czerwca 936 roku do 10 września 954 roku.
W 939 roku poślubił Gerbergę Liudolfing (urodzona między 914 a 925 roku, zmarła 5 lub 14 maja zapewne w 984 roku), regentkę Francji, córkę Henryka I "Ptasznika" Liudolfing, króla Niemiec i Matyldy "Świętej, Westfalskiej" z Ringelheim, córki Teodoryka (Dietricha), hrabiego Westfalii, hrabiego Ringelheim.
Po uwięzieniu ojca przez hrabiego Herberta z Vermandois w 923 roku wraz z matką i rodzeństwem przebywał w Anglii.
Po bezpotomnej śmierci króla Raula [Rudolfa], pochodzącego spoza dynastii Karolingów w 936 roku, dzięki staraniom Hugona "Wielkiego", najmożniejszego z feudała frankońskiego (rywalizującego z Herbertem z Vermandois), został sprowadzony do Francji i wybrany na króla, zdecydował się na restytucję Karolingów. Pertraktacje z wdową po Karolu "Prostaku", Eadgifu oraz z jej bratem, a opiekunem młodocianego Ludwika, królem Wesseksu Aethelstanem, doprowadziły do koronacji w Laon.
Początkowo uznawał nadzwyczajną pozycję Hugona "Wielkiego" nadaniem mu tytułu "księcia Franków" (dux Francorum - jako analogii do tytulatury królewskiej rex Francorum), wspólne zdobycie Langres w 936 roku, ale już w 937 roku wyemancypował się spod kłopotliwej opieki. Jednakże Ludwik IV, z powodu długiego pobytu w Anglii zwany "Zamorskim", już w 937 roku usamodzielnił się, wspierając się na wrogach Hugona.
Dążąc do odzyskania zagarniętej w 925 roku przez Henryka I Lotaryngii, mającej kluczowe znaczenie w układzie sił we Francji, oraz mając na celu osłabienie wzrastających wpływów Ottona I we Francji, aktywnie wspierał opozycję antyottońską w Niemczech.
Próby umocnienia swej pozycji (najazdy sprzymierzonych Węgrów na posiadłości przeciwników Ludwika w Burgundii w 937 roku) nie przyniosły większych rezultatów. Wmieszanie się książąt Giselberta i Eberharda w powstanie przeciwko władzy Ottona I "Wielkiego" doprowadziło do odwetowej wyprawy w 940 roku wspieranej przez Hugona "Wielkiego". Po klęsce wojsk królewskich w Ardenach w 941 roku dzięki pośrednictwu Ottona I, w którego interesie nie leżało wzmocnienie żadnej ze stron konfliktu, doszło do ugody pomiędzy Hugonem "Wielkim" i Herbertem a królem w 942 roku.
Pośrednictwo Ottona I zostało okupione ponownym oficjalnym zrzeczeniem się pretensji do Lotaryngii. Odzyskał kontrolę nad Katalonią, odparł najazd pogańskich Normanów w 943 roku, po śmierci Herberta z Vermandois i diuka Wilhelma "Długiego Miecza" w 944 roku umocnił swą władzę w Normandii. W 945 roku pojmany w wyniku zdrady i wydany Hugonowi "Wielkiemu", z powodu nacisków papieża i króla Wesseksu po kilku miesiącach został uwolniony za cenę przekazania poci władzę Hugona swego najlepiej ufortyfikowanego miasta, Laonu w 946 roku.
Odzyskawszy władzę, dążył do uregulowania zadawnionego sporu o obsadę arcybiskupstwa Reims, do którego pretendowali stronnik Karolingów Artaud i Hugo, syn Herbetta z Vermandois. Zwołane przez króla synody działający w latach 947-948, który potwierdziły prawa Artauda i ekskomunikował Hugona "Wielkiego".
W 949 roku król odzyskał Laon, a w 953 roku ponownie pogodził się z osłabionym Hugonem "Wielkim". Zginął na skutek upadku z konia na polowaniu.
Żródła:
"Słownik władców świata" - Małgorzata Hertmanowicz-Brzoza i Kamil Stepan, Kraków 2005
"Słownik władców Europy średniowiecznej" - pod redakcją Józef Dobosza i Macieja Serwańskiego
24-05-2020
18-05-2020
29-04-2020