Ludwik V "Gnuśny, Leniwy" Pépinnide-Caroling (urodzony około 967 roku, zmarł w Compiegne, 21 maja 987 roku) herb

Najstarszy syn Lotara III (IV) Pépinnide-Caroling, króla Zachodnich Franków i Emmy (Emine) Bosonids z Arles, córki Lotara II Bosonids z Arles, króla Italii.

Król Zachodnich Franków od (wspólnie z ojcem 8 czerwca 978 roku) 2 marca 986 roku (sam) do 21 maja 987 roku. Koronowany 8 czerwca 979 roku w opactwie Saint-Corneille w Compiegne.

W 982 roku, w Vieux-Brioude, Haute-Loire poślubił (rozwiedziony 984 roku) Adelajda (Alix, Blanka) Ingelger-Anjou (Gâtinais-Anjou) (urodzona w Anjou, około 946 roku, zmarła w Arles, 29 maja 1026 roku), królową-współwładczynię Francji, córkę Fulka II Dobrego" Ingelger-Anjou (Gâtinais-Anjou), regenta Bretanii, hrabiego Andegawenii i Gerbergi d'Orléans, córki Geoffroi I d'Orléans, wicehrabiego d'Orléans, hrabiego of Gâtinais i of Arles.

Ludwik został koronowany jeszcze za życia ojca w 979 roku, a władzę objął dopiero po śmierci ojca.

Ponieważ panował tylko jeden rok i niewiele mógł w tym czasie zdziałać, być może dlatego średniowieczni kronikarze obdarzyli go przydomkiem "qui nihil facit - który nic nie zrobił". Wbrew nadanemu mu przez Odorannusa z Sens przydomka "Leniwy", Ludwik prowadził aktywną politykę zmierzającą do odzyskania królewskiej supremacji.

Małżeństwo z Adelajdą, córką Fulka II - hrabiego Andegawenii i siostrą Gottfryda z Anjou, najpotężniejszego feudała w Akwitanii, oraz koronacja na króla Akwitanii w 982 roku miały wzmocnić władzę Karolingów. Już w 984 roku Adelajda została odsunięta przez męża i stracono możliwość przedłużenia istnienia dynastii karolińskiej. Powrót Ludwika na dwór ojca w 984 roku świadczy o fiasku tych planów.

W 984 roku na zjeździe możnych w Liege Ludwik V zobowiązał się poprzeć Ottona III w walce o władzę w Niemczech z Henrykiem "Kłótnikiem". Książę wysłał posłów do zachodniofrankijskiego króla Lotara, który był spokrewniony z Ottonem III w tym samym stopniu co on sam, i umówił się z nim na spotkanie w Breisach, by zawrzeć przyjaźń i sojusz. Skusił Lotara, obiecując mu ponoć, że jest gotów oddać mu Dolną Lotaryngię (Belgia), gdzie jako wasal rzeszy rządził w owym czasie brat zachodniofrankijskiego króla, Karol. Potem wszelako Henryk z nieznanych nam przyczyn zląkł się wyprawy na południe i wyruszył do Saksonii. Wówczas to w Lotaryngii grupa ważnych możnych po raz pierwszy zdecydowanie opowiedziała się za Ottonem III: zachodniofrankijscy królowie Lotar i Ludwik spotkali się w Liege z panami lotaryńskimi, wśród których znajdowali się m.in. książę Dolnej Lotaryngii Karol, arcybiskup Trewiru Egbert i biskup Metzu Dytryk. Na spotkaniu zobowiązano się pod przysięgą poprzeć władzę Ottona III i przeciwstawić się Henrykowi.

W 986 roku Ludwik ponowił zarzuty wobec swojej matki Emmy oskarżając ją o cudzołóstwo z biskupem Adalberonem. Ludwik V wysunął na powrót zarzut, który przeciwko Emmie i biskupowi Adalberonowi kierował swego czasu Karol, książę Dolnej Lotaryngii: oskarżył ich mianowicie o utrzymywanie cudzołożnej relacji. Emma została wypędzona z dworu syna i udała się najpierw do Reims, potem zaś do Paryża, do księcia Hugona Kapeta. Ludwik planował tymczasem wytoczenie Adalberonowi procesu o zdradę stanu. Jednak nawet w tej jakże trudnej sytuacji zdecydowano się ponownie na próbę zawarcia kompromisu, korzystając z pomocy mediatorów. Z tej okazji mieli się spotkać, poza samymi zainteresowanymi, to jest Ludwikiem V, jego matką Emmą i biskupem Adalberonem, także cesarzowa Adelajda - jako matka Emmy i tym samym babka Ludwika - książę Hugo Kapet oraz książę Szwabii Konrad. Jednak w maju 987 roku król Ludwik tak nieszczęśliwie upadł w czasie polowania, że niebawem zmarł. Jest w dużej mierze zasługą działalności arcybiskupa Adalberona z Reims, że na następcę Ludwika możni nie wybrali w Senlis księcia Dolnej Lotaryngii Karola, ostatniego Karolinga w linii męskiej, lecz zdecydowali się na Hugona Kapeta. Ten po koronacji zwrócił Verdun i wypuścił z niewoli grafa Gotfryda.

Zwołał Franków do Compiegne, w celu osądzenia arcybiskupa Reims, Adalberona, który wspierał Ottona II w jego konflikcie z Lotarem. Zmarł w przeddzień zjazdu po upadku z konia, choć niewykluczone również, że został otruty przez własną matkę. Zwołany przez niego zjazd zajął się zatem wyborem nowego króla.

Ludwik V "Gnuśny" był ostatnim królem zachodniofrankijskim wywodzącym się z dynastii Karolingów francuskich. Bezpotomna śmierć, wskutek nieszczęśliwego wypadku na polowaniu, oznaczała wygaśnięcie męskiej linii Karolingów na tronie francuskim. Po nim w 987 roku koronę francuską otrzymał Hugo Kapet, wywodzący się z rodu Robertynów, który dał początek dynastii królewskiej Kapetyngów.

Pochowany w kościele Santa Corneille w Compiegne.


Żródła:

Ludwik V Gnuśny w "WikipediA"


LUDWIK V GNUŚNY w "Strony Internetowe www"


"Słownik władców Europy średniowiecznej" - pod redakcją Józef Dobosza i Macieja Serwańskiego


LOUIS w "MedLands" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk


Louis V w "Geneall" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk

04-02-2024

01-01-2024

22-05-2020

28-04-2020