Ludwik VI Tybald "Gruby, Wojownik, Kłótnik" Robertyng-Capet (urodzon w pałacu na wyspie Cité w Paryżu, między wrześniem a listopadem, między 1080 a 1081 rokiem, zmarł na zamku Bethizy pod Paryżem, 1 sierpnia 1137 roku) herb

Syn Filipa I Robertyng-Capet, króla Francji i Berta Gérulfing Holenderskiej, córki Florisa I Gérulfing, hrabiego Holandii.

Hrabia Vexin, de Mantes i de Pontoise od 1092 roku do między 1101 a 1105 rokiem, koregent Francji od między 24 maja 1098 a 25 grudnia 1100 roku do 29 lipca 1108 roku, hrabia Vermandois od między 1101 a 1105 rokiem do 29 lipca 1108 roku, król Francji od 29 lipca 1108 roku do 1 sierpnia 1137 roku. Koronowany 3 sierpnia 1108 roku w katedrze Sainte-Croix w Orleanie.

W 1104 roku poślubił (rozwód w Troyes, 23 maja 1107 roku) Lucienne de Rochefort d'Ally (urodzona w Rochefort-en-Yevlines, Yvelines, Ile-de-France, między 1090 a 1095 rokiem, zmarła w Paryżu, 6 maja 1137 roku lub później 1138 roku), córki Gui II (I) "Czerwonego" de Rochefort d'Ally, hrabiego de Rochefort, seneszala Francji, seniora de Chevreuse, de Châteaufort, de Gournay-sur-Marne, de Crécy-en-Brie i de Brétencourt i Élisabeth de Crécy. Przypuszczalnie między 25 a 30 marca 1115 roku lub między kwietniem a majem 1115 roku w Katedrze Notre-Dame w Paryżu poślubił Adelajdę [Alix, Adelajda z Maurienne] Sabaudzką (urodzona w Saint Jean De Maurienne, Sabudia, około 1100 roku, zmarła w Montmartre, dziś Paryż, 18 listopada 1154 roku), córkę Humberta II "Grubego, Otyłego", hrabiego Sabaudii, hrabiego Maurienne i Gisele Anscarids (Anscarii)-d´Ivrea-de Mâcon-Bourgogne, córki Wilhelma I "Wielkiego"Anscarids (Anscarii)-d´Ivrea-de Mâcon, hrabiego-palatyna Burgundii (Franche Comté)..

Na chrzcie otrzymał imiona Ludwik Tybald (Teobald). Wychowany w szkole opactwa Saint-Denis do 1092 roku. W 1092 roku ojciec mianował go hrabią Vexin, Mantes i Pontoise. Między 24 maja 1098 a 25 grudnia 1100 roku został proklamowany królem desygnowanym (rex designatus), a Filip I przekazał mu realną władzę przejmują od ojca większość obowiązków królewskich. W latach 1101-1105 zajął część hrabstwa Vermandois. Po śmierci ojca 30 lipca 1108 roku objął tron Francji i 3 sierpnia tego roku w katedrze w Orleanie został koronowany przez arcybiskupa Daimberta (Gilberta) z Sens. Poszerzył domenę królewską o Montlehéry (będące wcześniej w posiadaniu jego przyrodniego brata), a także o Corbeil.

Dążył do przywrócenia harmonijnych stosunków z papiestwem (spotkanie oraz sojusz Filipa i Ludwika z papieżem Paschalisem II w Saint-Denis w 1107 roku) wspierając reformę kluniacką. Nie zdołał zapobiec pokonaniu Roberta "Krótkonogiego" przez Henryka I "Beauclerc" i ponownemu zjednoczeniu posiadłości anglo-normańskich w 1006 roku.

Pierwsze walki o Normandię z Henrykiem I, wspieranym przez hrabiego Blois i Crćcy w latach 1109-1112, nie przyniosły pozytywnego rozstrzygnięcia (pokój przewidywał przekazanie Henrykowi I Bretanii).

Na początku panowania rozpoczął długotrwałą i owocną walkę przeciwko raubritterom, urządzając liczne ekspedycje karne, podczas których zbrojnie zdobywał zamki rabusiów (m.in. Montmorency, Beaumont, Meung-sur-Loire, Montlćry i Montaigu) i przyłączał ich ziemie do domeny królewskiej. Jednocześnie zmierzał do umocnienia pozycji króla wobec nadmiernie samodzielnych feudałów w 1111 roku hrabiego Robert de Mulan pod nieobecność króla zajął Paryż.

Pokonał m.in. Huguesa de Puiset w latach 1111-1118 i Thomasa de Marle w latach 1115-1130, także ich ziemie częściowo konfiskując na rzecz korony. Wznowione w 1117 roku walki o Normandię zakończyły się francuską klęską pod Brćmule w 1119 roku i pokojem po śmierci angielskiego następcy tronu w 1120 roku.

Wzorem ojca nie dał się wciągnąć w cesarsko-papieskie spory o inwestyturę, utrzymywał bliskie stosunki z papieżem Gelazym II, którego przyjął po ucieczce z Rzymu w 1118 roku, i Kalikstem II, który na zwołanym do Reims synodzie ekskomunikował cesarza Henryka V, co przyczyniło się do cesarskiego najazdu na Szampanię w 1124 roku. Ludwik uzyskał wówczas zbrojne wsparcie większości swych wasali i zmusił wojska cesarskie do odwrotu, co znacznie wzmocniło prestiż królewski. Dalsze jego umocnienie przyniosły udane interwencje w Owernii (przeciwko Wilhelmowi VI, w 1126 roku) i we Flandrii w latach 1127-1128, gdzie został ranny podczas oblężenia zamku Livry.

Mimo ciężkiej choroby (dziedziczna otyłość) dokonywał energicznych reform przy wsparciu swego najbliższego doradcy i od 1122 roku opata Sugera: usprawnił administrację, tworzył nowe komuny miejskie i wiejskie oraz zapewniał im warunki rozwoju (przywileje podatkowe dla miast w domenie królewskiej).

Za panowania Ludwika VI Paryż stał się faktyczną stolicą Francji. Pod wpływem Bernarda z Clairvaux poparł papieża Innocentego 11 przeciwko antypapieżowi Anaklelowi II w 1130 roku. Po śmierci desygnowanego na następcę tronu syna Filipa w 1131 roku doprowadził do koronacji młodszego syna Ludwika.

Ostatnim sukcesem Ludwika VI było zaaranżowanie małżeństwa Ludwika z Eleonorą Akwitańską w 1137 roku, dzięki czemu król uzyskał bezpośrednią władzę nad Akwitania.

Ludwik VI mpo raz pierwszy zawarł w 1104 roku (w "Medievan Lands" zapisano jako narzeczoną) związek z Lucienne de Montlhéry, córką Gui II de Montlhéry, hrabiego de Rochefort, które zostało anulowane 23 maja 1107 roku przez papieża. W 1115 roku w Paryżu zawarł drugi związek z Adelajdą Sabaudzka, córkę Humberta II "Grubego", hrabiego Sabaudii, z którą miał dziewięcioro dzieci. Ponad dwa legalne związki, Ludwik VI miał związek nieformalny z Marią de Breuillet, z którą miał córkę:

Marie de Breuillet (urodzona w Longpont, około 1080 roku, zmarła w Orleanie około 1119 roku), córka rycerza Renaulda de Breuillet de Dourdan, została kochanką Ludwika de France (przyszły król Francji Ludwika VI) do 1104 roku, kiedy to opuściła dwór paryskiego klasztoru. Poślubiła Thévina d'Orsay, z którym miała dwóch synów: Aymona i Nantiera.

Zmarł po długiej chorobie 1 sierpnia 1137 roku w zamku Bethizy pod Paryżem i został pochowany w bazylice opactwa benedyktynów w Saint-Denis.

Wzmocnił autorytet władzy monarszej na terenie swej domeny. Zwalczał zanarchizowanych feudałów, niszcząc ich zamki i konfiskując ziemie. Przyłączył do domeny królewskiej Montlćry i Corbeil. W swej walce opierał się na Kościele (jego najbliższym doradcą był Suger, opat Saint-Denis) i na komunach miejskich, których powstawanie popierał szczególnie w dobrach swych wasali. Dążył do osłabienia lenników normandzkich, będących jednocześnie królami Anglii. W tym celu popierał Wilhelma "Clitona" przeciw królowi Henrykowi I, co nie przyniosło jednak sukcesu. W 1113 roku musiał oddać władcy Anglii Bretanię, a w 1119 roku poniósł klęskę w bitwie pod Brémule. Utrzymywał dobre stosunki z papiestwem, co stało się jednym z powodów wyprawy cesarza Henryka V przeciw Francji. Ludwik VI uzyskał jednak poparcie swych wasali i zmusił cesarza do odwrotu. Dużym sukcesem było doprowadzenie do małżeństwa następcy tronu Ludwika VII z dziedziczką Akwitanii Eleonorą.

Ludwik VI "Gruby" był pierwszym wybitnym władcą z dynastii Kapetyngów. Utrwalił się w pamięci potomnych (nie do końca słusznie) jako opiekun miast i obrońca ich autonomii.


Żródła:

"Słownik władców świata" - Małgorzata Hertmanowicz-Brzoza i Kamil Stepan, Kraków 2005


"Słownik władców Europy średniowiecznej" - pod redakcją Józef Dobosza i Macieja Serwańskiego


"KAPETYNGOWIE"- autor: Przemysław Jaworski - 2018


LOUIS THIBAUT de France w "Medievan Lands" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk


LOUIS THIBAUT de France w "Medievan Lands" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk


Louis VI the Fat, king of France w "Geni" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk

05-04-2022

20-09-2020

01-08-2020

30-04-2020