
Ludwik VIII "Lew" Robertyng-Capet (urodzony w Paryżu, 3 września 1187 roku, zmarł w w Château de Montpensier-en-Auvergne, 8 listopada 1226 roku) herb
Syn Filipa II "Augusta" Robertyng-Capet, króla Francji i Izabelli d'Avesnes Hainault Karoling, córki Baldwina V (I, VIII) d'Avesnes Karolinga, hrabiego Hainault, margrabiego Namur, hrabiego Flandrii.
Król Francji od 14 lipca 1223 roku do 8 listopada 1226 roku jako Ludwik VIII. Król Anglii (proklamowany w maju 1216 roku) od 2 czerwca 1216 roku do 11 września 1217 roku jako Ludwik Capet.
23 maja 1200 roku w Normandii, na zamku Neuf, w Port-Mort poślubił Blankę "Świętą" Alfonsina (Robertyng-Bourgogne-de Mâcon) Kastylijską (urodzona w Palencji, 4 marca 1188 roku, zmarła klasztorze Maubuisson-les-Pontoise [obecnie Saint-Ouen-l'Aumône na przedmieściach Paryża], 27 listopada 1252 roku), regentkę Francji, córkę Alfonsa VIII "Szlachetnego" Alfonsina [Robertyng-Bourgogne-de Mâcon], króla Kastylii i Eleonory Plantagenet (Gâtinais-Anjou) Angielskiej, córki Henryka II Plantagenet (Gâtinais-Anjou), króla Anglii i Eleonory Mérovingienne-Guilhemide, księżnej Akwitanii.
Był pierwszym z Kapetyngów, który objął tron po śmierci ojca, bez uprzedniej elekcji za jego życia.
Nazywany "Lwem", wygrywając z Janem I, królem Anglii, zwycięską bitwę pod La Roche-aux-Moines w 1214 roku. Angielscy baronowie zbuntowali się przeciwko Janowi I, a następnie obiecał księciu Ludwikowi oddać mu koronę angielską, będąc mężem Blanki Kastylijskiej, wnuczki króla Anglii Henryka II. Przyjmując tę prośbę, Ludwik wylądował na angielskim wybrzeżu z 1500 francuskimi żołnierzami, do których dołączyli angielscy najemnicy. Przybył do Londynu 2 czerwca 1216 roku, został tam ogłoszony królem Anglii (ale nie ukoronowany, ponieważ nie było dostępnego arcybiskupa do dokonania namaszczenia) i szybko przejął kontrolę nad krajem południowym.
Starannie wykształcony, uczestniczył w wyprawach wojennych ojca w latach 1204-1206, walczył o Artois w 1213 roku, był przewidywany na dowódcę, powstrzymanej przez papieża inwazji Anglii w 1213 roku. Z powodzeniem dowodził częścią armii francuskiej podczas najazdu cesarsko-angielskiego na Francję w 1214 roku przeciwko Janowi "bez Ziemi" (zwycięstwo pod La Rochc-aux Moines, uniemożliwiające połączenie się sił angielskich i niemieckich) i w wyprawach przeciw albigensom w południowej Francji w 1215 i w 1219 roku.
W 1216 roku angielscy baronowie zbuntowali się przeciwko rządom króla Jana "bez Ziemi" i zaproponowali tron angielski Ludwikowi. Francuska inwazja na Anglię w maju 1216 roku spotkała się z niewielkim tylko oporem, Ludwik wkroczył do Londynu, gdzie w maju 1216 roku został proklamowany (lecz nie koronowany!) królem Anglii w katedrze św. Pawła. 14 czerwca zdobył Winchester i kontrolował ponad połowę królestwa Anglii. Wobec śmierci Jana i uznania przez walczących Henryka III za króla, oraz po zjednoczeniu w obronie króla, baronowie angielscy w maju 1217 roku pokonali francuskiego następcę tronu w bitwie pod Lincolnem, zmuszając Ludwika do opuszczenia wyspy. W 1217 roku Henryk III i baronowie wymuszają na Ludwiku zawarcie traktatu w Lambeth, na mocy którego Ludwik został zmuszony do rezygnacji z roszczeń do korony angielskiej i zrzeczenia się z tytułów na rzecz Henryka III, w zamian za zgodę na zatrzymanie przez Francję zajętych ziem na kontynencie.
Po objęciu tronu francuskiego zerwał rozejm z Anglią i zdobył La Roehelle, kończąc podporządkowywanie Kapetyngom akwitańskiego Poitou i Saitonge w 1224 roku. Przemyślana i zręczna polityka króla wobec tych ziem (liczne przywileje dla klasztorów i miast, pensje dla lokalnych feudałów) doprowadziła do szybkiego wygaśnięcia lokalnego oporu. Próba całkowitego podporządkowania Gaskonii władzy królewskiej nie powiodła się.
14 lipca 1223 roku Ludwik objął tron francuski po śmierci swojego ojca, Filipa II Augusta. Koronacja jego i jego żony - Blanki Kastylijskiej nastąpiła 6 sierpnia 1223 roku, w katedrze w Reims. 1 listopada 1223 roku Ludwik wydał edykt zabraniający arystokracji francuskiej pożyczania pieniędzy od Żydów. Egzekwowanie tego edyktu było jedną z przyczyn długoletniego konfliktu z Tybaldem IV, hrabią Szampanii.
Dążąc do zrównoważenia sojuszy angielskich zacieśnił związki z cesarzem Fryderykiem II Hohenstaufem. W 1225 roku synod w Bourges ekskomunikował hrabiego Tuluzy Rajmunda VII i ogłosił krucjatę przeciwko niemu. Król Ludwik chętnie przyłączył się do krucjaty, pragnąć umocnić i rozszerzyć władzę królewską w Langwedocji. Hrabia Foix, Roger Bernard II próbował mediacji pomiędzy monarchą a wyklętym arystokratą, ale Ludwik odrzucił rozwiązania dyplomatyczne na rzecz siłowych. Za namową dyplomacji papieskiej najechał sprzyjające albigensom hrabstwo Tuluzy w 1226 roku.
Heretyków brutalnie wymordowano (Ludwik usankcjonował zwyczaj palenia ich na stosie), zdobyto Awinion (bez walki poddały się m.in. Carcassonne, Montpellier, Beau-caire i Narbonne), a ziemie stały się lennem Kapctyngów, co otworzyło drogę do ich integracji z resztą Francji. Podczas oblężenia Awinionu nabawił się febry i zmarł wracając z wyprawy.
W lipcu 1226 roku król dotarł do Awinionu i zdobył miasto po trzymiesięcznym oblężeniu. Chory na dyzenterię, umarł we wsi Montpensier w Owerni 8 listopada 1226 roku. Pochowany w opactwie Saint-Denis.
W wieku trzynastu lat poślubił 23 maja 1200 roku Blankę Kastylijską, córkę króla Alfonsa VIII, z którą miał liczne potomstwo. Jeszcze przed śmiercią, w spisanym w 1225 roku testamencie, wydzielił młodszym synom królewskim nadziały terytorialne z ziem domeny (apanaże), tworząc niebezpieczną dla jedności monarchii praktykę.
Żródła:
"Słownik władców świata" - Małgorzata Hertmanowicz-Brzoza i Kamil Stepan, Kraków 2005
"Słownik władców Europy średniowiecznej" - pod redakcją Józef Dobosza i Macieja Serwańskiego
Ludwik VIII Lew w "WikipediA"
Louis VIII, roi de France w "Geneall" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Louis VIII. de France w "Worldhistory" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
LUDWIK VIII LEW w "Władcy Francji"
02-06-2021
28-04-2020