Ludwik XIX Antonii Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme (urodzony w Wersalu we Francji, 6 sierpnia 1775 roku, zmaerł w Gorycji, Cesarstwo Austriackie, 3 czerwca 1844 roku) herb

Syn Karola X Filipa Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme, porucznika-generalnego Królestwa Francji i Nawarry, hrabiego d'Artois, księcia de Conti, księcia de Berry, księcia de Châteauroux, markiza de Pompadour, hrabiego d'Auvergne, hrabiego d'Argentan, hrabiego de Poitiers, hrabiego de Ponthieu, hrabiego de Limoges, wicehrabiego de Limoges, seniora d'Enrichemont i para Francji, księcia d'Angoulęme, księcia d'Auvergne i księcia de Mercour, króla Francji i Nawarry, legitymistycznego tytularnego króla Francji i Nawarry i Marii Teresy Arduin Sabaudzkiej, córki Wiktora Amadeusza II (III) Arduin Sabaudzkiego, księcia Aosty, kóla Sardynii, księcia Piemonte, księcia Sabaudii, markiza Monferratu, Saluzzo, Finale i Oneglia, hrabiego di Aosta, di Asti, di Moriana i di Nizza, tytularnego króla Cypru i Jerozolimy.

Książę d'Angoulęme od 6 sierpnia 1775 roku do 26 marca 1815 roku, hrabia d'Artois od 26 marca 1815 roku do 16 września 1824 roku, delfin Francji od 16 września 1824 roku do 2 sierpnia 1830 roku, "hrabia de Marnes" od 2 sierpnia 1830 roku do 6 listopada 1836 roku, admirał Francji od 1816 roku, królde plein droit Francji jako Louis XIX i król de plein droit Nawarry jako Louis VIII od 2 sierpnia do 2 sierpnia 1830 roku, legitymistycznego tytularnego króla Francji i Nawarry, głowa Domu Burbonów i pretendent do tronu Francji i Nawarry od 6 listopada 1836 roku do 3 czerwca 1844 roku.

10 czerwca 1799 roku w pałacu w Jełgawie w Kurlandii poślubił Marie-Thérčse "Madame Royale" Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme (urodzona w Wersalu, 19 grudnia 1778 roku, zmarła we Frohsdorf w Cesarstwie Austriackim, 19 października 1851 roku), córkę Ludwika XVI Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme, króla Francji i Nawarry, wielki mistrza Zakonu Świętego Ducha, króla Francuzów, hrabiego de Foix, księcia Bretanii, legitymistyczny pretendent do tronu Francji i Marii Antoniny Habsburg-Baudemont-Vaudemont Austriackiej, córki Franciszka III Stafana Baudemont-Vaudémont-Lotaryńskiego, cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, wielkiego księcia Toskanii, księcia Loataryngii i Bar, księcia cieszyńskiego.

Urodził się jako najstarszy syn Karola, księcia Artois i późniejszego króla Francji i Nawarry, i Marii Teresy, księżniczki sabaudzkiej. Jego dziadkami ze strony matki byli Wiktor Amadeusz III, król Sardynii, i Maria Antonietta, księżniczka hiszpańska. Jego młodszym bratem był Karol Ferdynand, książę Berry.

Pojęcie "króla z prawa" de plein droit wywodzi się z tego, że według francuskich monarchistów korona Francji jest niedysponowalna - dlatego następca tronu staje się królem automatycznie, natychmiast po śmierci swojego poprzednika. Król - następca tronu Francji nie może abdykować lub odmówić przyjęcia korony. Wszelkie czynności i uroczystości urzędowe lub religijne (np. namaszczenie i koronacja w katedrze w Reims) są tylko potwierdzeniem wcześniej zaistniałego faktu. Wobec tego, w opinii części legitymistów, po śmierci swego ojca w 1836 roku, Ludwik Antonii był pełnoprawnym władcą jako "Ludwik XIX". Pozostali opowiadali się za "Henrykiem V".

W 1789 roku, po wybuchu rewolucji francuskiej, Ludwik Antoni i Karol Ferdynand razem z ojcem wyemigrowali do Turynu, do Włoch, a następnie do Niemiec i Anglii. W 1792 roku wstąpili do armii kuzyna, Ludwika Józefa, księcia Kondeusza, a w 1795 roku Ludwik Antoni przyłączył się do powstania rojalistów w Wandei, które zakończyło się w 1796 roku klęską rojalistów. W 1797 roku dołączył do swojego brata i wuja w Brunszwiku, aby przyłączyć się do armii austriackiej. Po pokonaniu Austriaków przez francuskich republikanów, cała trójka zmuszona była uciekać i schroniła się w Mitawie (obecnie Jełgawa) w Kurlandii - pod opieką cara Pawła I.

10 czerwca 1799 roku w pałacu w Jełgawie ożenił się ze swoją siostrą stryjeczną - Marią Teresą - córką Ludwika XVI i Marii Antoniny, zgilotynowanych w czasie rewolucji francuskiej. Nie mieli dzieci.

W kwietniu 1800 roku Ludwik Antoni został dowódcą regimentu kawalerii w armii bawarskiej i wziął udział w bitwie pod Hohenlinden. Na początku 1801 roku car Paweł I zawarł pokój z Napoleonem Bonaparte, a dwór francuski przeniósł się spod opieki cara do Warszawy, kontrolowanej przez Prusy. Powrócili do Rosji, kiedy carem został Aleksander I, ale w 1807 roku kolejny traktat rosyjsko-francuski zmusił ich do wyjazdu. Tym razem udali się do Londynu, gdzie w Hartwell House, wuj Ludwika Antoniego - Ludwik XVIII, de iure król Francji, zorganizował swój dwór. Ludwik Antoni dwukrotnie w 1807 roku i w 1813 roku, chciał wrócić do Rosji i przyłączyć się do walki przeciwko Bonapartemu, ale car dwukrotnie mu odmówił. Ostatecznie w Anglii pozostał do 1814 roku, potem popłynął do Bordeaux - a jego wejście do miasta 12 marca 1814 roku zostało okrzyknięte przywróceniem monarchii we Francji. Z Bordeaux Ludwik Antoni udał się do Hiszpanii, by walczyć u boku Wellingtona i pomóc kuzynowi Ferdynandowi VII odzyskać tron.

Ludwik XVIII zmarł w 1824 roku, a królem został jego młodszy brat - Karol X. Ludwik Antoni został delfinem, czyli oficjalnym następcą tronu i jako ostatni w historii Francji nosił tytuł delfina.

Karol X abdykował 2 sierpnia 1830. Część rojalistów uznała Ludwika Antoniego za kolejnego króla Francji i Nawarry - Ludwika XIX, dla części rojalistów abdykacja Karola X była nielegalną i Karol X pozostał królem aż do śmierci w 1836. Ludwik Antoni w momencie abdykacji ojca zrzekł się swych prawa do tronu na korzyść swego bratanka, Henryka, księcia Bordeaux, który został Henrykiem V, ale i on nie został koronowany. Tron Francji przejął kuzyn - Ludwik Filip, książę Orleanu.

Ludwik Antoni zmarł w 1844 roku, a Henryk, książę Bordeaux stał się głową starszej linii francuskiej rodziny królewskiej na wygnaniu. Pochowano go w klasztorze franciszkanów Castagnavizza (obecnie Nova Gorica, Słowenia).


Żródła:

Ludwik Antoni de France w "Wikipedia"

19-04-2021