
Napoléon V Victor Jérôme Frédéric Bonaparte (urodzony w Paryżu, 18 lipca 1862 roku, zmarł w Brukseli, 3 maja 1926 roku) herb
Syn Napoléona Józefa Bonaparte, Jego Cesarskiej Wysokość księcia cesarskiego Francji, księcia Montfort, hrabiego Moncalieri i Meudon i Klotyldy Marii "Służebnicy Bożej Kościoła katolickiego" Sabaudzkiej, córki Wiktora Emanuela II Sabaudzkiego, króla Sardynii, króla Włoch.
Głowa rodu Bonaparte od 17 marca 1891 roku do 3 maja 1926 roku, bonapartystowski pretendent do tronu Cesarstwa Francuzów i tytularny cesarz Francuzów od 1 czerwca 1879 roku do 3 maja 1926 roku.
W Moncalieri, 14 listopada 1910 roku poślubił Clémentine Albertine Marie Léopoldine Wettin von Saxe-Coburg-Gotha (urodzona w Laeken, 30 lipca 1872 roku, zmarła w Nicei, 8 marca 1955 roku), córkę Leopolda II Wettin von Saxe-Coburg-Gotha, króla Belgii i Marii Henrietty Habsburg-Baudemont-Vaudémont-Lotaryńskiej, córki Józefa I Habsburg-Baudemont-Vaudémont-Lotaryńskiego, arcyksięcia austriackiego i księcia Korony Węgierskiej, palatyna Węgier, feldmarszałka armii Austro-Węgier.
Urodził się w czasie panowania Napoleona III jako syn cesarskiego kuzyna księcia Napoleona Józefa Bonaparte zwanego "Plonplon" i księżniczki Sabaudzkiej Klotyldy Marii, córki króla Włoch Wiktora Emanuela II. W testamencie kuzyna Napoleona zwanego IV Napoleon Wiktor został wyznaczony na jego spadkobiercę i następcę w prawach do tronu, czemu natychmiast sprzeciwił się ojciec księcia Plonplon. Niemniej jednak po osiągnięciu pełnoletniości Wiktor ogłosił się w 1884 roku legalnym pretendentem, co doprowadziło do zerwania z ojcem. W 1886 roku władze III Republiki Francuskiej skazały wszystkich pretendentów, zarówno orleańskich jak bonapartystowskich, na banicję i Napoleon Wiktor osiedlił się w Brukseli.
Zamożny (pomagała mu cesarzowa Eugenia, bo po ciotce Matyldzie, popierającej brata w czasie sporu Wiktora z Plonplonem, nie odziedziczył ani grosza), przyjmowany chętnie na belgijskim dworze królewskim Wiktor zakochał się z wzajemnością w córce Leopolda II belgijskiego, Klementynie (1872-1955), ale król nie chciał narażać córki na niepewne losy małżonki pretendenta i do końca życia nie udzielił zezwolenia na ślub. Niemłodzi już zakochani pobrali się dopiero 14 listopada 1910 roku, po śmierci Leopolda i osiedli koło Brukseli. Mieli dwoje dzieci.
W 1914 roku Napoleon Wiktor zgłosił się na ochotnika do armii francuskiej, ale ze względu na prawo o banicji nie przyjęto go, po czym przeniósł się wraz z żoną i dziećmi, uciekając przed niemiecką inwazją Belgii, do Farnborough Hill, angielskiej rezydencji cesarzowej Eugenii, po której odziedziczył Farnborough w 1920 roku. Ostatnie lata życia spędził na porządkowaniu bogatych zbiorów pamiątek bonapartystowskich odziedziczonych po przodkach, dla których stworzył małe muzeum w Brukseli. Nigdy więcej nie ujrzał Francji i zmarł w Brukseli. Syn przekazał zbiory w roku 1979 państwu francuskiemu.
Żródła:
Napoleon Wiktor Bonaparte w "Wikipedii"
20-03-2022