
Nicolas Chalon Du Blé (urodzony w Chalon-sur-Saône, 24 stycznia 1652 roku, zmarł w Paryżu, 10 kwietnia 1730 roku) herb
Syn Louis-Châlon Du Blé, markiza d'Huxelles, hrabiego de Bussy i de Tenare, seniora de Cormatin i Marie de Bailleul, córki Nicolas de Bailleul, barona de Château-Gontier.
Kapitana i gubernator de Châlon od sierpnia 1669 roku, markiz d'Huxelles, hrabia de Tenare, senior de Cormatyny od 4 stycznia 1703 roku do 10 kwietnia 1730 roku, gubernator Alzacji od 1713 roku, przewodniczący Rady Spraw Zagranicznych od 1715 roku, członek Rady Regencyjnej od 1 września 1718 roku do 25 października 1722 roku, sekretarz stanu do spraw zagranicznych od 1715 roku, minister stanu od 1726 roku, dyrektor generalny piechoty od 1690 roku, feldmarszałek polny od sierpnia 1683 roku, generał porucznik od 1688 roku, dyrektor generalny piechoty od 1690 roku, marszałek Francji od 14 stycznia 1703 roku.
W dniu 25 października 1722 roku brał udział w koronacji króla Ludwika XV, gdzie niósł "Rękę sprawiedliwości".
Jego protektorem i mentorem był François Michel Le Tellier de Louvois, główny doradca króla Ludwika XIV. Wybitny przedstawiciel rodu Blé, znany pod tytułem "marszałka Huxelles".
Drugi syn Louisa Chalona Du Blé, markiza d'Uxelles (lub d'Huxelles), który zginął w 1658 roku podczas oblężenia Gravelines i Marie Le Bailleul. Najpierw przeznaczony był do stanu duchownego i został opatem de Bussiere.
Po śmierci swojego starszego brata Louisa Chalona Du Blé, który zmarł w sierpniu 1669 roku podczas wyprawy do Kanady w 1669 roku, Nicolas Chalon Du Blé porzucił wówczas stan duchowy i przejął od swojego brata wszystkie obowiązki kapitana i gubernatora miasta i cytadeli Châlon.
Podczas oblężenia Besançon, król przekazał mu pułk piechoty Delfina, po śmierci jego kuzyna Henryka, markiza de Beringhen, który zmarł po wybuchu pocisku armatniego. W lutym 1677 roku został brygadierem piechoty. Otrzymuje również Valenciennes i Cambrai. W 1678 roku brał udział w oblężeniach: Gandawy i Ypres. 14 sierpnia 1678 roku wziął udział w bitwie pod Saint-Denis niedaleko Mons.
W 1683 roku został feldmarszałkiem. W 1648 roku wziął udział w oblężeniu Luksemburga i przy tej okazji objął dowództwo nad prowincją Alzacja.
Nicolas Chalon du Blé należał do kręgu Le Tellier. Chroniony przed Louvois - jednego z głównych doradców Ludwika XIV, w sierpniu 1688 roku został mianowany generałem porucznika i wziął udział jako generał-porucznik w oblężeniu Philippsburga, gdzie został ranny. Następnie, gdy armia francuska musiała się wycofać, został oskarżony o utrzymanie Moguncji.
Początkowo wspierał oblężenie Imperium, ale musiał skapitulować i po powrocie w Paryżu został publicznie wygwizdany. Jednak zachował przychylność Louvois i króla. W kwietniu 1690 roku został mianowany dowódcą w Alzacji. Następnie w 1693 roku służył w Niemczech pod rozkazami marszałków: Lorgesa i Choiseula. W 1702 roku przeszedł pod rozkazy marszałka de Catinata. Następnie objął dowództwo miasta Strasburg pod nieobecność Noël Bouton, markiza de Chamilly.
Po otrzymaniu lenna Rougemont-le-Château w 1696 roku, 14 stycznia 1703 roku otrzymał baławę marszałka Francji i 6 lutego 1703 roku złożył przysięgę.
Od 9 marca 1710 roku brał udział jako dyplomata wspólnie z opatem Polignaca, wówczas już kardynałem, we wstępnych rozmowach pokojowych w Gertruydenberga, ale pod koniec lipca następnego roku rozmowy pokojowe zostały ostatecznie zerwane przez Ludwika XIV. Nadal reprezentował króla podczas negocjacji pokoju w Utrechcie w 1713 roku.
Był jednym z inicjatorów utworzenia "Polisynodia" i na początku Regencji objął przewodnictwo w Radzie Spraw Zagranicznych [conseil des affaires étrangeres] (1715-1718). "Polisynodia" był system rządów, jakie we Francji wprowadził w 1715 roku regent Filip II Burbon-Orleański po śmierci Ludwika XIV. Zamiast intendentów i sekretarzy jak dotychczas wszystkimi sprawami królestwa miały kierować organy kolegialne, kierowane przez rady złożone z arystokratów. Rady te były jednak niewydolne, więc coraz częściej korzystano z elementów poprzedniego systemu administracyjnego, by w końcu zupełnie go przywrócić.
Zmarł w celibacie w Paryżu w 1730 roku.
Był znany jako homoseksualista, uwielbiający towarzystwo przystojnych lokajów i młodych oficerów. Książę Saint-Simon zauważa, że otaczał go "dwór młodych oficerów i bardzo dobrze wykształconej młodej służby".
Pamiętnikarz Louis de Rouvroy, książę de Saint-Simon opisywał go: "jako wolno chodzącego olbrzyma, otyłego smakosza i rozpustnika otwarcie homoseksualnego, zatrudniającego przystojnych lokajów, a także leniwego niezbyt wykształconego wodza słabego ducha. Swój popielaty ulubiony surdut nosił do zupełnego zniszczenia".

Żródła:
Nicolas Chalon du Blé w "Wikipedia" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Nicolas Chalon du Blé w "Wikipedia"
17-11-2020