Elżbieta Farnese (urodzona w Parmie, 25 października 1692 roku, zmarła w Aranjuez, 11 lipca 1766 roku) herb
Córka Edwarda Farnese, następcy tronu księstwa Parmy i Piacenzy i Doroty Zofii Wittelsbach-Neuburskiej, córki Filipa Wilhelma Wittelsbacha, hrabiego-palatyna Palatynatu Neuburg, księcia Bergu i Jülich, księcia-elektora Palatynatu Reńskiego, pretendent do korony polskiej.
Regentka Hiszpanii od 10 sierpnia do 9 grudnia 1759 roku, pretendentka do tronu Anglii od 11 grudnia 1694 roku do 11 lipca 1766 roku.
W Parmie poślubiła (per procura) 16 września 1714 roku (pro futuro) w Guadalajara, 24 grudnia 1714 roku Filipa IV Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme (urodzony w Wersalu, Paryż, 19 grudnia 1683 roku, zmarł w Buen Retiro, w Madrycie, 9 lipca 1746 roku) króla Hiszpanii, Neapolu, Sycylii.
Urodziła się w Palazzo della Pilotta jako jedyna córka Doroty Zofii von Pfalz-Neuburg, córki Filipa Wilhelma, elektora Palatynatu Reńskiego i Edwarda II Farnesego, syna Ranuccio II Farnese, księcia Parmy. Jej młodszym bratem był Alessandro Ignazio, który żył tylko dwa lata. Elżbieta zostałaby dziedziczką Parmy, gdyby jej brat i wuj zmarli bezpotomnie. Została starannie wyedukowana i znana była z powodu swojej ambicji oraz dominującego charakteru.
Elżbieta poślubiła owdowiałego króla Filipa V. Małżeństwo zaaranżował kardynał i hiszpański polityk - Giulio Alberoni oraz Maria Anna de La Trémoille, księżniczka des Ursins, nazywana Camarera Mayor.
Elżbieta szybko zdominowała pogrążonego w depresji Filipa V. Chciała aby Hiszpania odzyskała swoje dawne ziemie we Włoszech i w tym celu sprzymierzyła się z Alberonim. Wojska hiszpańskie opanowały Sardynię i Sycylię, ale w 1720 roku Trójprzymierze doprowadziło do wygnania Alberoniego. Elżbiecie nie udało się również zapobiec abdykacji męża. W 1724 roku, Filip V abdykował na korzyść swojego syna z pierwszego małżeństwa, a sam osiadł w Pałacu Królewskim w La Granja de San Ildefonso. Pasierb Elżbiety zmarł 7 miesięcy później, Filip V odzyskał tron, ale rządy sprawowała już nieoficjalnie Elżbieta i to ona zdobyła trony we Włoszech dla swoich synów.
W 1731 roku traktat wiedeński przyznał tytuł księcia Parmy jej najstarszemu synowi - Karolowi, a w 1738 roku na mocy kolejnego traktatu wiedeńskiego Karol otrzymał tytuł króla Sycylii. W 1748 roku księstwo Parmy przypadło młodszemu synowi Elżbiety - Filipowi. Elżbieta zadbała również, aby wszystkie jej dzieci zawarły związki małżeńskie z członkami znaczących dynastii europejskich:
Karol III de Borbón y Farnese (urodzony 20 stycznia 1716 roku, zmarł 14 grudnia 1788 roku), książę Parmy, Piacenzy i Guastalii, król Neapolu (jako Karol VII) i Sycylii (jako Karol IV), król Hiszpanii, po nim potomstwo,
Marianna Wiktoria de Borbón y Farnese (urodzona 31 marca 1718 roku, zmarła 15 stycznia 1781 roku), regentka Portugalii, zaręczona z Ludwikiem XV, królem Francji; żona: Józefa I (urodzony 6 czerwca 1714 roku, zmarł 24 lutego 1777 roku), króla Portugalii,
Franciszek de Borbón y Farnese (urodzony i zmarł w 1717 roku),
Filip de Borbón y Farnese (urodzony 15 marca 1720 roku, zmarł 18 lipca 1765 roku), książę Parmy, założył linii Bourbon-Parma, po nim potomstwo,
Maria Teresa (urodzona 11 czerwca 1726 roku, zmarła 22 lipca 1746 roku), żona: Ludwika Ferdynanda Burbona (urodzony 4 września 1729 roku, zmarł 20 grudnia 1765 roku), delfina Francji,
Ludwik Antoni Jaime de Borbón y Farnese (urodzony 25 lipca 1727 roku, zmarł 7 sierpnia 1785 roku), arcybiskup Toledo, prymas Hiszpanii, kardynał, XIII hrabia de Chinchón, książę de Vallabriga, po nim potomstwo,
Maria Antonietta de Borbón y Farnese (urodzona 17 listopada 1729 roku, zmarła 19 września 1785 roku), żona: Wiktora Amadeusza III (urodzony 26 czerwca 1726 roku, zmarł 16 października 1796 roku), króla Sardynii.
Pochowana w San Ildefonso.
Żródła:
Elżbieta Farnese "w Wikipedii"
22-04-2022
03-03-2022