Fryderyk I Roger Konstantyn "Cudowny" Hohenstaufen (urodzony w Jesi, Ankona, Państwo Kościelne, dziś. Włochy, 26 grudnia 1194 roku, zmarł w Castel Fiorentino w Sycylii, 13 grudnia 1250 roku) herb
Syn Henryka VI Hohenstaufena, króla Niemiec, Italii, Sycylii i Konstancji de Hauteville, córki Rogera II de Hauteville, księcia Apulii, króla Sycylii.
Święty cesarz rzymski, król Niemiec, król Italii jako Fryderyk II od 22 listopada 1220 roku do 13 grudnia 1250 roku, król Neapolu i Sycylii jako Fryderyk I od 27 listopada 1198 roku do 13 grudnia 1250 roku, książę Szwabii jako Fryderyk VII od 1212 roku do 1216 roku, król Jerozolimy (de iure uxoris) jako Fryderyk od 9 listopada 1225 roku do 2 maja 1228 roku.
Tytulara: Divina favente clementia Romanorum imperator semper Augustus, Ierosilomae et Siciliae rex z łaski Bożej cesarz rzymski, po wieki August, król Jerozolimy i Sycylii.
W Messinie 1209 roku poślubił Konstancję Guilhemid-Sunifred z Urgel (urodzona w Pamplonie w Aragonii, 18 stycznia 1175 roku, zmarła w Catanii, 23 czerwca 1222 roku), córka Alfonsa II "Trubadura, Cnotliwego" Guilhemid-Sunifred z Urgel, króla Aragonii, hrabiego Barcelony, Cerdagny i Roussillon, Prowansji i Sanchy Anscarids (Anscarii)-Ivrea-Bourgogne Kastylijskiej, córki Alfonsa VII Anscarids (Anscarii)-Ivrea-Bourgogne, króla Kastylii i Leonu, cesarza Hiszpanii. W (per procuro) w sierpniu 1225 w Akce, (pro futuro) Brindisi 9 listopada 1225 roku poślubił Izabelę II (Jolantę) de Brienne (urodzona w Acre, Palestyna, w 1211 roku, zmarła w Andrii, 8 maja 1228 roku), królową Jerozolimy, córkę Jana de Brienne, króla i regenta Jerozolimy, łacińskiego cesarza Konstantynopla i Marii Aleramit z Montferrat, królowej Jerozolimy, córki Konrad I Aleramity z Montferratu, księcia Tyrus, markiza Montferrat, tytualrnego króla de iure uxoris Jerozolimy. W 1233 roku poślubił Biancę (Blankę, Beatrix) de Lancia d'Agliano (urodzona w Angliano w Italii, około 1210 roku, zmarła w 1233 lub w 1234 roku), córkę Manfreda III de Lancia, markiza de Busca, wicekrola Italii, podesty Alessandrii, Mediolanu i Chieri. W Worms 20 lipca 1235 roku Izabelę Plantagenet (Gâtinais-Anjou) (urodzona w Winchester, Hampshire w Anglii, w 1214 roku, zmarła w Foggii, 1 grudnia 1241 roku), córkę Jana "Bez Ziemi" Plantagenet (Gâtinais-Anjou), króla Anglii, hrabiego Andegawenii i Izabeli d'Angoulęme, córki Aymera (Audemara) Taillier de Valence, hrabiego d'Angoulęme.
Nieoczekiwanie w pierwszym dniu po święcie Bożego Narodzenia 1194 roku (26 grudnia), kiedy złożona niemocą Konstancja wydała na świat w namiocie zainstalowanym na miejskim targu marchijskiego miasteczka Iesi syna, pierwotnie nazwanego Konstantynem. Ażeby dowieść wiarygodności królewskiego poczęcia, noworodek został ukazany kilkunastu dostojnym świadkom, prałatom niemieckim i włoskim. Otrzymał od rodziców imiona Roger Konstantyn, lecz potem zestaw imion zmieniono na Fryderyk Roger, z pewnością ze względu na obu sławnych przodków, Rogera II i Fryderyka I "Barbarossę". Wkrótce po urodzeniu Fryderyk II został ochrzczony w Asyżu. Potem przewieziono go do Foligno i pozostawiono opiece małżonki Konrada z Urslingenu księcia Spoleto.
We wrześniu 1211 roku nakłonił papież książąt niemieckich zgromadzonych w Norymberdze do wyboru na króla Niemiec młodego Fryderyka z Sycylii, dzięki staraniom ojca, w 1196 roku został wybrany przez niemieckich książąt na króla Niemiec, Po śmierci ojca, cesarza Henryka VI (wrzesień 1197 roku), cesarstwo pozbawione silnego władcy oraz zasady dziedziczenia tronu zostało zagrożone utratą wewnętrznej spójności i znalazło się na granicy upadku.
Cesarzowa Konstancja (matka Fryderyka) przeniosła się z Fryderykiem na Sycylię, gdzie w Palermo 17 maja 1198 roku Fryderyk został koronowany na króla Sycylii. Konstancja przed swoją śmiercią (zmarła w 1198 roku) powierzyła opiekę nad Fryderykiem papieżowi Innocentemu III, ustanowiła go też regentem w Królestwie Sycylii (Królestwo podlegało papieskiemu zwierzchnictwu feudalnemu). W tym czasie w Niemczech ustanowiono dwóch antykrólów: Filipa Szwabskiego i Ottona z Brunszwiku (Otton IV). Na Sycylii niemieccy i papiescy kapitanowie, miejscowi baronowie, sycylijscy Saraceni oraz miasta Genua i Piza podjęli rywalizację o panowanie na wyspie, dopiero po zajęciu Palermo (listopad 1206 roku) przez cesarskiego kanclerza i objęciu przez niego rządów w imieniu Fryderyka sytuacja ustabilizowała się.
26 grudniu 1208 roku ogłoszono pełnoletność Fryderyka II, a w 1209 roku zawarł on związek małżeński ze znacznie od siebie starszą Konstancją Aragońską. Następnie dzięki uzyskanej od niej pomocy militarnej Fryderyk II opanował Sycylię (pokonał spiskujących baronów i odzyskał częściowo utracone posiadłości koronne), jednak w tym czasie pogorszeniu uległy stosunki ze Stolicą Apostolską. W 1210 roku posiadłości Fryderyka II zostały zagrożone przez Ottona IV, który wezwany na pomoc przez pokonanych baronów, wkroczył do Królestwa Sycylii, jednak już we wrześniu 1211 roku wycofał się z Sycylii.
W Norymberdze został ogłoszony królem niemieckim, jednakże wkrótce został detronizowany. Nowe wybór z 5 grudnia 1212 roku we Frankfurcie potwierdzono w Moguncji 9 grudnia 1212 roku, gdzie dokonano koronacji na króla.
Po pobycie na Sycylii został zmuszony do powrotu do Niemiec, gdzie doszło do buntu przeciw jego władzy. Fryderyk II przed wyjazdem do Niemiec nakazał koronację swojego jednorocznego syna Henryka (Henryk VII) na króla Sycylii, nadał też liczne przywileje Stolicy Apostolskiej.
Fryderyk II szybko opanował pd. część kraju w ktorej doszło do buntu, a w lipcu 1214 roku w bitwie pod Bouvines pokonał ostatecznie przywódcę rebelii, Ottona IV Welfa. Po ostatecznej klęsce Ottona IV, Fryderyk II został w Akwizgranie 23 lipca 1215 roku uroczyście koronowany przez papieża Innocentego III na króla Niemiec.
W tzw. Złotej Bulli (12 lipca 1213) król wyrażał podziękowanie papieżowi. Potwierdzał też w niej wszystkie wcześniejsze przyrzeczenia złożone papieżowi. W lipcu 1215 roku w Akwizgranie, właściwym mieście koronowania królów, Fryderyka ponownie intronizował na króla arcybiskup Engelbert z Kolonii. Sobór Powszechny na Lateranie w 1215 roku ostatecznie potwierdził wybór Fryderyka.
Za następcy Innocentego III, papieża Honoriusza III, miała miejsce kolejna wyprawa krzyżowa; wprawdzie powiodło się zajęcie Damietty w 1219 roku, lecz marsz na Kair zakończył się niepowodzeniem, za co ponosił winę Fryderyk: wciąż bowiem opóźniał wymarsz na wyprawę krzyżową.
W kwietniu 1220 roku ogłoszono wybór syna Fryderyka II na króla Niemiec (jako Henryk VII). Ponieważ Fryderyk nie zrzekł się zwierzchnictwa nad Sycylią, koronacja Henryka VII była równoznaczna ze zjednoczeniem z cesarstwem. Rozdział prawny Niemiec od Królestwa Sycylii nastąpił dopiero po koronacji Fryderyka na cesarza (22 listopada 1220 roku) przez papieża Honariusza III w Bazylice św. Piotra w Rzymie, równocześnie jego najstarszy syn, Henryk VII otrzymał tytuł króla rzymskiego. Utrzymana została jednak istniejąca już unia personalna.
Pragnąc utrzymania dobrych stosunków z papiestwem, Fryderyk II nadał ważne przywileje włoskim duchownym i ustanowił prawa przeciwko heretykom.
W przeciwieństwie do większość swoich poprzedników na cesarskim tronie, Fryderyk II spędził dużo czasu po za granicami Niemiec. Po jego koronacji w 1220 roku, częściej bywał na Sycylii albo na krucjatach i tak od 1236 roku, kiedy to odbył ostatnią podróż do Niemiec.
Po swojej koronacji obiecał zorganizować wyprawę krzyżową, ale ponieważ bardzo troszczył się o swoje panowanie na Sycylii, opóźniał (podobnie jak w latach następnych) realizację tej obietnicy. W 1225 roku zobowiązał się w końcu pod przysięgą, że do sierpnia 1227 roku wyruszy na wyprawę krzyżową i przyjął do wiadomości, że w przeciwnym razie obłożony zostanie klątwą. Następca Honoriusza, Grzegorz IX, uważał porozumienie z Fryderykiem za swoje szczególne zadanie; już wcześniej łączyły ich więzi przyjaźni. Grzegorz poinformował Fryderyka o wyborze i omówił z nim sprawę kolejnej wyprawy krzyżowej, którą Fryderyk tymczasem z całą mocą już przygotowywał. 9 września 1227 roku ogromna flota wyruszyła w morze. Ale cesarz zachorował i musiał powrócić. Papież był zdania, że cesarz. jedynie sfingował chorobę, by uchylić się od swych zobowiązań. Dlatego 29 września 1227 roku ponownie obłożył go ekskomuniką. Cesarz odrzucił wszystkie oskarżenia papieża i obiecał, że na ponowną wyprawę krzyżową wyruszy w maju 1228 roku, ale papież w Wielki Czwartek tego roku ponowił ekskomunikę cesarza. 28 czerwca 1228 roku Fryderyk wyruszył jednak na wyprawę krzyżową, 7 września osiągnął Akkę, 18 lutego 1229 roku zaś zawarł układ z sułtanem, który oddawał mu większą część Jerozolimy, poza tym Betlejem i Nazaret, a pielgrzymom gwarantował dostęp do wszystkich miejsc świętych. Po zawarciu traktatu z sułtanem egipskim zwrócił chrześcijanom Jerozolimię (koronacja na króla Jerozolimy w 1228 roku). 17 marca 1229 roku cesarz uroczyście wkroczył do Jerozolimy; ponieważ jednak na Fryderyku ciążyła jeszcze klątwa, patriarcha Jerozolimy kazał obłożyć wszystkie miejsca święte interdyktem. Cesarz opuścił Ziemię Świętą i l maja 1229 roku wyruszył w drogę powrotną do Italii.
We Włoszech papież Grzegorz IX podjął środki przeciwko Fryderykowi: zwolnił poddanych cesarza od przysięgi na wierność. Kiedy w wyniku tego wtargnął do państwa kościelnego legat Fryderyka, papież zorganizował armię, która po początkowych sukcesach starła się z wojskiem cesarza, gdy ten wylądował w Brindisi, i została przez niego rozproszona. Jednak cesarz zatrzymał się u granic państwa kościelnego. Rozpoczęły się rozmowy na temat układu pokojowego, które utrudniała bardzo wzajemna nieufność. Wreszcie zawarto ugodę, którą podpisano 23 lipca 1230 roku: Fryderyk zamierzał się podporządkować wszystkim zarządzeniom papieża, wybaczyć wszystkim stronnikom papieża i uznać nietykalność państwa kościelnego. W efekcie 28 sierpnia 1230 roku zdjęto z cesarza ekskomunikę. Pokój ten przetrwał dziewięć lat.
20 marca 1239 roku papież jednak ponownie obłożył klątwą cesarza, ponieważ jego polityka kościelna sprzeczna była z zapewnieniami złożonymi w 1230 roku. Tym samym na nowo rozgorzała walka między Grzegorzem IX a Hohenstaufami. Cesarz zajął państwo kościelne i otoczył Rzym wojskami. Dlatego na Wielkanoc 1241 roku papież zwołał do Rzymu synod, który jednak nie mógł się zebrać, ponieważ cesarz większość uczestników z zewnątrz podczas prób przedarcia się do Rzymu kazał aresztować. Z początkiem sierpnia 1241 roku wyruszył na Rzym. Tam jednak zmarł 21 sierpnia 1241 roku Grzegorz IX. Doszło do pierwszego konklawe w dziejach Kościoła, na którym wybrany został Celestyn IV, który jednak po kilku dniach zmarł. Wybór jego następcy Innocentego IV, Fryderyk przyjął z zadowoleniem, ponieważ ten był mu zawsze przychylny. Dlatego poprosił cesarz przez swych posłów o zdjęcie ekskomuniki, papież jednak nie przyjął delegacji, ponieważ nie chciał pertraktować z człowiekiem ekskomunikowanym. Jednak ze swej strony wysłał posłów do cesarza.
31 marca 1244 roku zawarto uroczyście tymczasowy traktat pokojowy, ale w czerwcu 1244 roku papież z obawy przed Fryderykiem uciekł do Lyonu, gdzie pozostał aż do śmierci. Dalsze komplikacje oraz utrata Ziemi Świętej na rzecz Saracenów sprawiły, że rozwiązanie problemów między papieżem a cesarzem stało się sprawą naglącą. W 1245 roku Innocenty zwołał do Lyonu sobór, na którym zjawić się miał cesarz osobiście lub przez przedstawicieli. Ten sobór powszechny zebrał się zgodnie z ustalonym terminem 26 czerwca 1245 roku. Fryderyk wysłał nań jako swego przedstawiciela, wielkiego sędziego trybunału nadwornego, Tadeusza z Suessy. W imieniu cesarza zadeklarował on gotowość do wyprawy krzyżowej i zwrotu wszystkich dotąd okupowanych terytoriów państwa kościelnego. Papież jednak nie wierzył tym przyrzeczeniom. Kiedy na drugiej sesji soboru wysunięto ciężkie oskarżenia przeciwko cesarzowi, jego przedstawiciel poprosił o przesunięcie trzeciej sesji na 17 lipca, ponieważ chciano zaczekać na przybycie Fryderyka. Ten był jednak jeszcze w Turynie. Tak więc przygotowano w tajnych rozmowach detronizację cesarza. 17 lipca papież kazał odczytać akt detronizacyjny: cesarz został pozbawiony wszystkich swoich godności, podwładni zwolnieni od przysięgi wierności wobec niego i wszelka pomoc udzielana cesarzowi zagrożona klątwą.
Tadeusz z Suessy zareagował na to zakwestionowaniem prawomocności soboru, ponieważ cesarz nie otrzymał żadnego zgodnego z przepisami zaproszenia na sobór; poza tym papież zamierzał wydać wyrok jeszcze przed udowodnieniem, że oskarżenia przeciwko cesarzowi są prawdziwe, Innocenty oświadczył zaś, że na sobór zaproszeni zostali wszyscy władcy, a więc i cesarz; sobór jest więc prawomocny. Wraz z detronizacją cesarza zaczęła się decydująca walka między cesarzem a papieżem. Papież zabiegał u wszystkich o zgodę na detronizację cesarza. Obie strony zwróciły się z deklaracjami do opinii publicznej. Cesarz kwestionował przy tym w sposób zasadniczy prawo papieża do sądzenia i detronizacji cesarza. Jednocześnie domagał się reformy Kościoła i jego powrotu do apostolskiego sposobu życia. Wczesną wiosną 1246 roku odpowiedział na to Innocenty: "papież jest naturalnym panem cesarza i królów i dlatego ma prawo intronizacji lub detronizacji". Przy tego typu sprzecznościach nie mogło dojść do ugody. Sytuacja zaostrzała się, ponieważ w Niemczech książęta wynieśli na tron innego króla. Ale zanim doszło do rozstrzygnięcia, Fryderyk II zmarł 13 grudnia 1250 roku w Apulii, podczas zarazy w miejscowości Fiorentino. Przed śmiercią jeden z jego przyjaciół zdjął z niego klątwę.
W 1237 roku powrócił na Sycylię, by osiąść w Palermo, swojej stolicy. W Niemczech pozostawił syna Konrada. Przez kilka następnych lat Fryderyk poświęcił się umacnianiu swoich rządów na Sycylii. Udało mu się złamać opór baronów występujących przeciwko odebraniu im przez Fryderyk niektórych przywilejów i stłumić bunt wzniecony przez Saracenów (1222-24), których następnie przesiedlił na obszar Apulii i uczynił z nich swoją straż, odporną na wpływy papieskie.
Na Sycylii Fryderyk rozbudował porty i fortyfikacje, stworzył flotę wojenną i handlową. Poprzez objęcie monopolem państwowym produkcji niektórych wyrobów starał się poddać kontroli handel. Zorganizował administrację państwową, a w 1224 roku ufundował w Neapolu pierwszy uniwersytet nazwany jego imieniem, który miał kształcić urzędników państwowych.
Śluby składane papieżowi przez Fryderyk podczas ceremonii koronacyjnych (w 1212 roku i w 1220 roku) zobowiązywały go do udziału w wyprawach krzyżowych.
W 1225 roku Fryderyk dzięki małżeństwu z Izabelą (Yolande) II z Brienne, następczynią prawowitego króla Jerozolimy (Konstancja zmarła w 1222 roku), stal się też pretendentem do tronu jerozolimskiego. Mimo podjętych przygotowań (w 1226 roku - Sejm Rzeszy w Cremonie). Musiał odwołać swój udział w planowanej wyprawie, gdy miasta włoskie, Zjednoczone pod przewodnictwem Mediolanu, zawiązały Ligę Lombardzką. W celu przeciwstawienia się wprowadzonych przez niego zmianom we Włoszech.
Nowy papież Grzegorz IX nie przyjął patentów Fryderyka i ekskomunikował go za nie wywiązanie się z obowiązku przeprowadzenia krucjaty.
W czerwcu 1228 roku, mimo ekskomuniki papieża, Fryderyk udał się do Jerozolimy (wypłynął z Brindisi). Po dotarciu do Ziemi Świętej podjął negocjacje z sułtanem Egiptu Al-Kamilem i bez użycia siły odzyskał dla świata chrześcijańskiego Jerozolimę, Betlejem i Nazaret. 18 marca 1229 roku koronował się na króla Jerozolimy w Bazylice św. Grobu. Wydarzenie to stanowiło potwierdzenie eschatologicznych proroctw dotyczących jego panowania, Fryderyk uznał siebie za mesjasza i w wydanym manifeście porównał swoją osobę z Chrystusem. Wjazd Fryderyka do Jerozolimy był porównywany do wjazdu Chrystusa w Niedzielę Palmową. Panowanie długo nie trwało, dziedziczka Jerozolimy królowa Jolanta II zmarła w 1228 roku pozostawiając po sobie małoletniego syna, Konrada w imieniu którego panował Fryderyk II, mianując siebie wicekrólem. Rządy Fryderyka II spotkały się z silnym oporem ze strony baronów Królestwa, pod przewodnictwem Jana Ibelin, seniora Bejrutu. W 1230 roku, wicekról Fryderyk został zmuszony do odejść i opuszczenia Jerozolimy.
Mimo iż podczas pobytu Fryderyka w Jerozolimie wojska papieskie zajęły Królestwo Sycylii, Fryderyk odzyskał utracone ziemie, a w lipcu 1230 roku zawarł z papieżem traktat w San Germano, na mocy którego papież uwolnił go od ekskomuniki (Ceprano, sierpień 1230 rok).
W sierpniu 1231 roku, w Melfi, Fryderyk wydał dekrety prawne dla Królestwa Sycylii, w których zawarte zostały zasady dotyczące władzy królewskiej i koncepcji scentralizowanego państwa (tzw. konstytucje z Melfi, znaną jako Liber Augustalis, była pierwszą od czasów cesarza Justyniana w VI wieku kodyfikacja prawa, obalająca dotychczasowy system feudalny; ustanowił precedens dla napisanego prawa, który przetrwał z małymi modyfikacjami, na Sycylii do 1819 roku).
W czasie nieobecności Fryderyka w Niemczech, książęta wymusili na Henryku VII (od 1228 roku sprawującego samodzielne rządy) szereg przywilejów, które wzmocniły ich pozycję względem cesarza (potwierdzone przez Fryderyka w 1232 roku na Sejmie Rzeszy w Cividale). Zmiany w państwie niemieckim oraz zawarcie przez Henryka VII przymierza z wrogą Fryderyka Ligą Lombardzką stały się powodem jego konfliktu z ojcem. Fryderyk zdecydował się na interwencję, Henryk VII został zdetronizowany i osadzony w więzieniu w Kalabrii (gdzie zmarł w 1242 roku). .
W lipcu 1235 roku, po śmierci drugiej żony (zmarła w 1228 roku), Fryderyk poślubił Izabelę Angielską.
Podjęte przez Fryderyk próby wzmocnienia władzy cesarskiej spowodowały kolejne wystąpienia przeciwko niemu Ligi Lombardzkiej. Mimo sukcesów militarnych w bitwie pod Cortenuova w 1237 roku, Liga kontynuowała walkę do października 1238 roku. Wojna z Ligą Lombardzą została przerwana w wyniku rozgorzałej walki z papieżem, najpierw Innocentym III, a następnie z jego następcą Innocentym IV. Fryderyk II znów został ekskomunikowany w 1239 roku i w 1245 roku w Lyon przez papieża Innocentego IV.
Fryderyk został uznanym jako pisarz średniowieczny. Napisał w 1246 roku książkę pt.: mundi Stupor ("cud świata"), w której zawarł instrukcję polowania z sokołem, De venandi arte z avibus ("sztuka polowania z ptakami"), którego wiele zilustrowanych kopii zachowało się do dzisiejszych czasów. Jako pierwszy w Europie wprowadził pojęcie arytmetyczne - "0". w 1241 roku w "Constitution Salerno" (edykcie z Salerno) wprowadził pojęcia zawodu lekarza i aptekarza, oddzielając te dwa zawody od zawodu farmaceuty.
Za panowania cesarza Fryderyka II został wprowadzony w 1232 roku Statutum w principum favorem ("ustawa w przysłudze książąt"), który rozszerzał uprawnienia niemieckich książąt nad chłopami i pozwalał wielkim obszarnikom bicia własnej monety. Statutum w principum favorem osłabił władzę centralną w Niemczech. Od 1232 roku niemieccy książęta mieli możliwość wetowania decyzji cesarza.
Zmarł mając przeszło 56 lat nie jako cysterski mnich.
Fryderyk II został pochowany w katedrze w Palermo na Sycylii, obok swoich rodziców cesarza Henryka VI i królowej Konstancji, jak również swojego dziadka, król Rogera II.
W 1284 roku w Resurfaced pojawił się Fryderyk bardzo przekonująco podobny do prawdziwego Fryderyka, kto podawał się za cesarza Fryderyka z taką specjalistyczną wiedzą i zdumiewającym podobieństwem. Osoba ta bardzo dużo wiedział, tak jak Fryderyk. Sobowtór cesarza Fryderyka II został schwytany i zamordowany, również mówiono iż jest to inny syn z nieprawego łoża, bardzo podobnym do cesarza.
Fryderyk II, był jedną z nadzwyczajnych osobowości w historii świata. Jego współcześni nazwali go "cudem" albo, dokładniej, "zdziwienie świata". Większość jego współczesnych, podpisując się pod średniowieczną religijną ortodoksją, pod którą doktryny ogłosiły przez Chrystusa został uznany jako jednolity i uniwersalny. Był naprawdę zadziwiającym człowiekim - nie rzadko odtrącony w wyniku wysoce rozwiniętej indywidualnej świadomość Hohenstaufena, jego temperament i jego niekonwencjonalne, niepohamowane pragnienie dla wiedzy.
Frederick II był antyreligijny. Podobno był zadeklarowanym przeciwnikiem - Mojżesza, Jezusa, a nawet Mohameda i nazywał ich oszustami ludzkości. Publicznie bluźnił kpiąc ze wszystkich sakramentów oraz z wiary. Religijny sceptycyzm Fryderyka był najniezwyklejszy dla ery, w której on żył, dla jego współczesnych poglądy jego były wysoce szokujące i skandaliczne.
Nawet jego narodziny były nadzwyczajne. Urodził się gdy jego matka była 40-letnią kobietą i urodziła go w miejscu publicznym, na rynku. Gdy Henryk VI, jego ojciec, umarł w 31-roku życia, Fryderyk został poddany opiece papieża, który jednakże, zaniedbał jego podstawową wiedzę. W Palermo, gdzie jako trzyletni chłopiec został przyniesiony po śmierci jego matki, wychowywał się jak pospolity chłopak z gminu stykając się z mętami i piratami, żebrakami i żonglerami, Arabami i Żydami. Jedyną korzyścią z wychoiwania prze papieża Innocentego III była, że w 14-roku życia został uznany jako pełnoletni władca i poślubił on 25-letnią wdowę Konstancją, córkę króla Aragonii, która w niedługi czas po ślubie powiła syna, któremu dano imię po dziadku, Henryk. Również Fryderyk zawdzięcza papieżowi, jego poparcie w walce z kontrkandydatem do niemieckiej korony księciem brunszwickim Ottonem. Papież Innocenty III uznał Fryderyka jako prawowitego króla, a Ottona ekskomunikował. Po przejściu przez Alpy, zdobył bez trudu miasto Konstancję. Miasto przygotowywało się, by dotrzymać wierności Ottonowi i nie pozwoliło nowemu pretendentowi do wejścia do miasta. Jednakże po uroczystym odczytaniu bulli papieża ekskomunikującej Ottona, bramy miasta zostały otwarte. Fryderyk zdobył królestwo za pomocą hojnych obietnic i darów, bez rozlewania krwi. Po zdobyciu korony niemieckiej sięgnął po koronę longobarydów. W jego koronacji pokazał jak niezwykły był Fryderyk. Podczas koronacji nosił nową, czerwoną szatę koronacyjną z dziwną ornamentacją po bokach. Były to arabskie inskrypcje, które wskazywały, iż szata ta została wykonana około roku 528. W tym ornamencie wpisane było arabskie błogosławieństwo dla władcy który tą szatę będzie nosił. Szata koronacyjna Fryderyka znajduje się dzisiaj w Wiedeńskim Muzeum Schatzkammer.
Był niezwykłym człowiekiem dużo różniącym się od jego współczesnych mu ludzi. W czasie krucjaty do Ziemi Świętej, w Jerozolimie spotkał się podczas negocjacji ze sułtanem Egiptu w toku których został hojnie obdarowany przez sułtana. Kiedy muzułmanin nie zdołał odwieść Fryderyka, zaprosił go na muzułmańską modlitwę. Nazajutrz Fryderyk gdy zobaczył jak się modlą muzułmanie oświadczył: "Pozostałem w nocy w Jerozolimie posłuchać muzułmańskiej modlitwy i zobaczyć ich wielkiego Boga". Po pięciu miesiącach Jerozolima został podarowana Fryderykowi przez muzułmanów. Fakt, że to dotyczy Arabów w chrześcijańskim świecie uznano to za zdradę i dlatego patriarchs Jerozolimy odmówił uwieńczyć kronę na skroni Fryderyka, przez co sam Fryderyk włożył sobie koronę na głowę.
Oprócz jego wielkiej tolerancji (który, jednakże, nie odniósł się do heretyków), Fryderyk posiadał nieograniczone pragnienie wiedzy i nauki. Ku przerażeniu jego współczesnych, Fryderyk po prostu nie uwierzył w rzeczy, które nie mogłyby zostać wyjaśniona naukowo.
Fryderyk II był uważany jako pojedynczy element i ewenement wśród monarchów ówczesnej chrześcijańskiej Europy. Postrzegano go nawet w jego własnym kręgach, jako zdrajcę religij chrześćijańskiej, z powodu jego trwającego całe życie zainteresowania do kultury Islamu, albo przynajmniej odszczepieniec od przyjętych norm chrześcijańskim. Wielu teraźniejszych historyków uważa go za fałszywego i obłudnego człowieka gotowego dla zaspokojenia swoich żądz posunąć się do najgorszego i karygodnego czynu. Uczeni cytują jego racjonalizm i skłonność dla bluźnierstwa.
Nowoczesne poglądy Fryderyka II zmieniają go w trzeźwo oceniającego sytuację człowieka i jak na owe czasy w bohatera.
Z pierwszą żoną - Konstancją Aragońską - miał jednie syna. Z drugą żoną - Jolantą Jerozolimską - miał dwoje dzieci. Z trzecią żoną - Izabelą Angielską - miał pięcioro dzieci. Z kochanką (być może z kolejną żoną) Biancą Lancią miał troje dzieci. Ponadto posiadła dziesięcioro dzieci z poza małżeńskich związków:
Z nieznaną z imienia, sycylijską hrabianką. Według Medlands była pierwszą znaną kochanką Fryderyka II, z którym miała syna:
Fryderyka z Pettorany (urodzony około 1212 roku lub 1213 roku, zmarł zapewne w 1240 roku).
Z kochanką Adelheid (Adelaide) of Urslingen (Adelajdą Henryką) (urodzona około 1184 roku, zmarła około 1222 roku) miał:
Enzio (Henryka) (urodzony około 1218 roku lub 1224 roku, zmarł 14 marca 1272 roku), króla Sardynii,
Caterina da Marano (urodzona w 1216 lub w 1218 roku, zmarła około 1272 roku), żona N.N.; żona Giacomo del Carretto, markiza of Noli i of Finale.
Z Richina of Wolfsöden (urodzona około 1205 roku, zmarła w 1236 roku):
Margaret of Swabia (urodzona w 1230 roku, zmarła w 1298 roku), żona Thomas of Aquino, hrabiego of Acerra.
Z Matyldą z Antiochii miał syna:
Fryderyka z Antiochii (urodzony około 1223 roku, zmarł w 1255 lub 1256 roku), władca Toskanii.
Z nieznanym członek rodziny Lancia miał:
Selvaggia(urodzona między 1221 a 1223 rokiem,zmarła w 1244 roku), żona Ezzelino III da Romano.
Manna, siostrzenica Berarda di Castagna, arcybiskupa Palermo:
Richard of Chieti (Theate) (urodzony między 1224 a 1225 roku, zmarł 26 maja 1249 roku).
Z Anais z Brienne (urodzona około 1205 roku, zmarła w 1236 roku), kuzynka Izabeli II, królowej Jerozolimy:
Blanchefleur (urodzona w 1226 roku, zmarła 20 czerwca 1279 roku), dominikańska zakonnica z Montargis we Francji.
Z nieznana kochanką miał:
Konrada z Antiochii,
Katarzynę z Marano,
Gerharda (zmarł po 1255 roku).
Żródła:
Fryderyk I Roger w "Wikipedii"
"Leksykon papieży" - Rudolf Fischer-Wollpert
FRYDERYK II HOHENSTAUF w "Władcy Niemiec"
18-01-2020