Katarzyna Opalińska herbu Łodzia (urodzona w Poznaniu, 3 września 1680 roku, zmarła w Luneville, 19 marca 1747 roku) herb
Córkę Jana Karola Opalińskiego herbu Łodzia, kasztelana poznańskiego i Zofii Anny Czarnkowskiej herbu Nałęcz, córki Adama Uriela Czarnkowskiego herbu Nałęcz, starosty osieckiego i Teresy z Otoka Zaleskiej.
4 października 1704 roku została koronowana w kolegiacie Św. Jana Chrzciciela w Warszawie przez arcybiskupa lwowskiego Konstantyna Zielińskiego.
W maju 1698 roku w Krakowie poślubiła Stanisława I Leszczyńskiego herbu Wieniawa (urodzony we Lwowie, 23 października 1677 roku, zmarł w Luneville, 23 lutego 1766 roku) króla polskiego, wielkiego księcia litewskiego oraz księcia Lotaryngii i Baru.
Jej rodzina należała do najbogatszych i najbardziej wpływowych w Wielkopolsce. Nic nie wiemy o szczegółach jej dzieciństwa. Sądząc jednak z tradycji rodziny, otrzymała staranne wychowanie. Nie byłą specjalnie zdolna, określano ją jako niezbyt mądrą. Odznaczała się spokojnym usposobieniem, skromnością i prawością. Była ładną dziewczyną. Jej rodzina była bardzo religijna a sama Katarzyna odznaczała się głęboką pobożnością. Z wiekiem stała się nietolerancyjną dewotką.
Na jej dworze, nawet gdy mieszkała już we Francji, stale przebywali jezuici. Z czasem, wskutek burzliwych kolei życia, braku stabilizacji i zdrad męża stała się wybuchowa i zgryźliwa. Gdy miała 15 lat, zmarł jej ojciec i przyszła królowa Polski odziedziczyła 60 miast i miasteczek oraz 150 wsi (a była jeszcze przyszłą spadkobierczynią swej matki). Wkrótce znaleziono jej męża, o trzy lata starszego, pochodzącego z równie bogatej i wpływowej rodziny wielkopolskiej, starostę odolanowskiego, Stanisława Leszczyńskiego.
Ich ślub odbył się w 1698 roku w Krakowie. Panna młoda liczyła 18, a pan młody 21 lat. Stanisław i Katarzyna zamieszkali z teściami w Rydzynie. Początkowo pożycie układało się bardzo szczęśliwie. Katarzyna była w bardzo dobrych stosunkach z teściową. Nie rozstała się z nią aż do śmierci. W 1699 roku Katarzyna urodziła córkę, przyszłą ulubienicę rodziców, Annę. Wyrosła ona na piękną i mądrą dziewczynę i wielkim ciosem dla obojga rodziców była jej śmierć w wieku 18 lat. Wczesny okres małżeństwa był najszczęśliwszym w życiu Katarzyny. Była ukochaną żoną, miała udane dziecko, zajmowała wysoką pozycję społeczną, była bogata. Wiodła, bardzo jej odpowiadający, spokojny, uregulowany tryb życia.
Od momentu, gdy mąż jej zaczął bardziej interesować się polityką, często bywała osamotniona. Popierała związanie się męża z opozycją antysaską i antyrosyjską. Augusta II nienawidziła przez całe swe życie i zawsze była zdecydowanie przeciwna jakiemukolwiek porozumieniu z nim. W 1703 roku Katarzyna urodziła córkę Marię. Wkrótce nastąpiła istotna zmiana w jej życiu.
Jej mąż został wybrany królem. Dokonało się to głównie dzięki woli okupanta szwedzkiego, podczas toczącej się wojny, więc jej panowanie nie było zbyt przyjemne. Pobyt na Zamku Królewskim w Warszawie trwał krótko. Wettin ruszył na Warszawę i Leszczyńscy opuścili miasto. Rozpoczęła się trwająca wiele lat tułaczka po Polsce i Europie. Królowa z teściową i córkami przebywała w Prusach Królewskich, w Poznańskim, na Pomorzu. Wszędzie próbowała nakłaniać niezadowolonych magnatów do poparcia Leszczyńskiego. Nie czuła się bezpieczna, źle znosiła rozstanie z mężem. Smutek pogłębiały docierające zewsząd wieści o miłostkach króla.
W 1708 roku królowa z rodziną wyjechała do Szczecina. Opuściła wtedy Polskę na zawsze. Po klęsce pod Połtawą, jej mąż, dotąd walczący o swą pozycję ze zwolennikami Augusta, musiał opuścić Polskę. Rodzina udała się do Szwecji. Z kraju dochodziły wieści o prześladowaniach zwolenników Leszczyńskiego. Dwa ostatnie lata pobytu w Szwecji należały do najcięższych w życiu Opalińskiej. Narastały kłopoty finansowe (rodowe majątki zostały przejęte przez Augusta II), chorowała ukochana Anulka. Pobyt w Księstwie Dwu Mostów trwał cztery lata.
Małżonkowie borykali się że spłatą długów, zmarła ukochana córka Anna a August II organizował zamachy na życie Leszczyńskiego. Katarzyna stała się bardzo trudna we współżyciu, nawet jej stosunki z młodszą córką były chłodne. Ciągle kłóciła się z mężem, nawet o takie drobnostki jak o palenie fajki. Leszczyński słał rozpaczliwe listy: "proszę o litość dla nędzy, w jakiej się znajduję nie mając z czego żyć i będąc prześladowany przez wierzycieli". Szczupłą pensję dostał od nowej władczyni Szwecji, Katarzyna musiała wielokrotnie zastawiać swoje klejnoty.
W 1719 roku Leszczyńscy osiedlili się w Alzacji, we Francji. Król francuski wyznaczył im pensję. Ogromnym przeżyciem dla rodziny były oświadczyny i ślub córki Marii z królem Francji, Ludwikiem XV. Poprawiło to sytuację Leszczyńskich, którzy przenieśli się do królewskiej rezydencji. Katarzyna z uporem podkreślała swą polskość i nie chciała wtopić się w środowisko francuskie. Stosunki między małżonkami pozostawały poprawne, ale król miał coraz więcej miłostek, a potem wzorem francuskim, zaczął oficjalnie utrzymywać faworyty.
Katarzyna coraz bardziej uciekała w zainteresowania religijne. Rodzinę reprezentował na zewnątrz Stanisław, nawet z córką i wnukami miał lepszy kontakt. Niemniej sztywna etykieta wersalska bardzo utrudniała kontakty z dziećmi. Gdy Leszczyński wyruszył do Polski w 1733 roku, Katarzyna pozostała we Francji. Często odwiedzała córkę, bardzo się do siebie zbliżyły. Kolejnym przełomem w jej życiu była rezygnacja z tronu polskiego męża i przenosiny do Lotaryngii. Skończyła się tułaczka i kłopoty finansowe. Katarzyna prowadziła odtąd wystawny tryb życia w otoczeniu świetnego dworu. W przedsięwzięciach artystycznych męża nie brała udziału. Jednak nie był to dla niej najpiękniejszy okres. Starzejąca się królowa musiała tolerować oficjalne metresy króla. Była rozgoryczona i nerwowa. W 1745 roku po raz ostatni odwiedziła córkę.
Zmarła w 1747 roku. Choć prosiła o cichy pogrzeb, mąż pochował ją z ogromnym przepychem wznosząc wspaniały nagrobek w kościele Notre-Dame de Bonsecours w Nancy we Francji. W Wersalu zięć zarządził sześciomiesięczną żałobę dworską.
Z małżeństwa ze Stanisławem Leszczyńskim miał dwie córki:
Anna (Marianna) Leszczyńska herbu Wieniawa (urodzona 25 maja 1699 roku, zmarła 20 czerwca 1717 roku),
Maria Karolina Zofia Felicja Leszczyńska herbu Wieniawa (urodzona 23 czerwca 1703 roku, zmarła 24 czerwca 1768 roku), żona: Ludwika XV (urodzony 15 lutego 1710 roku, zmarł 10 maja 1774 roku), króla Francji.
Żródła:
"Małżeństwa królewskie - królowie elekcyjni" - Jerzy Besala,
"Poczet królów i książąt polskich" - Marek Urbański,
"Poczet królowych i żon władców polskich" - Marek Urbański,
"Poczet polskich królowych i księżnych" - Zbigniew Satała,
"Poczet polskich królowych, księżnych i metres" - Zbigniew Satała,
"Polskie krolowe" - Edward Rudzki (tom. II).
Katarzyna Opalińska w "Poczet.com"
22-09-2022