Stanisław Maria hrabia Szeptycki (urodzony w Przyłbicach koło Jaworowa 3 listopada 1867 roku, zmarł w Korczynie 9 października 1950 roku) herbu własnego
Syn Jana Kantego Remigiana hrabiego Szeptyckiego i Zofii Ludwiki Cecyli Konstancji Szeptyckiej hrabianki Fredro herbu Bończa, córki Aleksandra hrabiego Fredry herbu Bończa.
Generał-gubernator Królestwa Polskiego w Lublinie od 26 kwietnia 1917 roku do 28 lutego 1918 roku. Generał major Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego. Dowódca III Brygady Legionów Polskich, komendant Legionów, Szef Sztabu Generalnego, dowódca Frontu Litewsko-Białoruskiego, dowódca Frontu Północno-Wschodniego, minister spraw wojskowych.
7 czerwca 1905 roku poślubił Marię Józefinę księżną Sapieha-Kodeńską z Krasiczyna herbu Lis (urodzona w Krakowie 19 marca 1884 roku, zmarła w 1917 roku), córkę Leona Pawła Adama księcia Sapiehę-Kodeńskiego z Krasiczyna herbu Lis i Teresy Elżbiety Marii księżnej Sanguszko-Kowelskiej herbu Pogoń Litewska, córki Pawła Romana księcia Sanguszko-Kowelskiego herbu Pogoń Litewska. Drugi związek zawarł ze Stanisławą Olizar herbu Chorągwie (urodzona w 1899 roku), córką Jana Olizar herbu Chorągwie i Ady Berezowskiej herbu Sas, córki Alojżego Berezowskiego herbu Sas.
Pułkownik artylerii austriackiej. Od lipca 1916 roku do października 1916 roku dowódca III Brygady Legionów Polskich, następnie do kwietnia 1917 roku komendant całości Legionów. Od czerwca do października 1918 roku, na froncie włoskim, dowodził 85 Brygadą Ochrony. Od października 1918 roku dowodził podległą dowództwu niemieckiemu Polnische Wehrmacht (Polskim Wojskiem). 5 listopada 1918 roku zwolniony został z cesarsko-królewskiej Armii.
Od listopada 1918 roku w Wojsku Polskim, następca generała podporucznika Tadeusza Rozwadowskiego na stanowisku Szefa Sztabu Generalnego, funkcję sprawował do marca 1919 roku, kiedy to został dowódcą Frontu Litewsko-Białoruskiego.
W wojnie 1920 roku był dowódcą Frontu Północno-Wschodniego i 4 Armii. Zdymisjonowany wskutek nieporozumień z Józefem Piłsudskim. Od czerwca do grudnia 1923 roku był ministrem spraw wojskowych (obrażony przez Piłsudskiego, wyzwał go na pojedynek, Marszałek jednak wyzwanie odrzucił). Po przewrocie majowym 1926 roku w stanie spoczynku.
Po zakończeniu II wojny światowej mając 78 lat został przyjęty do służby czynnej w WP, przeniesiony w stan nieczynny i wyznaczony na stanowisko prezesa Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża. Stanowisko to piastował w latach 1945-1950.
Pochowany został na cmentarzu we wsi Korczyna koło Krosna, której był ostatnim właścicielem.
Awanse: podporucznik (leutnant) od 1888 roku do 1892 roku, porucznik (oberleutnant) od 1892 roku do 1898 roku, kapitan (hauptmann II kl.) od 1898 roku do 1900 roku, kapitan (hauptmann I kl.) od 1900 roku do 1 listopada 1907 roku, major (major) od 1 listopad 1907 roku do 1 maja 1911 roku, podpułkownik (oberstleutnant) od 1 maja 1911 roku do 1 maja 1914 roku, pułkownik (oberst) od 1 maja 1914 roku do 28 kwietnia 1917 roku, generał brygady (generalmajor) od 28 kwietnia 1917 roku, generał porucznik, generał broni od 13 kwietnia 1920 roku, zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku.
Ordery i odznaczenia: Krzyż Komandorski Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Walecznych - czterokrotnie.
Żródła:
Stanisław Szeptycki "w Wikipedii"