Rodzina Lubomirski herbu własnego

Herb Lubomirski odmiana herbu Śreniawa bez Krzyża (Drużyna)

Blazon: W polu czerwonym rzeka srebrna w skos, czyli jak S przewrócone bez krzyża. W klejnocie głowa lwa złota bez korony między dwiema czerwonymi trąbami myśliwymi, u każdej z nich cztery dzwonki wiszą.

Herbowni: Lubomirski (hrabiowie).

Odmiana herbu przysługująca książętom Lubomirskim.

Z nich Stanisław (zmarł w 1649 roku) otrzymał w 1647 roku od cesarza Ferdynanda III dziedziczny tytuł książęcy w Rzeszy (S.I.R.) dla siebie oraz swoich trzech synów, potwierdzony w 1786 roku w Austrii, w 1824 roku w Królestwie Polskim oraz w 1863 roku i 1888 roku w Rosji.

Lubomirscy - magnacki ród książęcy pochodzenia polskiego herbu Śreniawa bez Krzyża, z dewizą "Nil conscire sibi" i "Patriam versus", piszący się "z Wiśnicza" i "z Jarosławia".

Ród książąt Lubomirskich wywodzi swe korzenie z Małopolski. Pierwsze wzmianki o członkach rodu pochodzą z XII wieku, kiedy nie nosili oni jeszcze nazwiska Lubomirski.

Swoją świetność rodzina zawdzięcza Sebastianowi Lubomirskiemu (urodzony w 1546 roku, zmarł w 1613 roku), kasztelanowi wojnickiemu, otrzymał w 1595 roku (dyplom 1598 roku) od cesarza Rudolfa II tytuł hrabiowski w Rzeszy (S.I.R. - Świętego Cesarstwa Rzymskiemu Narodu Niemieckiego) związany z posiadaniem Wiśnicza.

Ród Lubomirskich otrzymał tytuł książęcy w 1647 roku.

Lubomirscy przez wiele wieków posiadali bardzo znaczącą pozycję w Przeczypospolitej Polskiej. Dzięki swoim działaniom wielokrotnie wpływali na politykę Państwa Polskiego. Wśród członków rodziny było wielu utalentowanych dowódców wojskowych. Dzięki ich talentom Polska wielokrotnie wygrywała ważne kampanie i bitwy. Stanisław Lubomirski, po śmierci Chodkiewicza wygrał bitwe pod Chocimiem w 1621 roku. Jerzy Sebastian Lubomirski wielokrotnie wygrywał bitwy z Jerzym Rakoczym doprowadzając do jego ucieczki z Polski. Dzięki jego talentom i prywatnemu wojsku udało się królowi Janowi Kazimierzowi wrócić do Polski i odzyskać tron. Jerzy Sebastian wygrywając pod Połonką i Cudnowem odzyskał dla Rzeczypospolitej całą Ukrainę (co jednak nie zostało przez króla wykorzystane). Hieronim Augustyn Lubomirski dowodził jadnym z frontów w bitwie pod pod Wiedniem w 1683 roku gdzie wsławił się niezwykłym męstwem.

Po II wojnie światowej zamek z całym majątkiem został przejęty przez władze komunistyczne ale nigdy nie doszło do jego nacjonalizacji. Obecnie właścicielem zamku wpisanym do księgi wieczystej w Sądzie w Bochni jest Zjednoczenie Rodowe Książąt Lubomirskich - które jest jego prawowitym właścicielem.

Z synów Jerzego, Franciszek-Sebastian starosta olsztyński, zmarł bezpotomnie w roku 1699, a czterej inni są protoplastami dwóch zgasłych i dwóch istniejących linii:

I. linia łańcucka - jej założyciel Stanisław-Herakliusz najstarszy z braci, marszałek wielki koronny, starosta spiski, marszałek sejmu w 1670 roku, po nim potomstwo.

II. linia Janowiecka - jej założyciel Jerzy-Dominik wojewoda krakowski, najmłodszy z synów marszałka Jerzego, w młodości służył rycersko i odznaczył się na wyprawie wiedeńskiej w 1683 roku i następnych wołoskich ale w bezkrólewiu w 1697 roku popierając stronę Contego, gdy na czele znacznego oddziału spieszył na jego obronę pod Gdańsk, w skutku niedbałości rozbity został od wojsk Augusta II. Zmarł w 1727 roku. Miał dwóch synów; z tych Franciszek-Ferdynand chorąży wielki koronny, poseł do Petersburga w 1761 roku z powinszowaniem cesarzowej Katarzynie II wstąpienia na tron. Przy podziale ordynacji ostrogskiej otrzymał kilka bogatych majątków, zmarł w 1777 roku bezpotomnie.

III. Linia rzeszowska - jej założyciel Hieronim-Augustyn drugi syn marszałka Jerzego, kasztelan krakowski i hetman wielki koronny a w 1681 marszałek izby poselskiej, w młodości przeznaczony do stanu duchownego, był już kawalerem maltańskim i opatem tynieckim, gdy zakochawszy się w Konstancji Bokum stolnikównie litewskiej zaślubił ją, zanim otrzymał stosowną dyspensę z Rzymu, po nim potomstwo.

IV. Linja przeworska - jej założyciel Aleksander (trzeci syn marszałka Jerzego) starosta sandecki perejasławski i t. d. marszałek trybunału w 1671 roku, poseł na sejmy, zmarły w sile wieku w 1675 roku, po nim potomstwo.

Nadania:

1595 roku - Sebastian Lubomirski otrzymał od cesarza Rudolfa II tytuł hrabiego Świętego Cesarstwa związany z posiadaniem Wiśnicza.

1647 roku - Stanisław Lubomirski otrzymał od cesarza Ferdynanda III dziedziczny tytuł księcia Świętego Cesarstwa dla siebie i swoich trzech synów.

Potwierdzenia:

1786 roku - w Austrii,

1824 roku - w Królestwie Polskim,

1863 roku - w Rosji dla Eugeniusza Adolfa Lubomirskiego,

1888 roku - w Rosji dla całego rodu.

Tytulatura:

"Durchlaucht" od 1905 roku w Austrii.


Żródła:

Lubomirscy


Lubomirscy w "Wikipedii"


Polskie rody książęce w "Wikipedii"


Rody senatorskie


LUBOMIRSKI