Pierwotna forma herbu
herb Belina
inne forma herbu:
Inne nazwy: Beliny, Bilina, Bylina, Byliny.
Zawołanie: Bylina.
Herb z okresu Dynastii Piastów. Rok powstania 1057-1199.
Występował głównie w ziemi krakowskiej, sandomierskiej i sieradzkiej.
Blazon: W polu błękitnym między dwiema podkowami srebrnymi zwróconymi do niego barkami miecz srebrny ze złotą rękojeścią obrócony w górę. Ostrze miecza wbite w trzecią podkowę srebrną ocelami w dół. W klejnocie ramię zbrojne złote z tym samym mieczem.
Pierwotnie w blazon: zamiast miecza był krzyż kawalerski ćwiekowy. Najwcześniejsza wersja Beliny miała: pole czerwone a podkowy złote.
Legenda herbowa: Paprocki w "Gnieździe cnoty" wspomina, iż klejnot ten dodano Żelisławowi, synowi Żelisława Jastrzębczyka (później Belinie), który w boju z Czechami utracił prową rękę. Żelisław ten jest postacią historyczną i Gall (ks. II, 25) wspomina, i iż komes tego imienia stracił lewą rękę, w której dzierżył tarczę, podczas wyprawy na Morawach, ale natychmiast pomścił mężnie jej utratę zabijając tego, który mu ją obciął. Książę Bolesław zaś, dla uczczenia go, zwrócił mu Złotą rękę za cielesną.
Pochodzenie rodu: Ród Belinów należy do najdawniejszych rodów Czeskich. Gniazdową jego posiadłością był gród i powiat Beliny. Przez pewien czas ok. 880 r. udało mu się opanować najwyższą władzę w swojej ojczyźnie gdy na tron powołano Stomira Belińczyka. Był on spokrewniony z dynastią Przemysławów bowiem jego pradziad Biwoy poślubił Biłę, córkę władcy czeskiego Kroka. Ustąpienie Stomira z kraju, nie złamało potęgi Belińczyków, pozostali bowiem przy swym grodzie Belinie, brali tytuł hrabiów i dzierżyli najwyższe dostojności ojczyzny. Potęga Belińczyków złamana została w 1041 roku. Wyrugowani z ojczyzny Belińczykowie, jak ich współziomkowie Okrzyce, Odrowąże, Poraje i Rawiczanie, znaleźli przytułek w Polsce, a opatrzenie w hojnych nadaniach na Mazowszu, głównie w Ziemi Czerskiej. Pierwszym wzmiankowanym Belińczykiem był Żelisław, Wojewoda Hetman i jeden z najdzielniejszych wodzów Bolesława Krzywoustego, doświadczony w wielu okazjach wojownik, otrzymał w 1104 roku naczelne dowództwo w wyprawie przeciw Jaropełkowi Księciu Morawskiemu, a gdy w jednej z bitew utracił prawą rękę Bolesław wynagrodził go szczerozłotą. Belińczycy zamieścili ją w swym herbie. Umarł pierwszym dostojnikiem kraju, kasztelanem Krakowskim. Paprocki podaje, że od wnuków jego pochodzą wszystkie domy w Polsce herb Belina biorące. Do Belińczyków należały w XIV stuleciu majątki Młochów, Jaszczołty, Prażmów, Falencin, Stara Brzoza, Okunie, Szczyty, Wola, Czechy itp. Pozostałe rody Belińczyków w Ziemi Czerskiej i Warszawskiej gniazd rodowych nie posiadające są pochodzenia litewskiego lub ruskiego a herb Belina przybrały po pierwszej unii Litwy z Polską.
Herbowni: (rezem rodzin 146) Bardziełowski, Barzymowski, Belina, Bielejewski, Bielinowicz, Bieniuszewicz, Bogusławski, Bordzikowski, Bordziłowski, Borkowski, Borysław, Borysławski, Borzym, Borzymowski, Brwinowski, Brzeznicki, Brzozowski, Buka, Bukont, Byczkowicz, Bylina, Chlewicki, Chlewiński, Chwalęcki, Czechowski, Dusza, Falęcki, Galewski, Golaniewski, Goleniewski, Goleniowski, Golianiewski, Golijaniewski, Gólczewski, Grocki, Grodski, Grodzki, Gruszczeński, Gruszczyński, Gruszecki, Gulczewski, Jaszczółtowski, Jaszczułtowski, Jaworski, Kadłubowski, Kaptur, Kęcierski, Kędzierski, Kędzierzyński, Kolędowski, Kolzan, Kołwzan, Konotopski, Koszko, Kotkowski, Kraska, Kraśko, Krupiński, Leszczyński, Lichowski, Lochowski, Łochnowski, Łochowski, Łojewski, Łojowski, Miastkowski, Milęcki, Młochowski, Młynarski, Modzelewski, Nadroski, Narapiński, Naropiński, Niałecki, Nowoszyński, Okoń, Okuń, Orzeszkowski, Ossowski, Ostrowski, Parzniewski, Parzniowski, Piotrkowicz, Piotrowicz, Piotrowski , Podgórski, Podhorecki, Podhorodecki, Podleśny, Podorecki, Pogórecki, Ponikowski , Porudeński, Porudyński, Porudziński, Pożarowski, Prażmowski, Proskowski, Pyrski, Rachowski, Sadkowski, Sangrocki, Sarbiński, Satkowski, Sczytnicki, Sekucki, Sempelborski, Sękucki, Siekuć, Skarbiński, Skup, Skupieński, Skupiewski, Skupiński, Stanięta, Starzechowski, Stawski, Studziński, Sudziński, Suski, Szczytnicki, Szpakowski, Tabulski, Taraniewski, Taranowski, Tarapowski, Telatycki, Tęgoborski, Tomkiewicz, Wagrowski, Wandrowski, Wągroski , Wągrowski, Wengierski, Węgierski, Węsierski, Wielicki, Wierciechowski, Wierciochowski, Wolski, Zalutyński, Zawadzki, Zdanowski, Zdunowski, Zeligowski, Żeligowski.
Odmiany herbu:
herb Będziński
Blazon: W polu czerwonym krzyż kawalerski ćwiekowy złoty, zaćwieczony na podkowie srebrnej, między takimiż dwoma podkowami w pas, barkami do siebie. Klejnot: ramię zbrojne srebrne, wznoszące miecz, wyłaniające się zza płomieni czerwonych.
Najwcześniejsze wzmianki: Nadany Wojciechowi i Mikołajowi Będzińskim, wojskowym, w 1667 roku.
Herbowni: Bendziński, Będziński.
herb Bogdanowicz I
Inna nazwa: Bochdanowicz, Bohdanowicz.
Polski herb szlachecki z nobilitacji galicyjskiej.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
W polu błękitnym dwie podkowy srebrne barkami do góry, pomiędzy które wchodzi klinowato złote pole o łukowatych bokach, dochodzące do szczytu tarczy, na którym czarna głowa końska. W klejnocie nad hełmem w koronie pomiędzy dwiema trąbami złotymi czarna głowa końska z szyją. Labry z prawej błękitne podbite srebrem, z lewej czarne podbite złotem.
Najwcześniejsze wzmianki: Nadany 19 lipca 1782 roku Deodatowi i Janowi Bogdanowiczom, synom Antoniego Bohdanowicza (Bogdanowicza), kupcom wzbogaconym na dostawach dla armii austriackiej przez Franciszka II. Wylegitymowani ze szlachectwa 8 lutego 1783. Ormianie z pochodzenia, wywodzili się z jednej rodziny z nobilitowanymi, którzy otrzymali herby Bochdanowicz i Bogdanowicz.
Herbowni: Herb ten był herbem własnym, toteż do jego używania uprawniony jest tylko jeden ród herbownych: Bochdanowicz, Bogdanowicz, Bohdanowicz.
herb Bogdanowicz II
Polski herb szlachecki z nobilitacji galicyjskiej.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
Na tarczy dzielonej w pas, w polu górnym dwudzielnym, w polu I czerwonym - pół wołu srebrnego w lewo, w II srebrnym - pół konia czerwonego; W polu dolnym błękitnym trzy podkowy srebrne (2 i 1). Nad tarczą, dwa hełmy ukoronowane, z dwoma klejnotami, w pierwszym orzeł czarny z głową w lewo, w drugim - trzy pióra strusie, białe między błękitnymi. Labry z prawej czerwone, z lewej błękitne, podbite srebrem.
Najwcześniejsze wzmianki: Nadany Michałowi, Walerianowi i Bernardowi Rosko-Bogdanowiczom 9 grudnia 1784 roku z drugim stopniem szlachectwa (Ritter von). Nobilitowani, kupcy w Stanisławowie, posiadacze majątków Przymiławki, Taustobaby, Orelec, Ottonia i innych, ormiańskiego pochodzenia, wywodzili się z jednej rodziny z nobilitowanymi, którzy otrzymali herby Bochdanowicz i Bogdanowicz II.
Herbowni: Herb ten był herbem własnym, toteż do jego używania uprawniony jest tylko jeden ród herbownych: Bochdanowicz, Bogdanowicz, Bohdanowicz.
herb Brzozowski Hrabia
Herbowni: (hrabiowie) Brzozowski.
Z nich: Karol (urodzony w 1846 roku, zmarł w 1941 roku) otrzymał w 1897 roku od papieża Leona XIII tytuł hrabiego dziedziczny na zasadzie primogenitury.
herb Bucholc
wg Czechowskiego
wg Gajla
Herbowni: Buchholtz, Bucholc, Bucholcz.
herb Czewoja
herb Kołmasz
Inna nazwa: Kołomasz.
Blazon: W polu czerwonym dwie podkowy w słup a nad nimi ćwiekowy krzyż kawalerski.
Herb utożsamiany z herbem Czewoja.
Najwcześniejsze wzmianki: Pierwszy wystąpienie w źródłach pisanych z 1409 roku [Piekosiński - "Zapiski sandomierskie"]. Znana jest pieczęć Grzegorza scholastyka krakowskiego z lat 1234-1244 - podobna w rysunku. Nie jest jednak udowodnione czy chodzi tu o ten herb. Herb w okresie późniejszym utożsamił się z Ostoją lub Czawują.
Herbowni: Cięciwa, Czudzinowski, Jazgarski, Kołmasz, Kołomasz, Pokorszeński.
herb Konojacki
Herbowni: Konojacki, Konojadzki.
herb Skupiewski
Herbowni: Skupieński, Skupiewski, Skupiński.
herb Telatycki
Blazon: W polu błękitnym trzy podkowy srebrne, dwie nad jedną. Klejnot: ramię zbrojne, wznoszące miecz.
Blazon: W polu błękitnym trzy podkowy srebrne, dwie nad jedną. Klejnot: trzy pióra strusie.
Herbowni: Lewsz, Lewsza, Lewusz, Lewusza, Telatycki.
herb Węgierski
Herbowni: Węgierski.
herb Węsierski
Inna nazwa: Wensierski, Wesierski, Belina odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Belina.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: W polu błękitnym trzy podkowy srebrne w roztrój, barkami ku sobie, na środkowej miecz srebrny. Klejnot: nad hełmem w koronie kruk czarny z rozpostartymi skrzydłami, z pierścieniem złotym w dziobie. Labry: prawdopodobnie błękitne, podbite srebrem.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb wzmiankowany przez Niesieckiego, Żernickiego (Der polnische Adel) i Chrząńskiego (Tablice odmian herbowych).
Rodzina Belina-Węsierskich: Węsierski to nazwisko odmiejscowe wzięte od wsi Węsiory. Mieszkało tam kilka rodzin szlacheckich, noszących różne nazwiska, między innymi: Belina (Bilina), Bronk, Cieszyca, Dułak, Gruba, Gruchała. Spośród nich, Belinowie nie byli najstarszą rodziną, za to najznaczniejszą. Mieli wywodzić się z polskich Belinów, których gałąź przeniosła się na Pomorze w XVI wieku. Z linii tej najwcześniej wzmiankowani są w 1648 roku Andrzej i Maciej Belina Węsierscy. Byli potomkami Jana Kazimierza Beliny, który pierwszy przybrał nazwisko Węsierski. Znaczącą pozycję dla rodu zdobył Kazimierz Belina Węsierski (żyjący w latch 1693-1771), pisarz ziemski tucholski (w latach 1746-71), dziedzic wsi: Przyrowo, Wełpin, Wieszczyce oraz innych wsi, także w powiecie bydgoskim, posiadacz znacznego majątku. Jego dwaj synowie założyli dwie linie, starszą i młodszą: pierwsza pochodziła od Mikołaja (żyjący w latach 1743-1823), stolnika gnieźnieńskiego w 1792 roku, druga od Teodora. Z linii starszej pochodził Albin Belina Węsierski, który uzyskał pruski tytuł hrabiowski 30 października 1854 roku i dodatki w herbie. Jego syna, Zbigniewa Antoniego Józefa (urodzony w 1839 roku, zmarł po 1907 roku) adoptował dziadek macierzysty, Józef Ignacy Kwilecki, dzięki czemu Zbigniew otrzymał w 1853 roku prawo używania nazwiska Kwilecki i herbu hrabiowskiego Kwileckich wraz z tytułem oraz prawo posiadania ordynacji Wróblewo. Linia Węsierskich-Kwileckich wygasła jednak z synem Zbigniewa, Józefem Adolfem Stanisławem Marią Węsierskim-Kwileckim (żył w latach 1897-1928). Węsierscy Belinowie osiedli też w Królestwie Polskim (należeli do nieutytułowanej linii), gdzie wylegitymowali się w latach 1838 i 1839 zarówno z herbem Belina jak i Belina odmienny.
Herbowni: Węsierski (Wensierski, Wesierski) z przydomkiem Belina (Bilina). Niektórzy Belinowie Węsierscy wylegitymowali się z herbem Belina bez odmian. Węsierscy z innymi przydomkami posługiwali się szeregiem innych herbów, między innymi: Bronk, Cieszyca, Dułak, Dułak II, Dułak III, Dułak IV, Węsierski, Węsierski IV, Węsierski V, Węsierski VI, Nieczuła, Tessen.
herb Węsierski Hrabia
Najwcześniejsze wzmianki: Nobiliotowania w 1854 roku w Prusach.
Herbowni: (hrabiowie) Węsierski.
Z nich: Albin (urodzony w 1812 roku, zmarł w 1875 roku) otrzymał 30 października 1854 roku od króla Fryderyka Wilhelma IV tytuł hrabiego w Prusach dziedziczny na zasadzie primogenitury i połączony z warunkiem powołania ordynacji z dóbr Zakrzewo, Zbigniew Antoni Józef (urodzony w 1839 roku, zmarł po 1907 roku) został adoptowany przez swojego dziadka ze strony matki i otrzymał w 1853 roku od króla Prus prawo do używania nazwiska, herbu i tytułu "hrabiego Węsierskiego-Kwileckiego".
Żródła:
herb Belina w "Wikipedii"
Herby Polskie
Herby Polskie
"Herbarz Polski - od średniowiecza do XX wieku" - Tadeusz Gajl
Herby Polskie
Herbarz Polski
Herby szlachty polskiej
herb Będziński w "Wikipedii"
herb Czewoja w "Wikipedii"
herb Czewoja II w "Wikipedii"
herb Telatycki w "Wikipedii"