pierwotna forma herbu wg Czechowskiego
herb Łabędź
Inne nazwy herbu: Cygnus, Lambacz, Łabuć, Łambęć, Skrzynno, Skrzyński, Junosza
Blazon: W polu czerwonym łabędź srebrny w prawo; w klejnocie nad hełmem w koronie taki sam labędź. Występują również jego odmiany: żółte nogi i żółty dziób, ptak pozbawiony nóg (na wodzie lub w trawie), które nie wywodzą się od herbu średniowiecznego. Pojawiają się również Łabędzie wkomponowane w tarcze i klejnoty innych herbów.
wg Wikipedii
Najwcześniejsze wzmianki: Jeden z najstarszych polskich herbów szlacheckich. Wg. legendy wywodzi się od rodu królestwa duńskiego, Piotra, palatyna królów polskich. W rzeczywistości pochodzi od Piotra Włostowica z Ołbina.
Według Długosza herb ten został przyniesiony do Polski z Danii przez Piotra Duńczyka - inaczej Dunina - w roku 1124. Do dziś dnia wiele rodzin pieczętujących się Łabędziem używa przydomka "Dunin".
Po raz pierwszy (w zachowanym dokumencie) pieczęć z herbem Łabędź użył w 1326 roku Miecław z Konecka, rycerz kujawski.
Pierwszy znany zapis sądowy dotyczący herbu Łabędź pochodzi z 1406 roku.
W wyniku unii horodelskiej w 1413 roku przeniesiony na Litwę (herb przyjął Andrzej Goligunt, adoptował Dziersław ze Skrzynna).
Herb był najbardziej rozpowszechniony na ziemi krakowskiej i sandomierskiej. Aktem unii horodelskiej został przyjęty także przez rodziny litewskie. Łabędziem posługiwało się około 150 rodzin.
Herbowni: (razem używało herbu 346 rodzin) Audycki, Balbas, Bałaszko, Bałowski, Baniewicz, Bartodziejski, Bauman, Berwaldski-Dunin, Berwaldzki, Berżański, Białowicz, Białowski, Bielski, Biernacki, Birzyński, Birżysko, Birżyszko, Blinstrub, Błaszkowski, Bogdanowski, Bogdanowski, Borkowski II (nobilitowany w 1775 roku), Borkowski, Breański, Brezański, Brodowski, Brown, Brun, Bruński, Brzezicki, Brzeziński, Brzyszowski, Bujnicki, Burkarth (nobilitowany w 1532 roku), Butrymowicz, Cielewicz, Ciemnicki, Czajewicz, Ćwikła, Damniowski, Damujowski, Daszczyński, Dejdygoltt, Deydolt, Dobulewicz, Dolgiert, Dołgiert, Donin, Donyn, Dowgajło, Dowgajłło, Dowgayło, Dowgiert, Dowgird, Dunin (otrzymali tytuł hrabiego SIR w 1547 roku, potwierdzony w Polsce i Saksonii 23 sierpnia 1738 roku, potwierdzony w Galicji w 1782 roku, potwierdzony w Królestwie Polskim w 1837 roku i w 1861 roku), Dunin-Borkowski (Wincenty, Franciszek, Tytus, Henryk, Stanisław otrzymali tytuł hrabiego austrackiego 12 października 1818 roku, dyplom z 5 lutego 1821 roku, potwierdzony w Królestwie Polskim 27 maja 1821 roku), Dunin-Brzeziński, Dunin-Damujowski, Dunin-Głuszyński, Dunin-Goławiński, Dunin-Goździkowski, Dunin-Hatnicki, Dunin-Jastrzębski, Dunin-Karwicki, Dunin-Koninski, Dunin-Krzczonowski, Dunin-Krzesławski, Dunin-Lipski, Dunin-Lubsiński, Dunin-Łabęcki, Dunin-Mieczyński, Dunin-Modliszewski, Dunin-Przystałowski, Dunin-Rajecki Dunin-Rusinowski, Dunin-Ruskowski, Dunin-Rzuchowski, Dunin-Skrzyński, Dunin-Smoszewski, Dunin-Strzeszkowski, Dunin-Sulgostowski, Dunin-Sulgowski, Dunin-Suligostowski, Dunin-Szpot odm. Szpotański, Dunin-Wąsowicz (w 1824 roku - na liście rodzin uprawnionych do użytywania tytułu hrabiego w Królestwie Polskim), Dunin-Wolski, Dunin-Zborzyński, Dusznikiewicz, Duszyński, Galiński, Ganckow, Gąceżewicz, Giełdowski, Gierdowski, Ginejd, Ginwiłł, Girski odm. Gliszczyński, Girski, Głuszewski, Głuszyński, Gojsiewski, Gojziewski, Gojżewski, Golginiewicz, Goligunt odm. Golginiewicz, Goligunt, Golimunt, Goławiński, Goncerzewicz, Gościkowski, Goyżewski, Goździkowski, Górkiewicz, Górkowicz, Górski, Grajewski, Grodziński, Grodziski, Gromadki (nobilitowany w 1550 roku), Grudziński, Gunczerzewicz (nobilitowany w 1634 roku), Hatnicki, Hatowski, Haustowicz, Hołowczyński (kniaziowie), Horbaczewski, Hordziejenko, Horodyjski, Horoszewicz, Hryszkiewicz, Ibiański, Iszliński, Jagiełło, Jagiełłowicz, Jagiełowicz, Jałgoldowicz, Janczewski, Jarecki-Dunin, Jastrzębski, Jawgiełło, Jedko, Judycki, Jundziłł (Franciszek tytuł lor. pruskiego otrzymany 5 czerwca 1798 roku), Jundziłłowie, Juniewicz, Junowicz, Kacperski, Kamionomojski, Kaniomojski, Kaniomojski, Kantowicz, Kapuściński, Karnikowski, Karnkowski, Karwacki, Karwicki, Karwicki-Dunin, Kasperski, Kąsinowski, Kęplicz, Kęstowicz, Kęstowski, Kęśmin, Kierżgajłło, Kieyzgayło, Kiezgajło, Kieżgajło, Kieżgało, Kłopocki, Kołaczek, Kołaczko (nobilitowany w 1555 roku), Komorowski, Koncewicz, Konczewicz, Konderewicz, Koniński, Kopaczewicz, Korbaczewski, Korejwicz, Kormułt, Koroszewicz, Kos, Kostrzejowski, Kozic, Kozica, Kozicki, Kozicz, Kozielecki, Kozielski, Krajewski, Krajowski, Kroczowski, Krzczonowski, Krzonowski, Kudrewicz odm. Kulwieć, Kudrewicz, Kulwieć, Kuncewicz, Kunderewicz, Kunicki, Kuniński, Kuńczewicz, Kupin, Kusprzak, Lebiedź, Leszczyłowski, Lichawski, Lipczyński, Lubdziński, Lubieński, Lubsieński, Lubsiński, Lubszyński, Lupsiński, Lutyk, Łabenta, Łabęcki, Łabędzki, Łabędź, Łabęta, Łabicki, Łabowski, Łabuć, Łabudź, Łaskarzewski, Łąkiński, Łęgonicki (nobilitowany w 1547 roku), Łowicki, Łuński, Macanowicz, Maciejewicz, Maciejowicz, Macinowicz, Majewski II (nobilitowany w 1768 roku), Majewski, Maksymenko, Maksymowski, Mancewicz, Marcinkiewicz, Marcinowicz, Marcińczyk, Marczenko, Markiewicz, Martusewicz, Marusewicz, Marusiewicz, Maruszewicz, Matusewicz, Matuszewic, Matuszewicz (otrzymali tytuł hrabiego rosyjskiego w 1824 roku), Matysewicz, Matysiewicz, Matyszewicz, Miczyński, Mieciński, Mieczeński, Mieczyński, Mieczyński-Dunin, Miesojed, Miesopad, Mieszczański, Mikitynicz, Mikołajewicz, Milimont, Milmont, Miłoszewicz (Andrzej otrzymał tytuł barona francuskiego 15 sierpnia 1809 roku, dyplom z 14 kwietnia 1810 roku), Mingaiłowicz, Mingajło, Miniat, Minigaiło, Minigajło, Minmont, Mioduszewski, Misopad, Missopad, Modliszewski, Monstołd, Monsztolt, Mozejko, Mozeyko, Możejko, Możeyko, Neapolski, Niedroszlański, Niedrusławski, Niedruszlański, Niemieksza, Niemieksza, Niemieszka, Niemieszka, Nowacki, Ortyński, Ostrowski, Otoski, Otowski, Owadowski, Pałacki, Pantkowski, Petko, Petrusiewicz, Petruszewicz, Pętkowski, Piątkowski, Pietraszkiewicz, Pilecki, Pladziewicz, Ploetz - odm. Polib, Podhajski, Polib, Polip, Pomieski, Potopowicz, Primus, Progulbicki, Prokulbicki, Prymus, Przychoski, Przychowski, Przystałowski, Przyszowski, Ptaszycki, Pujkiewicz, Pujkowicz, Puykiewicz, Radoński, Radostowski, Radziwiłowicz, Rafałowski, Rajecki, Rakint, Ratyński, Referowski, Roicki, Rostecki, Rostek, Rostocki, Ruksza, Rusinowski, Ruskowski, Ruszkowski, Rychlig, Rychlik, Rzuchowski ze Skrzynna Dunin, Rzuchowski, Sadkowski, Salamon, Salomon, Salomonowicz, Sartoryusz (nobilitowany w 1792 roku), Sartoryusz, Sasulicz, Sebastjanowicz, Sebastyanowicz, Siemaszko, Siemaszkowicz, Siemniszko, Skrzyński, Slepść, Smoszewski, Sokołowski, Stanisławowicz, Stawowski, Steckiewicz, Steckowicz, Stoma, Stoss (nobilitowany w 1790 roku lub w 1791 roku), Studziński, Sudimont, Sudymont, Sudywoj, Sulgotowski, Suligostowski, Szemet, Szemiaka, Szemiot dm. Szempiński, Szemioth, Szempiński, Szostak, Szostakowski, Szpot, Szpotański, Szpotowski, Sztoc, Sztok, Sztorc, Szwichowski, Ślepść, Śmiałkowski, Śmiglewicz, Talafus, Talenti indygenat z 1685 roku), Talento, Talwosz, Tanajewski, Telefus, Thomaszewicz-Dunin, Todt, Tomasiewicz, Tomaszewicz, Towtwiłł, Trzciński, Trzebicki, Tumliński, Urbanowicz, Walentynowicz, Waleszyński, Walthek, Warszewski, Waszewicz, Wąs, Wąsowicz, Wąsowicz-Dunin, Weissenhoff, Węcewicz, Widejko odm. Wodziradzki, Widejko, Wodziradzki, Wojeński, Wojtkiewicz, Wolski, Wolski-Dunin, Wołodkiewicz, Wołodkowicz, Woronicki, Woyszko, Woytkiewicz, Wozgiełowicz, Zaleski, Zawisza, Zbarzyński, Zborzyński, Zburzyński, Zeligowski, Zuchowski, Żuchowski, Żukowski.
Odmiany herbowe:
herb Borkowski-Dunin Hrabia
wg Czechowskiego
wg Wikipedii
Blazon: W polu czerwonym łabędź biały. Nad tarczą korona hrabiowska. Nad nią hełm, w koronie którego taki sam łabędź. Labry czerwone podbite srebrem.
Herbowni: Dunin-Borkowski (hrabiowie).
Z nich: Leonard Wincenty (zmarł w 1839 roku), Franciszek Antoni (zmarł w 1860 roku), Stanisław (zmarł w 1850 roku), Tytus oraz Henryk Jakub (zmarł w 1847 roku) otrzymali dziedziczny tytuł hrabiego w Austrii 12 października 1818 roku, potwierdzony dyplomem 5 lutego 1821 roku, od cesarza Franciszka I potwierdzone w Królestwie Polskim 27 maja 1821 roku.
herb Byliński
wg Wikipedii
wg Czechowskiego
Inna nazwa: Łabędź III (IX)
Blazon: W polu czerwonym łabędź kroczący srebrny. W klejnocie, bez korony łabędź jak w godle, po którego prawej stronie miecz na opak.
Najwcześniejsze wzmianki: Nadany Adamowi Bylińskiemu z Litwy, 18 listopada 1567 roku.
Herbowni: Byliński.
herb Chróścieski
Inna nazwa: Łabędź II
Blazon: W polu czerwonym, dwudzielnym w pas, od czoła pół orła srebrnego, od podstawy - takiż łabędź kroczący. W klejnocie, między dwoma skrzydłami orlimi monogram "SA" (Sigimundus Augustus), nad którym korona królewska, zamknięta.
Najwcześniejsze wzmianki: Nadany Stanisławowi Czarnemu Chróścieskiemu (Chróściejewskiemu), doktorowi filozofii i medycyny, lekarzowi i poecie, 10 sierpnia 1566 roku. Łabędź w herbie miał nawiązywać do herbu ojca.
Herbowni: Chróścieski, Chróściejewski.
herb Dermont-Siwicki
Herbowni: Dermont-Siwicki.
herb Dołabędź
Najwcześniejsze wzmianki: herb dziedziczny, nadany dyrektorowi Banku Polskiego Osipov Pavel Głuszyński w 1836 roku, nobilitowany przez cesarza Mikołaja I 12 (24) maja 1842 roku.
Herbowni: Głuszyński.
herb Dowgird
wg "CLENODIUM"
wg Jurzaka
Herbowni: Dowgird, Dowgirt.
herb Girski
Herbowni: Andruszkowicz, Girski, Jagołd, Jagołdowicz.
herb Girski II
Blazon: W błękitnym polu Łabędź, na Abdanku jedną nogą stoi. W klejnocie na hełmie także Łabędź.
Inna nazwa: Łabędź VI
Najwcześniejsze wzmianki: Jak pisze Niesiecki - używli go Girscy w Księstwie Litewskim, którzy idą od Romunda wielkiego książęcia Litewskiego, przez wnuka jego Dowmunta książęcia Uciańskiego, syn jego Jałgołd Dowmuntowicz, dziedzic na Girach i Wojstoniu, w powiecie Oszmiańskim. Jego zaś syn Andruszko Jałgołdowicz, był dworzaninem królewskim, starostą Matkowskim, pułki wodził koło roku 1460. przeciw Moskwie i Węgrom> Ożeniwszy się z Jadwigą herbu Abdank, począł pierwszy przykładać herb Abdank, pod lewą nogę Łabędzia: poległ potem w roku 1480. Synowie jego Abraham i Andriasz. Abraham Andruszkowicz Jałgołdowicz, miał za sobą Zofią księżnę Korybutownę, która gdy umarła, niektóre dobra swoje oddał w roku 1509. na fundacją kościoła katolickiego farnego Wojstańskiego, pojął potem za żonę Annę Rawłownę dziedziczkę na Młodecznie i Horazdowie, z której syna miał Augustyna, u Zygmunta I. dworzanina, pułkownika za hetmaństwa Jerzego Radziwiłła, kasztelana Wileńskiego, poległ w potrzebie z Moskwą pod Orszą, zostawił synów dwóch, Floriana Franciszkana, i Jakuba dziedzica na Girach, ten służywszy długo w Węgrzech, ożenił się z Teodorą Koryczowną, z której zostawił synów, Stanisława, i Augustyna, którzy się poczęli zwać Girskiemi. Andriasz brat Abrahama dziedzic na Wojstoniu albo Uszakowie, miał za sobą Apolonią Cybulską, był chorążym Krewskiego Ujazdu, mąż na wojnach szczęśliwy. Stanisław Andruszkowicz Girski syn Jakuba, tylko dwie córki spłodził, sam pod Cecorą zginął. Augustyn brat jego, za Zygmunta III. w Moskiewskiej ekspedycji pułkownikował; pod Chocimem chorągiew hetmańską nosił, u Karola Chodkiewicza: do Inflant miał własną chorągiew Kozacką, Grabińska żona jego, córkę mu jedną, i czterech synów powiła. Pierwszy Pius, po długiej wojennej służbie osiadł na Girach. Drugi Tomasz Kazimierz kanonik Wileński, potem kantor w tejże katedrze, i pleban Świrski, kapłan uczony umarł w roku 1672. Trzeci Konstantyn, na podjeździe pod Zbarażem poległ, od Tatarów zabity, nosił chorągiew u Bałabana. Czwarty Dionizy chorąży pod znakiem Sosnowskiego kasztelana Połockiego, młodo umarł. Do tych zda mi się należy Michał Dominik Andruszkiewicz, podpisał pacta conventa Augusta II. Od nich poszli Jagiełłowiczowie.
Herbowni: Girski.
herb Gromadzki
wg Czechowskiego
wg Wikipedii
Inna nazwa: Łabędź V
Blazon: W polu błękitnym łabędź srebrny, kroczący.
Najwcześniejsze wzmianki: Nadany Pawłowi Gromadzkiemu 9 listopada 1550 roku.
Herbowni: Gromadzki.
herb Hołowczyński
Herbowni: odmiana herbu przysługująca książętom Mikityniczom-Hołowczyńskim, będących być może gałązią Rurykowiczów książąt Starodubowskich, z linii książąt Rapałowskich. Wygaśli w XVII stulecia.
Z nich: kniaź Matwiej Mikitynicz (zmarł w 1539 roku) osiedlił się na początku XVI wieku na terenach Wielkiego Księstwa Litewskiego, w 1502 roku był namiestnikiem kniażyckim i teteryńskim.
herb Kudrewicz
wg Czechowskiego
wg "CLENODIUM"
Inna nazwa: Łabędź X
Herbowni: Kudrewicz.
herb Łabędź Złośliwy
Herbowni: Weiss, Weyssenhoff, Węcewicz.
herb Łabędzik
Blazon: W polu czerwonym, na zielonym pagórku - łabędź srebrny ukoronowany z jabłkiem złotym w dziobie. W klejnocie sześcioramienna złota gwiazda na ogonie pawim.
Najwcześniejsze wzmianki: Nadany w roku 1790 na sejmie warszawskim.
Herbowni" Jagielski.
herb Łabędziogrot
Blazon: W polu błękitnym, na zielonej murawie - łabędź srebrny ze strzałą w dziobie.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb używany przez nobilitowaną frankistowską rodziną Łabęckich.
Herbowni: Łabęcki
herb Matusewicz
Inna nazwa: Łabędź VIII
Najwcześniejsze wzmianki: polska-białorusko-litewska rodzina szlachecka przynależna do herbu Łabędź, wzmiankowana na Litwie i Żmudzi w roku 1674. Ta późna stosunkowo informacja wynika stąd, że rodzina ta jest gałęzią książąt Giedroyciów, rodziny wielce rozrodzonej na terenie całego Wielkiego Księstwa Litewskiego od Inflant do Podkarpacia, występującej od linii książęcej do zupełnie spauperyzowanej. To jeden z najstarszych rodów litewskich. Jedna z nich od imienia Mathias (Maciej, Mateusz, Matias, Matys, Matus), przyjęła nazwisko Matuszewicz. Na Litwie występowały obok siebie różne linie tego rodu z czasem jeszcze bardziej rozczłonowane. Używały nazwisk wywodzących się z tego samego pnia, ale już ukształtowanych. Jednak już w wieku XVIII nie przyznawano się do wywodu z linii książęcej Gedroyciów. Rodziny te istniały więc jako niezależne i samodzielne. Jako ród rdzennie litewski używał tam nazwiska w formie Matusevicius ("c" czytane jak "cz"). Polskie formy nazwiska to:
Matusewicz - herbu Łabędź - osiedli najliczniej w powiecie wileńskim i kowieńskim, choć i innych bywali.
Matuszewicz - herbu Łabędź - osiedli w dobrach Dapszany w powiecie upitskim.
Matuszewicz-Kowszewicz - herbu Łabędź.
Matusiewicz - herbu Łabędź, Lubicz i Ślepowron. Występowali głownie w powiecie trockim.
Herbowni: Matusewicz, Matuszewicz.
herb Matusewicz Hrabia
Herbowni: Matusewicz, Matuszewicz (hrabiowie).
herb Sasin
Inna nazwa: Sasulicz
Herbowni: Sasin, Sasulicz.
herb Szemiot
wg Czechowskiego
wg Jurzaka
Inna nazwa: Łabędź VII
Herbowni: Piesgajło, Szemet, Szemiot, Szemiotowicz.
herb Szpot
wersja podstawowa
Inna nazwa: Spot, Spott, Łabędź odmienny
Blazon: W polu czerwonym łabędź srebrny z dwiema koronami złotymi; jedną na szyi, jedną na głowie i takimż pierścieniem z kamieniem w dziobie. Klejnot: nad hełmem w koronie samo godło. Labry: czerwone, podbite srebrem.
Polski herb szlachecki, używany w ziemi sandomierskiej oraz w Prusach Królewskich (Kaszuby), odmiana herbu Łabędź.
herb Szpot Ia
Blazon: Godło i klejnot w lewo, łabędź w godle stoi na murawie zielonej.
herb Szpot Ib
Blazon: Godło i klejnot w lewo, łabędź w klejnocie na czerech piórach strusich.
herb Szpot Ic
Blazon: Łabędź bez korony na szyi i pierścienia, inny klejnot: kopia złota między takimiż półksiężycami barkami do siebie w pas.
herb Szpot Id
Inna nazwa: Spot, Spott, Szpot-Gliszinski, Szpot-Gliszczyński, Łabędź odmienny
Blazon: Łabędź w godle i klejnocie ma skrzydła rozpostarte.
herb Szpot Ie
Inna nazwa: Spot, Spott, Szpot-Gliscinski, Szpot-Gliszczyński, Łabędź odmienny
Blazon: Łabędź w godle i klejnocie ma skrzydła rozpostarte, łabędź w klejnocie na ogonie pawim, nieznane barwy pola i labrów.
herb Szpot II
rekonstrukcja według Nowego Siebmachera
rekonstrukcja Pragerta za niejasnym opisem Dachnowskiego
Blazon: Pole błękitne, łabędź w godle stoi na poduszce (lub żółwiu) czerwonej, łabędź w klejnocie na ogonie pawim, labry o wierzchu błękitnym.
herb Szpot IIa
Inna nazwa: Spott, Spot-Studzieński, Szpot-Studzieński, Łabędź odmienny
Blazon: Pole błękitne, łabędź w godle i klejnocie ma rozpostarte skrzydła, łabędź w klejnocie na ogonie pawim, wierzch labrów błękitny.
Najwcześniejsze wzmianki: Wariant podstawowy pojawia się u Niesieckiego oraz u Chrząńskiego (Tablice odmian herbowych, w lustrzanym odbiciu). Wariant Ia przytoczył Dachnowski (Herbarz szlachty Prus Królewskich). Wariant Ib pochodzi z nagrobka Feliksa Konarskiego (zmarł w 1609 roku) katedry w Oliwie (herb babki), podobny herb jest też na nagrobku Mikołaja Kosa (zmarł w 1599 roku), ale z koroną na szyi na opak. Wariant Ic był przytaczany przez Niesieckiego na podstawie wizerunku z kościoła w Pelplinie. Wizerunek ten powtórzyli Chrząński i Żernicki (Der polnische Adel). Identyczny co do godła, ale bez klejnotu herb był na pieczęci Mikołaja Szpota, wojewody pomorskiego z 1514 roku. Warianty Id, Ie i IIa są przytaczane w Nowym Siebmacherze. Używać miały ich odpowiednio rodziny: Szpot-Gliszinski z Gliśna Małego (1820), Spott-Gliscinski z Gliśna Małego (Nikolaus von Spott Gliscinski, 1772) i Szpotowie osiedli w XVII wieku w Studzienicach i Kłącznie, mający być gałęzią Szpotów z Prus Królewskich. Wariant II opisany przez Dachnowskiego, który dał, prawdopodobnie błędnie, żółwia u podstawy. Chrząński tej wersji nie dał ogona pawiego, koron i pierścienia w dziobie. Podobny herb przytaczany jest przez Siebmachera, gdzie zamiast żółwia jest poduszka. Wydaje się to bardziej prawdopodobne niż żółw.
Rodzina Szpotów: Godło i klejnot w lewo, łabędź w godle stoi na murawie zielonej.
herb Szpot Ib
Godło: Godło i klejnot w lewo, łabędź w klejnocie na czerech piórach strusich.
herb Szpot Ic
Godło: Łabędź bez korony na szyi i pierścienia, inny klejnot: kopia złota między takimiż półksiężycami barkami do siebie w pas.
herb Szpot Id
Godło: Łabędź w godle i klejnocie ma skrzydła rozpostarte.
herb Szpot Ie
Godło: Łabędź w godle i klejnocie ma skrzydła rozpostarte, łabędź w klejnocie na ogonie pawim, nieznane barwy pola i labrów.
herb Szpot II
Godło: Pole błękitne, łabędź w godle stoi na poduszce (lub żółwiu) czerwonej, łabędź w klejnocie na ogonie pawim, labry o wierzchu błękitnym.
herb Szpot IIa
Godło: Pole błękitne, łabędź w godle i klejnocie ma rozpostarte skrzydła, łabędź w klejnocie na ogonie pawim, wierzch labrów błękitny.
Rodzina Szpotów: Szpotowie to gałąź polskiego rodu Duninów z Woli i Krajowa. Na Pomorzu pojawili się już w czasach krzyżackich. Do rodu tego należał wojewoda pomorski w latach 1512-1518 Mikołaj Szpot. Wzmianki o członkach rodu pochodzą następnie z lat 1559 (Bartos, Hans i Urban Spott), 1560 (Balzer, Bartes, Christke Spott i Simon Spotte), 1603 (George, Hans i Urban Spott). Rodzina występowała jako wolni pankowie, ale także jako poddani z książęcych działów wsi. Rodzina przyjmowała nazwiska odmiejscowe, znane są wzmianki z lat 1607 (Szpot-Studziński), 1610 (Szpot-Radoszewski), 1613 (Szpot-Gliszczyński, także Deszpot i Despot). Studziński pojawiało się też jako samodzielne nazwisko. Kolejne wzmianki o rodzinie pochodzą z lat 1621 (Spot), 1658 (Hans Spott), 1688 (Paul Spott).
Szpot-Gliszczyńscy to gałąź Szpotów, która przyjęła nazwisko od wsi Małe Gliśno w początkach XVIII wieku. Chociaż ich wspólne pochodzenie z innymi pomorskimi Szpotami od Łabędziów jest przyjmowane przez niemieckich heraldyków za pewnik, teoria ta nie musi być prawdziwa.
Herbowni: Dunin, Spat, Spod, Spot, Spoth, Spott, Spotte, Szpoth, Szpot, Szpotowski, a ponadto Tadeusz Gajl przytacza spolszczone nazwisko Szpotowski. Rodzina przyjmowała też nazwiska odmiejscowe: Studziński, Radoszewski, Gliszczyński, zamieniając pierwotne nazwisko na przydomek (Gliszczyńscy także na Deszpot, Despot), lub całkowicie je zarzucając. Niektóre odmiany herbu udało się przyporządkować konkretnym gałęziom rodu. Odmiany Id, Ie miały przysługiwać Szpotom-Gliszczyńskim, zaś odmiana IIa - Studzińskim. Radoszewskim mogła przysługiwać odmiana podstawowa. Odmiany Ia mieli według Dachnowskiego używać Szpotowie z Krajowa, wspólnego pochodzenia z Duninami-Modliszewskimi.
herb Szpot (von Spotten)
Inna nazwa: Łabędź odmienny
Blazon: Łabędź biały, na szyjej korona złota i na głowie także. w nozdrzach pierścień złoty z diamentem, w czerwonym polu, na hełmie tkiż łabędź. Inszy mają modre pole, a łabędź stoi na czerwonym żółwiu, w hełmie pawi ogon, na nim łabędź.
herb Widejko
wg Czechowskiego
wg Gajla
Inna nazwa: Łabędź III
Herbowni: Widejko.
Odmiany niepewne:
herb Dote
Inna nazwa: Tode, Toden, Todt, Todten, Łabędź odmienny
Blazon: Herb występował przynajmniej w dwóch odmianach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: W polu błękitnym łabędź ze złożonymi skrzydłami srebrny. Klejnot: nad hełmem bez korony samo godło. Labry: błękitne, podbite srebrem.
herb Dote odmienny
Inna nazwa: Todten, Łabędź odmienny
Blazon: W polu łabędź na wodzie wśród trzcin. Klejnot: nad hełmem bez korony łabędź siedzący. Labry barwy nieznanej.
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Łabędź.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb pojawił się po raz pierwszy na mapie Pomorza Lubinusa z roku 1618 (wariant odmienny). Wariant uznany za podstawowy przytacza Nowy Siebmacher oraz Pommersches Wappenbuch Bagmihla.
Rodzina Dote: Drobna rodzina szlachecka, której jedyne znane włości znajdowały się w Siemirowicach. Pierwsza wzmianka z roku 1575 (Steffen Doett), kolejne z roku 1601 (Andreas Todt), 1605, 1608, 1618 (potwierdzenia lenna w Siemirowicach). W połowie XVII wieku wymienia się Martena Dotha jako dziedzica części w Radoszewie. Według zapisu z roku 1658 (Thotten), rodzina była już w tym roku wygasła. Przemysław Pragert spekuluje, że rodzina ta mogła mieć wspólne pochodzenie z innymi używającymi łabędzia w herbach: Rostke i Ganske.
Herbowni: Doden, Dodten, Doett, Dote, Doten, Doth, Thod, Thodt, Thotten, Tode, Toden, Todt, Todten.
herb Ganske
Inna nazwa: Gancke, Gantzke, Gantzken, Łabędź odmienny, albo Gąska lub Paparona odmienny
Blazon: Herb występował w co najmniej trzech wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: Ganske (Gancke, Gantzke, Gantzken, Łabędź odmienny): W polu czerwonym łabędź srebrny. Klejnot: nad hełmem bez korony półksiężyc srebrny z twarzą, w prawo między dwiema gwiazdami złotymi w pas. Labry: czerwone, podbite srebrem.
herb Ganske I odmienny
Inna nazwa: Gantzken, Łabędź odmienny
Blazon: Łabędź ma wzniesione skrzydła, barwy całości nieznane.
herb Ganske II
Inna nazwa: Gancke, Gantzke, Gąska odmienny, Paparona odmienny
Blazon: W polu czerwonym gęś srebrna. Klejnot: nad hełmem bez korony półksiężyc złoty z twarzą, w prawo między dwiema gwiazdami złotymi w pas. Labry: czerwone, podbite srebrem.
Kaszubski herb szlachecki. Jego wariant podstawowy ma być według Przemysława Pragerta odmianą herbu Łabędź, zaś jego odmiana oznaczona numerem II, odmianą herbu Gąska.
Najwcześniejsze wzmianki: Wariant I pojawia się u Bagmihla (Pommersches Wappenbuch). Wariant Ia pochodzi z mapy Pomorza Lubinusa z roku 1618. Wariant II wymieniany w Nowym Siebmacherze oraz przez Ostrowskiego (Księga herbowa rodów polskich). Jest to jedyny wariant herbu znany polskiej heraldyce, zatem herb Gansków w polskiej heraldyce znany jest jako odmiana Gąski a nie Łabędzia.
Rodzina Ganske: Drobnoszlachecka rodzina z Siemirowic w ziemi lęborskiej. Wymieniana w 1575 roku (Gonssken), następnie w 1601, 1605, 1608, 1618, 1621, 1658 (Peter Gutzken), 1715 (Johann von Gantzke), 1756 (Franz von Gantzke). Rodzina miała wygasnąć na jakimś von Gantzke służącym w armii pruskiej w drugiej połowie XVIII wieku. Podobnymi herbami pieczętowały się rodziny Dote i Rostke, co pozwala przypuszczać, że są jednego pochodzenia z Ganskenami.
Herbowni: Ganckaw, Gancke, Gancki, Ganske, Gansken, Ganski, Gantzke, Gantzken, Gantzkow, Ganzki, Gącki, Gonske, Gonsken, Gonssken, Gontzken, Gooste, Gutzke, Gansk, Gąska.
herb Rusk
Inna nazwa: Rostke, Rostken, Rostkowski, Rusken, Rustke, Rustken, Rustki, Rustkowski, Łabędź odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Łabędź.
Blazon: Herb znany jest przynajmniej w dwóch wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: Rusk (Rostke, Rostken, Rostkowski, Rusken, Rustke, Rustken, Rustki, Rustkowski, Łabędź odmienny): W polu błękitnym łabędź srebrny. Klejnot: Nad hełmem bez korony trzy pióra strusie, błękitne między srebrnymi, zaś po bokach po gwieździe złotej. Labry: błekitne, podbite srebrem.
herb Rusk odmienny
Inna nazwa: Rostkowski, Rusken, Rustke, Rustken, Łabędź odmienny
Blazon: Łabędź z pochyloną szyją płynie po wodzie wśrod trzcin zielonych z kolbami. Brak gwiazd w klejnocie, środkowe pióro czarne. Strefa wierzchu labrów najbliżej klejnotu czarna.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb pojawił się po raz pierwszy na mapie Pomorza Lubinusa z roku 1618 i był to wariant odmienny. Wariant ten przytaczały też herbarze Bagmihla (Pommersches Wappenbuch), Ledebura (Adelslexikon der preussichen Monrachie von...) oraz Żernickiego (Die polnische Adel). Wariant uznawany za podstawowy pojawił się u Bagmihla, a ponadto w Nowym Siebmacherze i u Ostrowskiego (Księga herbowa rodów polskich).
Rodzina Rusk: Drobnoszlachecki ród o nazwisku niegniazdowym, mieszkający w ziemi lęborskiej. Najdawniejsza wzmianka o tym nazwisku pochodzi z roku 1552 (Mikołaj Rusk, właciciel części w Parszczycach). Kolejne wzmianki z lat 1555 (potwierdzenie lenna w Siemirowicach), 1575 (Ruschen w Siemirowicach), 1601, 1608, 1618, 1621 (Russken w Siemirowicach), 1658 (Matthiss i Jurgen die Russcken). Dział w Siemirowicach rodzina posiadała przynajmniej do XVIII wieku. Ruskenowie odnotwani zostali także we wsi Bochowo w 1756 i 1762 (Georg Ernst von Rustke). Podobieństwo herbu Ruskenów i herbów rodzin Ganske oraz Dote, a także posiadanie działów w tych samych wsiach, sugeruje wspólne pochodzenie tych rodzin.
Herbowni: Rusk, Rostek, Rostke, Rostken, Rostkowski, Ruschen, Rusken, Russk, Russke, Russken, Russt, Rustk, Rustke, Rustken, Rustki, Rustkowski, Ruszk. Rodzina od posiadanej wsi przyjmowała także nazwisko Siemirowski (Wsiemierowski, Szemierowski, Siemierowski), zamieniając Rusk w przydomek.
Żródła:
Herby Polskie
Herby Polskie
"Herbarz Polski - od średniowiecza do XX wieku" - Tadeusz Gajl
herb Łabędź w "Wikipedii"
Herby Polskie