herb Slepowron

herb Ślepowron

Inne nazwy: Bojno, Bujno, Pesze, Pęszno, Szeptyc, Korwin, Corvin, Ślepy Wron.

Blazon: W polu błękitnym, na krzyżu kawalerskim złotym zaćwieczonym na barku podkowy srebrnej, kruk czarny w prawo z pierścieniem złotym w dziobie. W klejnocie nad herbem w koronie taki sam kruk.

Legenda: Herb ten przyjął Wegier Korwin, po ślubie z dziewczyna z rodu Pobogow, łącząc znaki obydwu rodzin. Natomiast zdaniem dawnych heraldyków historia kruka w tym godle sięga jeszcze czasów starożytnych. W Rzymie, za czasów Tyberiusza, żył Valessius Messala Corvinius. Podczas rozstrzygającej bitwy z Frankami został on wyzwany na pojedynek przez jednego z przeciwników, wojownika o legendarnej sile.

W czasie walki nadleciał kruk, usiadł na hełmie Corviniusa i zaczął atakować Franka. Zdezorientowanego przeciwnika pokonał Valerius bez trudu. Na pamiątkę tego zdarzenia Rzymianin umieścił w swoim herbie kruka.

Herbem najbardziej rozpowszechnionym na ziemi kaliskiej, sandomierskiej, sieradzkiej, ruskiej, na Mazowszu i Litwie posługiwało się około 350 rodzin. Pełna lista nazwisk (wraz z odmianami) które posługiwały się tym herbem liczy w rzeczywistości około 480 nazwisk.

Herboowni: (razem rodów: 933 rodziny) Adziewicz, Andziewicz, Audziewicz, Awdziewicz, Bagieński, Bagiński, Bagnicki, Baraniecki, Barański, Barszczewski, Bejnarowicz,Benza ,Berliński, Bibełowicz, Bierzyński, Bigoszewski, Binkowski, Bogiński, Bogucki, Bogusławski, Bohniński, Bolesza, Bonasewicz, Bonasiewicz, Bonaszewicz, Borysewicz, Borzymowski, Boski, Bossowski, Bratkowski, Broleński, Brodnicki, Brotkowski, Browiński, Bruszewski, Brużewicz, Brzeski, Brzostowski, Buceń, Buczeń, Buczyński, Bujnicki, Bujniewicz, Bujno, Bujwen, Bukon, Bystry, Chamera, Chaliński, Charbowski, Charucki, Chełmoński, Chodzewski, Chojnowski, Chryzoln, Chrzczonowicz, Chszczonowski, Chudzewski, Ciarnowski, Ciecierski, Ciprski, Czaczkowski, Czajkowski, Czapkowski, Czarnomski, Czartoszewski, Czekotowski, Czerwiakowski, Dachnowski, Daczewski, Darowski, Darowski-Werycha, Darowski vel Weryha-Darowski, Dęby, Dobkowski, Dobrowolski, Dowdorowicz, Dowkont, Drągowski, Drąsutowicz, Drążewski, Drodzieński, Drongutowicz, Drozdziński, Drozdowski, Drożeński, Drużyński, Drygalski, Dubiski, Duchna, Duchnowski, Dudorowicz, Dworakowski, Dybowski, Dziczkaniec, Dziedzic, Dziekuński, Dzięcielski, Dziwulski, Faśkiewicz, Fiałkowski, Fijałkowski, Filichowski, Filipowski, Filipkowski, Filochowski, Florianowicz, Foczyński, Frankowski, Frąckiewicz,Frątczak,Gadomski, Gajewski, Garbaszewki, Gawkowski, Gąsiewski, Gąsiorowski, Gąsowicz, Gendźwiłł, Gęsiewski, Giegnatki, Giegniątko, Gierdziejewski, Gierlach, Gilatowski, Glinka, Glińka, Gliński, Głaczyński, Głuszczyński, Głyszyński, Goczanowski, Golimunt, Gorka, Gorodelski, Goss, Gos, Gosiewski, Gostkiewicz, Górnicz, Górski, Grochowarski, Grodecki, Gronkowski, Grotowski, Gryziewicz, Gumkowski, Gumowski, Gut, Guth, Gutkowski, Gutowski, Gutt, Hałuszczyński, Harbaszewski, Harbowski,Hawryluk, Hładunowicz, Horbaszowski, Horodziński, Hościło, Idziński, Idźkowski, Jagniątko, Jagoszewski, Jaguszewski, Jarczowski, Jarmusz, Jarmuszewicz, Jaruszelski, Jaruzalski, Jaruzelski, Jaruzelski vel Jarużelski, Jarużelski, Jasiewski, Jastrzębski, Jaszewiski, Jaszewski, Jeruzalski, Jodełko, Josiewski, Jórski, Junkiewicz, Jurgielewicz, Jurski, Jurzyc, Jurzyk, Juszkiewicz, Juszkowicz, Juściński, Kabok, Kabot, Kalenczyński, Kalinowski, Kaluchniewicz, Kamecki, Kamieński, Karnecki, Karulewicz, Karwowski, Kępkowski, Kierbedź, Kijuć, Kiliańscy, Klimaszewski, Klimkowski, Klin, Klis, Klekowicki, Klimaszewski vel Klimaszeski, Klimaszowski, Klusza, Kłopotowski, Kochanowski, Kochaniecki, Kochnowski, Kochowicz, Koćma, Kokoszczyński, Kolnarski, Komar, Komarczewski, Komarczowski, Komarzewski, Komecki, Komocki, Kończyński, Kopczyński vel Kopciński, Konczyski, Kopcewicz, Kopciewicz, Kopciński, Kopczyński, Kordecki, Korwin-Wyrzykowski de Wyrzyki, Kosakiewicz, Kossak, Kossakiewicz, Kossakowski, Kostecki, Kościanka, Kośma, Kowalczyk, Kownacki, Kozłowski, Krasiński, Krasowski, Krassowski, Krażyński, Krokowski, Kropiewnicki, Kroszczyński, Krukowski, Krupiański, Krzemieniewski, Krzewski, Krzymowski, Księżopolski, Księżpolski, Kuczkowski, Kuczyński, Kudelski, Kukowski, Kukszyn, Kulesza, Kulesza-Kursztaka, Kuleszka, Kuleszyński, Kulka, Kuliński, Kurant, Kurowski, Krukowski vel Korwin-Krukowski, Kurp, Kurpiewski, Kwir, Kwiro, Kuźma, Lamiecki, Lenarski, Lenart, Leniewicz, Leontowicz, Leźnicki, Lewgowd, Ligiejko, Likowski, Liniewicz, Lipczyński, Lipiak, Liping, Lipink, Lissowski, Lubowicki, Lutosławski, Lutostański, Ładnowski, Łaniecki, Łaściszewski, Ławnyrowicz, Łopuski, Łopuszyński, Łowicki, Łowiecki, Łowkiański, Łupianka, Łupieński, Łupiński, Łykoski, Łykowski, Maleciński, Malewski, Malinowski, Małujewicz, Marecki, Marmakiewicz, Matyszewski, Matański, Matecki, Matejko, Maternicki, Madenicki, Medunicki, Meduniewski, Medyniecki, Melzacki, Miełkowski, Mierkowski, Mieroszewski, Mieszerawski, Mikucki, Mikuta, Milejko, Milejkowicz, Milewski, Mileyko, Milkowski, Miłkowski, Miłobęcki, Miłobędzki, Miłodrowski, Mirkowski, Miroszewski, Miskiewicz, Miśkiewicz, Młodziejowski, Mnichowicz, Moczydłowski, Morzkowski, Mosicki, Mosiecki, Mościcki, Mościeczny, Mrokowski, Mrowczewski, Mrzeski, Mrzewski, Nasierowski, Nasiorowski, Nasurowski, Nasutowski, Niesiorowski, Niestoimski, Niestojemski, Niewiarowski, Nosek, Nowakowski, Nowodzielski, Nowosielski, Nowosilski, Oglęcki, Oględzki, Oksztulski, Olizarowicz, Olszewski, Ostrowski, Pabrez, Padlewski, Pański, Papa, Papieński, Papiński, Pawłowski, Paździerski, Perka, Perko, Perkowski, Petrozelin, Pęsa, Pęski, Pęza, Pienicki, Pietnicki, Pięta, Piętka, Pigienicki, Piotrowski, Piski, Piskowski, Piszkowski, Pniewski, Podczaski, Podernia, Podolski, Pokłoński, Pomianowski, Popławski, Potocki, Potyralski, Powiatowski, Prątnicki, Pryłowski, Przełomiński, Przełomski, Przełucki, Przestrzelski, Przyborowski, Przyłucki, Przyłuski, Przysiorowski, Ptasiński , Puchalski, Pudernia, Puklicz, Pułacki, Pułaski, Puławski, Puzielewicz, Pyszczowski, Rabe, Raczyński, Rajzner, Ramański, Ramocki, Ratyński, Rayczyński, Rączka, Relidzyński, Rembowski, Rębowski, Rodliński, Rogalski, Roman, Romański, Romaszkowicz, Romejko, Romeyko, Romocki, Rosalski, Rosiński, Rossalski, Rostocki, Roszeyko, Rozanowicz, Rozbicki, Rożanowicz, Rudziewski, Rumocki, Rybałtowski, Rybczyński, Rybicki, Rychliński, Ryczywolski, Rząsa, Rzączyński, Rzońca, Samulski vel Smulski, Sarnacki, Sarnecki, Sarnicki, Sawicki, Sczucki, Sergijewski, Siedmiogrodzki, Siehiejewicz, Sierhejewicz, Sierhiejewicz Ścibor, Sikorski, Sipniewicz, Sipniewski, Siromski, Skibniewski, Skorupka, Skowroński, Skowron, Skrodzki, Skwierczyński, Skwirczyński, Sławomier, Sługocki, Sobolewski, Sokołowski, Sokowicz, Spadowski, Spandowski,Stalewski, Starzyński, Stąpaczewski, Stochalski, Suchodolec, Suchodolski, Suchopiątek, Sulczyński, Symborski, Syromski, Szabuniewicz,Szaszewski, Szczucki, Szemborski, Szempleński, Szempliński, Szeptyc, Szepietowski, Szeplewski, Szerenos, Szeronos, Szlubowski, Szmurło, Szmigiero, Szwander, Szwedowski, Szymanowski, Szymanowski Korwin, Szymański, Szymborski, Śladowski, Ślepowroński, Ślubowski, Śniciński, Śnieciński, Świderski, Święcki, Taraskowski, Taraszkowski, Tatarowski, Terajewicz, Terajowicz, Topczewski, Trębicki, Trojnicki, Truskolaski, Truskolaski-Ciszyk, Truskolawski, Truskoleśny, Truskulawski, Truskulewski, Truszkowski, Trzciński, Trzyciński, Tyborowski, Tyszarski, Ugoski, Ujazdowski, Ułasiewicz, Walczak, Wasianowicz, Wasilewski, Wawrzecki, Wąsowicz-Dunin, Wąż, Wdziekuński, Wereszczatyński, Weryha-Darowski, Wędrychowski, Wiercieński, Wierciński, Wierzbicki, Wierzbicki Korwin, Wierzchowski, Wiktor, Wilkęski, Wilkowski, Wojsiatycz, Wojsznarowicz, Wołłejko, Wolski, Woyno, Woysiatycz, Wroblewski, Wroński, Wróblewski, Wróżbita, Wyczałkowski, Wyczółkowski, Wyrzykoski de Wyrzyki, Wyrzykowski, Wyskowski, Wyszkowski, Wyżykowski de Wyrzyki, Xiężopolski, Zabawski, Zaleski, Zatorski, Zawadzki, Zawadzki, Zawałkiewicz, Zawidzki, Zawidzski, Zbyszyński, Zdrodowski, Zelachowski, Zera, Zieleznicki, Zieleźnicki, Zieliński, Zielonka, Zimnoch, Złotogórski, Zuk, Zyra, Zywult, Żelachowski, Żera, Żero, Żmijewski, Żmijowski, Żuk, Żyłłok, Żyra.

Nazwisko bez weryfikacji: Fratczak, Gilatowski, Goss, Gos, Grochowatski, Samulski vel Smulski, Skurzak, Wolszakiewicz.

Odmiany herbu:

Tadeusz Gajl wymienia 28 odmian herbu:

herb Czarnowron

Blazon: Na niebieskim polu, złoty krzyż kawalerski na srebrnej podkowie; kruk na krzyżu, gotowy do lotu w prawą stronę, z pierścieniem złotym w dziobie, pod podkową belka srebrna. Na szczycie hełmu pięć piór strusich.

Najwcześniejsze wzmianki: Herb ten wraz z dziedzicznym szlachectwem, nadany został Ignacemu Fijałkowskiemu (syn Bartłomieja, doktor medycyny i chirurgii, dyrektor Instytutu Położniczego Warszawskiego i członek Rady Lekarskiej) przez cesarza i króla Mikołaja I w dniu 10 grudnia 1840 na mocy artykułu 6 ustępu 2 prawa o szlachectwie z roku 1836.

Herbowni: Borowicz, Fijałkowski.

herb Deszpot

Inna nazwa: Despot, Zenowic, Zenowicz, Zieniewicz

Polski herb szlachecki, używany przez kilkanaście rodzin.

Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: W polu czerwonym, półpierścień złoty barkiem do góry. Nad nim, krzyż kawalerski złoty. W klejnocie, kruk z pierścionkiem w dziobie.

Najwcześniejsze wzmianki: Po raz pierwszy, herb pojawia się w źródłach w XVI wieku - w Herbach rycerstwa polskiego Paprockiego i Orbis Polonus Okolskiego, a także w Kronice Bielskiego. Nie zachowały się z tego okresu barwy godła, zaś herb występuje pod nazwą Zienowic. Rekonstrukcja barw pojawia się u Kaspra Niesieckiego.

Herbowni: Tadeusz Gajl wymienia następujące rody herbownych: Despot, Deszpot, Kibort, Kijek, Kijek-Kostrzeński, Kostrzeń, Kostrzeński, Kostrzyński, Łopatyński, Mładanowicz, Zejnowicz, Zenowicz, Zieniewicz, Zienowicz, Żyniew.

herb Drągowski

Herbowni: Drągowski.

herb Gosiewski

Herbowni: Gosiewski. (Nie ma pewności, czy jest to odmiana herbu Ślepowron czy herbu Korwin).

herb Jezierza

herb Jurzyc

Herbowni: Jurzyc, Jurzyk.

herb Kamecki

Herbowni: Kamecki.

herb Kamieński

Herbowni: Kamieński.

herb Kołyszka

Herbowni: Kołyszka, Kołyszko, Szanowski.

herb Korwin

herb Kossakowski Hrabia

Blazon: W polu błękitnem podkowa stojąca biała, na tej krzyż, na nim kruk w prawo z podniesionemi do lotu skrzydłami, trzyma w dziobie pierścień z brylantem, na hełmie w koronie kruk z pierścieniem w dziobie jak na tarczy.

Herbowni: Kossakowski (hrabiowie).

Najwcześniejsze wzmianki: Katarzyna (urodzona między 1716 a 1722 rokiem, zmarła w 1801 roku) otrzymał 3 czerwca 1784 roku od cesarza Józefa II dziedziczny tytuł hrabiowski w Austrii, Józef Dominik (urodzony w 1771 roku, zmarł w 1840 roku) otrzymał 25 lipca 1804 roku dziedziczny tytuł hrabiowski w Rosji, następnie Stanisław Szczęsny (zmarł w 1872 roku) 19 marca 1843 roku oraz Franciszek Zygmunt (zmarł w 1906 roku) 16 grudnia 1875 roku otrzymali tenże tytuł w Rosji.

herb Krasiński Hrabia I

Blzaon: W polu błękitnym na barku podkowy srebrnej krzyż kawalerski złoty, na którym kruk czarny z pierścieniem złotym, o oczku czerwonym, w dziobie. Nad tarczą korona hrabiowska, dziewięciopałkowa, a nad nią hełm w koronie, z którego klejnot: kruk jak w tarczy. Labry błękitne, podbite srebrem.

Herbowni: comte Krasinski, comte Corwin Krasinski (Francja), hrabia Krasiński (Królestwo Polskie), graf Krasiński von Korwin (Galicja).

Najwcześniejsze wzmianki: Nadany w trzech liniach Krasińskich herbu Ślepowron w Prusach, Galicji, Austrii i Królestwie Polskim. Przedstawiciel młodszej linii, tzw. oboźnińskiej, Kazimierz (urodzony w 1725 roku, zmarł w 1802 roku) otrzymał tytuł pruski 5 czerwca 1798 roku od króla Fryderyka Wilhelma III dziedziczny tytuł hrabiowski w Prusach, ale dyplomu nie wydano. Z tej samej linii Józef Krasiński na Zegrzu został uznany hrabią w 1820 roku przez deputację senatu Królestwa Polskiego. Przedstawiciel linii zwanej ukraińską, Hubert Antoni (urodzony w 1833 roku, zmarł w 1890 roku), otrzymał tytuł austriacki 18 września 1822 roku (dyplom z 27 kwietnia 1883 roku) - potwierdzenie tytułu hrabiowskiego w Austrii. 29 czerwca 1856 roku tytuł hrabiowski potwierdzono w Galicji przedstawicielom starszej linii, Augustowi Kazimierzowi (urodzony w 1797 roku, zmarł w 1857 roku) - potwierdzony w 1856 roku, i Piotrowi. Podstawą potwierdzenia było dawne szlachectwo polskie, posługiwanie się tytułem hrabiowskim co najmniej od 1796 roku przez ojca Augusta - Józefa (określony hrabią w dokumencie cesarskim potwierdzającym posiadanie dóbr Rohatyn, nie posiadał jednak tego tytułu), wpis do Metryki 9 października 1822 roku oraz przez Kancelarię Nadworną 10 kwietnia 1848 roku. Tytuł został potwierdzony synowi Augusta, Ludwikowi 2 października 1888 roku.

herb Krasiński Hrabia II

Blazon: Tarcza francuska, nowoczesna, dzielona w krzyż. W polu I, błękitnym, miecz srebrny o rękojeści złotej; w polu II, czerwonym, pod dwoma skrzydłami złotymi o pięciu piórach miecz srebrny o rękojeści złotej w pas w prawo; w polu III czerwonym, na hełmie stalowym w prawo (typu żabi pysk) kruk czarny z pierścieniem złotym o oczku czerwonym ku górze; w polu IV, błękitnym na podkowie srebrnej z zaćwieczonym krzyżem złotym kruk w prawo czarny z pierścieniem złotym z oczkiem czerwonym ku górze. Nad tarczą biret czarny, z podbiciem gronostajem odwrotnym i pięcioma piórami strusimi (biret hrabiego Cesarstwa). Z biretu labry złoto-srebrne. Pod tarczą wstęga z dewizą: AMOR PATRIA NOSTRA LEX.

Herbowni: comte Krasinski, comte Corwin Krasinski (Francja), hrabia Krasiński (Królestwo Polskie), graf Krasiński von Korwin (Galicja).

Najwcześniejsze wzmianki: Wincenty (urodzony w 1782 roku, zmarł w 1858 roku) otrzymał 1 kwietnia 1806 roku od króla Fryderyka Wilhelma III dziedziczny tytuł hrabiego w Prusach, potwierdzony w 1824 roku w Królestwie Polskim oraz 17 marca 1837 roku w Rosji.

herb Krasiński Hrabia III

Blazon z 1811 roku: Tarcza francuska, nowoczesna, dzielona w krzyż. W polu I, błękitnym, miecz srebrny o rękojeści złotej; w polu II, czerwonym, pod dwoma skrzydłami złotymi o pięciu piórach miecz srebrny o rękojeści złotej w pas w prawo; w polu III czerwonym, na hełmie stalowym w prawo (typu żabi pysk) kruk czarny z pierścieniem złotym o oczku czerwonym ku górze; w polu IV, błękitnym na podkowie srebrnej z zaćwieczonym krzyżem złotym kruk w prawo czarny z pierścieniem złotym z oczkiem czerwonym ku górze. Nad tarczą biret czarny, z podbiciem gronostajem odwrotnym i pięcioma piórami strusimi (biret hrabiego Cesarstwa). Z biretu labry złoto-srebrne. Pod tarczą wstęga z dewizą: VAILLANCE ET LOYAUTE.

Blazon z 1837 roku: Tarcza francuska, nowoczesna, dzielona w krzyż. W polu I, błękitnym, miecz srebrny o rękojeści złotej; w polu II, czerwonym, pod dwoma skrzydłami złotymi o pięciu piórach miecz srebrny o rękojeści złotej w pas w prawo; w polu III czerwonym, na hełmie stalowym w prawo (typu żabi pysk) kruk czarny z pierścieniem złotym o oczku czerwonym ku górze; w polu IV, błękitnym na podkowie srebrnej z zaćwieczonym krzyżem złotym kruk w prawo czarny z pierścieniem złotym z oczkiem czerwonym ku górze. Nad tarczą korona hrabiowska, nad którą hełm z klejnotem: kruk czarny z pierścieniem w dziobie jak na tarczy. Labry z prawej czerwone, podbite złotem, z lewej błękitne, podbite srebrem. Pod tarczą wstęga z dewizą: VAILLANCE ET LOYAUTE.

Herbowni: comte Krasinski, comte Corwin Krasinski (Francja), hrabia Krasiński (Królestwo Polskie), graf Krasiński von Korwin (Galicja).

Najwcześniejsze wzmianki: Pierwotnie tytuł hrabiowski Cesarstwa Francuskiego razem z odmienionym herbem Ślepowron otrzymał od cesarza Napoleona I Wincenty (urodzony w 1782 roku, zmarł w 1858 roku) otrzymał 20 maja 1811 roku (dyplom z 13 czerwca 1811 roku). Następnie, ten sam Wincenty otrzymał potwierdzenie herbu (z usunięciem cech charakterystycznych heraldyki napoleońskiej) 17 maja 1837 roku. Powołując się na bardzo odległe pokrewieństwo z Wincentym, potwierdzenie tytułu hrabiowskiego wraz z herbem czteropolowym otrzymał 18 września 1882 roku w Galicji Hubert Antoni Krasiński. Hubert Antoni i Wincenty mieli wspólnych przodków dopiero w XVII wieku, w osobie Franciszka Krasińskiego i Zofii Garczyńskiej. Hubert był także spokrewniony z Augustem i Piotrem, którzy otrzymali tytuł i herb Krasiński Hrabia w 1856 roku. Ich wspólnymi przodkami byli żyjący w XVI wieku Andrzej Jan Krasiński i Katarzyna z Mrokowa i Miszewa. Fakt ten, obok patentu szlacheckiego z 1775 roku był wedle Huberta podstawą do wystąpienia o zatwierdzenie tytułu.

herb Krasiński Hrabia IV

Herbowni: comte Krasinski, comte Corwin Krasinski (Francja), hrabia Krasiński (Królestwo Polskie), graf Krasiński von Korwin (Galicja).

herb Kurowski

Blazon: W błękitnym polu, srebrna podkowa barkiem do dołu, wewnątrz której luzem położony krzyż kawalerski srebrny. Klejnot: kruk czarny ze złotym pierścieniem w dziobie. Labry: barwy błękitnej, podbite srebrem.

Najwcześniejsze wzmianki: Herb ten nadany został podczas obrad sejmowych w 1775 roku Józefowi Kazimierzowi Kurowskiemu - chorążemu artylerii koronnej oraz Joachimowi Kurowskiemu, jako herb własny, czyli noszący zawołanie identyczne z nazwiskiem nobilitowanych.

Herbowni: Kurowski.

herb Kurkowski

Herbowni: Kurkowski.

herb Leśniewski

Herbowni: Leśniewski.

herb Luberadzki

Herbowni: Luberadzki.

herb Lutostański

Herbowni: Lutostański

herb Łukomski

Herbowni: Łukomski.

herb Materna

Inne nazwy: Korwin.

Blazon: W błękitnym polu, zielona gałązka oliwna, o pięciu liściach, na niej kruk w prawą obrócony stronę, ze złotym pierścieniem w prawej wzniesionej łapie. W klejnocie pięć piór strusich. Labry zdobiące herb błękitne podbite srebrem.

Najwcześniejsze wzmianki: Istnieją wzmianki z 1544 roku wspominające testament Macieja Materny sygnowany tym herbem.

Herbowni" Materna.

herb Mieroszewski Hrabia

Blazon: Tarcza błękitna kończata, przez nią na ukos od prawej ku lewej pas czerwony z obwódkami srebrnymi, nad nim orzeł śląski czarny, na jego piersi srebrny półksiężyc, którego oba rogi zakończone trefią, pod pasem herb zwykły Ślepowron, lecz ptak zwrócony w lewo, tarcza nakryta koroną hrabiowską, w niej dwa hełmy w koronach, na prawym Ślepowron z pierścieniem w dziobie, na lewym orzeł śląski jak na tarczy, lambry z prawej strony błękitne, z lewej czerwone, jedne i drugie srebrem podbite.

Herbowni: Mieroszewski (hrabiowie).

Najwcześniejsze wzmianki: rodzina Mieroszowskich, pisaną także Mieroszewski i Miroszowski, licznie już rozrodzoną i rozdzieloną na dwie gałęzie zamieszkujące jedną w ziemi Ciechanowskiej, piszącą się na Mieroszowicach i Gąsiorowie, drugą w województwie krakowskim w powiecie proszowskim, dziedziczącą na Miroszowie Gąsiorowie i innych majątkach, nie ulega wątpliwości, że druga gałąź pochodzi od pierwszej, gdyż właściwą siedzibą wszystkich Ślepowrończyków było północne Mazowsze, a głównie ziemia ciechanowska, a i to także rzeczą pewną, że senatorska rodzina Gąsiorowskich Ślepowrończyków jest z Mieroszowskimi jednej dzielnicy, gdyż to wspólne pochodzenie wykazują gniazdowe posiadłości obu rodzin, liczne wzmianki w aktach północnego Mazowsza i wreszcie, że aż do połowy XVI stulecia Mieroszowscy Ciechanowscy pisali się z Gąsiorowa, a niektórzy Gąsiorowscy do czasów obecnych piszą się z Mieroszowic, Mieroszowscy w ziemiach Ciechanowskiej i Wizkiej osiedleni, byli dość liczni i w XV stuleciu należeli do zamożniejszego obywatelstwa swoich powiatów, kilku z nich piastowało urzędy ziemskie, a Stanisław był między latami 1440 a 1450 kasztelanem wizkim; już przecież w pierwszych latach XVI stulecia, większa ich liczba wzięła nazwisko Gąsiorowski, kilku nazwało sią Gąsiewskiemi a pozostali z nazwiskiem Mieroszewski von Mieroszowski, nie byli nigdy rozrodzeni, istnieją przecież do czasów obecnych i udowodnili szlachectwo w Królestwie Polskim w latach 1837-1853.

Brak odpowiednich źródeł niepozwala oznaczyć ściśle czasu, w którym gałąź krakowska Mieroszowskich oddzieliła się od swej rodowej gałęzi Ciechanowskiej należy jednak przypuścić, że jej przesiedlenie nastąpiło jednocześnie z przesiedleniem się z północnego Mazowsza w południowe strony kraju innych rodzin herbu Ślepowron, to jest od czasu Władysława "Łokietka", gdy ten monarcha wynagradzając zasługi rycerskie kilku Ślepowrończyków nadał im ziemie, na swych politycznych przeciwnikach skonfiskowane w Małopolsce, do tej też epoki należy odnieść fundację Miroszewa i Gąsiorowa w powiecie proszowskim jakoż w aktach krakowskich mamy dowodny ślad, że już za króla Kazimierza "Wielkiego", Mieroszowscy byli właścicielami tych wsi i że posiadali jakoweś przywileje nadane sobie od wspomnionego monarchy.

Protoplastą wszystkich dość licznie obecnie w dawnej Małopolsce rozrodzonych Mieroszowskich, jak się o tym z akt grodzkich i ziemskich krakowskich przeświadczyć można, był Andrych (Jędrzej) dziedzic na Miroszowie, między latami 1330 a 1380 żyjący, z jego czterech synów Maciej udowodnił w roku 1419 w grodzie krakowskim przywilejem króla Kazimierza "Wielkiego", swoje dawne szlachectwo, Marcisz (Marcin) i Wojciech byli protoplastami dwóch linii zgasłych w XVI - XVII stuleciach a Mikołaj z przydomkiem "Baraniec", dziedzic dóbr Hlikowic spłodził Stanisława, z którego dwóch synów, młodszy Piotr zostawił potomstwo od dziedzictwa wsi Wygnanowa biorące nazwisko Wygnański, a starszy Andrych (Jędrzej) dziedzic na Hlikowicach ożeniony z Katarzyną Psarską był ojcem licznego potomtwa, z którego Mikołaj zmarł w 1516 roku, zaślubiwszy bogatą dziedziczkę Jadwigę Smolską (ze Smolic), dostał za nią w posagu znaczne majętności w województwie łęczyckim a między innymi wieś Mieroszowice, od której też pisał się, poprzednio zaś będąc dworzaninem książąt Opolskich i ważne oddawszy im usługi, otrzymał w nagrodzie majątek Jakóbowice w górnym Śląsku, z tego wynikło, iż jego potomkowie aż do połowy XVIII stulecia dziedzicząc na tych dobrach i do nich dołączywszy rozległe inne prawem kupna lub sukcesji nabyte, w nich prawie stale zamieszkując i związkami pokrewieństwa, łacząc się z rodzinami śląskimi, uważali tę prowincję za swoją drugą ojczyznę, i choć w Rzeczypospolitej znaczne także posiadali majętności, mały tylko udział brali w jej sprawach publicznych a więc i jej dostojeństw (z małym wyjątkiem) posiadać nie mogli, syn Mikołaja z Jadwigi Smolskiej, Jan dziedzic na Mieroszewicach Podlężu, Bangowie, Jakubowicach i t. d. skarbnik będziński i podstarosta krakowski, zostawił dwóch synów, z nich potomstwa.

herb von Mieroszewsky

Herbowni: von Mieroszewsky z przedsrostkiem "von" zamieszkali na Śląsku.

Najwcześniejsze wzmianki: Ród pochodzenia polskiego osiadły na pograniczu śląsko-małopolskim. Nazwisko ich pochodzi od miejscowości Mieroszów (lub Miroszów). Za protoplastę rodu uważa się Andrycha (Andrzeja) z Mieroszowa, żyjącego w XIV wieku.

Pod koniec XV wieku Mikołaj Baraniec zw. "Szatanem" ożenił się z Jadwigą Smolicką ze Smolic i osiadł w Jakubowicach na Górnym Śląsku. Osadę te prawdopodobnie otrzymał od książąt opolskich jako donację. Syn Mikołaja i Jadwigi Jan żyjący na pocz. XVI wieku pisał się jako dziedzic na Jakubowicach, Michałkowicach i Bańgowie. W 1558 roku sprawował funkcję skarbnika będzińskiego. Jego brat Krzysztof był panem na Michałkowie, Siemianowicach i Chropaczowie. Osady te były własnością Mieroszewskich przez kilka następnych pokoleń.

Krzysztof dzięki małżeństwu z Jadwigą Salomon nabył prawa do majoratu mysłowickiego. Jego brat Wojciech ożenił się ze siostrzenica jego żony, Dorotą Gosławską. Potomkowie Wojciecha podzieli się na dwie linie: szlachecką i ordynacką zwaną także hrabiowską. Protoplastą szlacheckiej był syn Wojciecha I, Wojciech II. Linia ordynacka (hrabiowska) - panów na Mysłowicach - wywodzi się od brata Wojciecha II, Jana II.

Stanisław Mieroszewski z linii szlacheckiej w 1692 roku - m. in. z powodu ciągłych zatargów z mieszkańcami Czeladzi o tereny graniczne swych posiadłości - sprzedał dobra jakubowickie z Siemianowicami i Bańgowem Bogusławowi Hunter von Grandon. Ten następnie w 1718 roku odstąpił je za 12 tys. talarów Marii Józefie, żonie wolnego pana stanowego Bytomia, hrabiego Karola Józefa Erdmanna Henckel von Donnersmarck.

Dobra mysłowickie zostały przekształcone w ordynację rodową Mieroszewskich w 1678 roku przez Jana Krzysztofa. Składała się ona z dóbr: Mysłowice, Brzęczkowice, Szopienice, Janów, Roździeń, Bogucice i Brzezinka.

Jan Krzysztof był dwukrotnie panem na Katowicach i Kuźni Bogucickiej. Wpierw wszedł w posiadanie tych dóbr na kilka miesięcy w 1698 roku. Kupił 19 sierpnia od Karola Bernarda Sobeck von Kornitz, a odsprzedał 18 września Jerzemu Holly. Ponownie kupił majątek ten w 1735 roku od Promniców. Dziedziczką tych dóbr została jego córka Józefa, żona Franciszka Schwellengrebel. Ordynację mysłowicką otrzymał bratanek Józef.

Pruski król Fryderyk Wilhelm III Hohenzollern nadał w 1798 roku tytuł pruskiego hrabiego Józefowi, szambelanowi polskiego króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Józef był bratankiem dwóch ordynatów: II-go Józefa i V-go Felicjana. Tytuł wygasł z jego śmiercią w 1833 roku. W 1869 roku cesarz austriacki Franciszek Józef Habsburg nadał X ordynatowi mysłowickiemu Sobiesławowi oraz jego bratu Janowi Stanisławowi tytuł austriackich hrabiów.

W 1839 roku ordynacja mysłowicka została zamieniona na ordynację pieniężną w wysokości prawie 110 tys. talarów, ulokowanych w listach zastawnych. Procent od tej sumy - ok. 6 tys. talarów - miał otrzymywać co roku każdorazowy ordynat.

Mieroszewscy przenieśli się do Małopolski. Byli właścicielami m.in. zamku w Pieskowej Skale oraz Chrzanowa. Ostatnim dziedzicem tytułu ordynata był literat Krzysztof Emil, syn Sobiesława, pan dóbr Rabka. Wraz z jego śmiercią w 1915 roku wygasła linia hrabiowska Mieroszewskich.

herb Milan

Herbowni: Milewski, Zaorski.

herb Milewski hrabia

Herbowni: Milewski (hrabiowie).

herb Nachtraba

Herbowni: Nachtrab, Nachtraba.

herb Nowicz

Herbowni: Nowicz.

herb Olszweski IV

Herbowni: Olszewski.

herb Olszewski V

Herbowni: Olszewski.

herb von Olszewski

Herbowni: von Olszewski z przedsrostkiem "von" zamieszkali na Śląsku.

herb Pawłowski VI Hrabia

Blazon: Tarcza dzielona w krzyż. W polach I i IV czerwonych na podkowie srebrnej zaćwieczony krzyż kawalerski złoty, na nim jastrząb naturalny z pierścieniem złotym z oczkiem; w polach II i III półksiężyc srebrny, nad rogami którego po jednej gwieździe złotej, między nimi strzała srebrna. Nad tarczą korona hrabiowska, nad którą trzy hełmy z klejnotami: klejnot I jastrząb jak w godle; klejnot II trzy pióra strusie przeszyte strzałą w prawo; klejnot III trzy pióra strusie. Labry z prawej czerwone podbite złotem, z lewej błękitne, podbite srebrem.

Herbowni: graf Pawłowski.

Najwcześniejsze wzmianki: Tytuł hrabiowski (hoch- und wohlgeboren, graf) Austrii nadany Antoniemu Aegidusowi Pawłowskiemu 20 marca 1810 roku. Podstawą nadania było posiadanie rozległych dóbr ziemskich. Wraz z tytułem nadano indygenat w krajach dziedzicznych. Do akt sprawy dołączony był projekt herbu, który zatwierdzono bez zmian jako herb nadany. Stąd nietypowy układ labrów, które wychodzą z korony hrabiowskiej.

herb Pokrzywnicki

Herbowni: Pokrzywnicki.

herb Rabe

Herbowni: Rabe.

herb Rosyniec

Blazon: W polu błękitnym tarczy, godło jak w herbie Ślepowron - kruk z pierścieniem złotym w dziobie, stojący na złotym kawalerskim krzyżu, wspartym na barku srebrnej podkowy. Po obu stronach tego godła, dwie srebrne strzały w słup, po stronie prawej grotem do dołu, po lewej ku górze obrócone. W klejnocie, taki sam kruk z pierścieniem, jak w tarczy.

Herbowni: Górka, Rosiński, Rosyniec.

Najwcześniejsze wzmianki: Miał powstać przez połączenie herbu Ślepowron z herbem Troska. Według opinii niektórych heraldyków herb Rosyniec mógł wyewoluować z połączenia herbu Kruk (nieużywanego już osobno w XIX wieku) z herbami Pobóg i Troska.

Dziedzicząca na majątku Raszyn, pod Warszawą, gałąź rodu Ślepowrończyków, przyjęła w XIV wieku nazwisko odmiejscowe Rossyniec, zmienione następnie w XV wieku na nazwisko Górka. Dla potrzeby identyfikacji tej rodziny, wprowadzona została równolegle zmiana do posiadanego herbu Ślepowron. Z uwagi na zanik występowania nazwiska Rossyniec już w końcu XV wieku, można wnioskować, że odmiana herbu, zaistniała najpóźniej pod koniec XV wieku. Herb szlachecki Rosyniec, pojawia się w publikacjach heraldycznych, u następujących autorów: Kasper Niesiecki - "Zbiór nazwisk szlachty z opisem herbów własnych familiom ...", Piotr Nałęcz Małachowski - 1805, "Zbiór nazwisk szlachty z opisem herbów własnych familiom ...".

herb Raszyniec

Herbowni: Maciuk, Maczuk.

herb Sandrecki

Inna nazwa: Sandreczyk, Sandreczky, Sandraszyc (Sandraschütz)

Blazon: W złotym polu, kruk w prawo, z pierścieniem w czerwonym dziobie, ze złotą obrożą na szyi, na zielonym pagórku. W klejnocie, powtórzony motyw kruka na pagórku w prawo. Labry czarne podbite złotem.

Odmiany herbu:

Blazon: W polu złotym czarny kruk z takimż pierścieniem w dziebie, w klejnocie taki sam kruk, labry czarne podbite złotem.

Udostojnienie hrabiowskiej wersji herbu

Blazon: tarcza czteropolowa, w polach pierwszym i czwartym srebrnych, czarny pruski orzeł, bez insygniów w szponach, w polach drugim i trzecim złotych, herb rodowy. Trzy hełmy ukoronowane koronami szlacheckimi, dwa z klejnotem rodowym, nad środkowym czarny pruski orzeł. Labry czarne, środkowego i lewego podbite złotem, prawego srebrem. Tarczę trzymają błękitno odziani hajducy w żółtych wysokich butach.

Herbowni: Sandrecki, Sendraszyc, Sandrecki, Sandrecky von Sandraschütz.

Najwcześniejsze wzmianki: Odmiana, przysługująca Sandreckim, rodzinie polskiego pochodzenia, na Śląsku w XIII stuleciu osiadłej. Baronowie od 1697 roku, hrabiowie od 1741 roku.

herb Siedmiogradzki

Herbowni: Siedmiogradzki.

herb Soboboliński

Herbowni: Soboboliński.

herb Sobolewski Hrabia

Herbowni: Sobolewski (hrabiowie).

herb Suchodolski II

Herbowni: Suchodolski.

herb Szczytyński

Herbowni: Szczytyński.

herb Szlubowski Hrabia

Herbowni: Odmiana herbu przysługująca hrabiom Szlubowskim.

Najwcześniejsze wzmianki: Stanisław Florian (urodzonby w 1815 roku, zmarł w 1895 roku) otrzymał w 1869 roku od papieża Piusa IX tytuł hrabiego (być może dziedziczny).

herb Wróblewski II