wariant herbu podstawowego
herb ¦winka
Inna nazwa: Parvus Sus, Porcaria Sus, ¦wini g³owa.
Blazon: W polu czerwonym ³eb czarny dzika o srebrnych k³ach, pod g³ow± dzika rêka podtrzymuj±ca z niebieskim rêkawem. W klejnocie kobieta w bia³ej sukni.
Legenda herbowa: Ród wywodzi siê ponoæ z Czech, lub od Porkusa sieradzkiego, i wywodz± siê od rycerza Biwoja i Kazi, siostry Libuszy a córki Kroka. Herb Biwojowi nada³a Libusza w nagrodê za uratowanie przed dzikiem, którego pokonana³ rycerz go³ymi rêkami, monarszego psa. Czynem tym zyska³ te¿ prawo po¶lubienia Kazi.
Drugi wariant legendy mówi o tym, ¿e nadano go na pami±tkê czynu sarmackiej Amazonki wziêtej przez Rzymian do niewoli i zmuszonej do walki na cyrkowej arenie z olbrzymim odyñcem. Amazonka go³ymi rêkami oderwa³a zwierzêciu doln± szczêkê. W uznaniu mêstwa darowano jej wolno¶æ i od niej wywodzi siê podobno ród ¦winków.
Herb z okresu Dynastii Piastów. Rok powstania 1148-1283.
Herb ¶l±skich ¦winków (von Schweinichen).
Rozpowszechniony w ziemiach: kaliskiej, krakowskiej, poznañskiej. W wyniku unii horodelskiej w 1413 roku przeniesiony na Litwê.
Herbowni: B³eszyñski, Bogus³awski, Bratkowski, Cholawski, Czacki, Czaczkowski, Czajewski, Danewicz, Dewknetowicz, Dewknotowicz, Dowknotowicz, Dziwosz, Gawroñski, Grabianowski, Grzebski, Grzêbski, Grzybieñski, Grzymaczewski, Ikierat, Jentkiewicz, Jutrkowski, Kaczkowski, Kakanowski, Kakawski, Kakowski, Kamieñski, Kamiñski, Krzczonanowski, Krzy¿anowski, Malborski, Michelsdorf, Mikuszewski, M±czeñski, M±czyñski, Pêci³³o, Piotrowski, Podbrzeski, Pomorzañski, Porkus, Semis³owski, Stroliñski, Strzycki, Strzyski, ¦winka, Tomis³awski, Weperm, Wierzycki, Zaj±czek, Zieliñski.
Odmiany herbu:
herb Czacki Hrabia
Herbowni: Czacki (hrabiowie).
Z nich: Feliks Marian Adam (urodzony w 1840 roku, zmar³ w 1909 roku) otrzyma³ 5 maja 1897 roku dziedziczny tytu³ hrabiego w Rosji.
herb Danewitz
Herbowni: Danewitz, Zmys³awski, von Danwitz.
herb Denhoff
Inna nazwa: Doenhoff, Dönhoff, Donhoff, Dzik, Wieprzowa G³owa
Polski herb szlachecki u¿ywany g³ównie przez rody wywodz±ce siê z niemieckiej szlachty inflanckiej.
Blazon: W srebrnym polu czarny ³eb dzika obrócony w praw± heraldycznie stronê. W klejnocie dzik czarny wspiêty w prawo, przeszyty dwiema w³óczniami na skos, a ich groty ku górze zwrócone.
Najwcze¶niejsze wzmianki: Niemiecki ród szlachecki, pochodz±cy z Hrabstwa Mark w Westfalii, po raz pierwszy wymieniony w 1282 roku. W XIV wikeu przedstawiciele rodu osiedli na terenie inflanckich ziem zakonu krzy¿ackiego (zakon inflancki). Po przy³±czeniu Inflant do Rzeczypospolitej (pakt wileñski z 1561 roku) zasilili szeregi polskiej szlachty. W 1633 roku osi±gnêli godno¶æ hrabiów ¦wiêtego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego (niem. Reichsgrafen), wchodz±c tym samym w szeregi arystokracji. W 1637 roku hrabia Kacper uzyska³ tytu³ ksiêcia cesarstwa (niem. Reichsfürst). Linia jego potomków wygas³a w XVIII wieku
Polska linia Dönhoffów: Dönhoffowie mieszkaj±cy w Rzeczypospolitej nosili spolszczone nazwisko Denhoff.
Denhoffowie - polska ga³±¼ niemieckiego rodu szlacheckiego Dönhoff, którego przedstawiciele zasilili szeregi polskiej szlachty po przy³±czeniu Inflant do Rzeczypospolitej. U¿ywali herbu w³asnego (Denhoff), który nazywany jest tak¿e Dzik lub, ze wzglêdu na swoje podobieñstwo do polskiego herbu ¦winka, b³êdnie okre¶lany jako ¦winka.
Potêgê i znaczenie w Rzeczypospolitej Denhoffowie budowali w oparciu o dwór monarszy i liczne starostwa nadawane przez kolejnych w³adców. W¶ród cz³onków wp³ywowego w XVII i XVIII wieku rodu Denhoffów byli te¿ i tacy, którzy nie osi±gnêli wysokich godno¶ci senatorskich, poniewa¿ zginêli, walcz±c w imieniu Rzeczypospolitej, tak jak pu³kownik wojsk koronnych Hieronim Denhoff (Herman Dönhoff) w bitwie pod Cecor± w 1620 roku.
herb hrabiów Dönhoff
wg Gajla
wg Kromera
Odmiana herbu przys³uguj±ca ksi±¿êtom Denhofom (Dönhoff).
Z nich: Kacper (zmar³ w 1645 roku) otrzyma³ w 1637 roku od cesarza Ferdynanda III dziedziczny tytu³y ksiêcia S.I.R.
wg Micha³a Czechowskiego
Pruscy Dönhoffowie: Dönhoff - niemiecki ród szlachecki, pochodz±cy z Hrabstwa Mark w Westfalii, po raz pierwszy wymieniony w 1282 roku. W XIV wieku przedstawiciele rodu osiedli na terenie inflanckich ziem zakonu krzy¿ackiego (zakon inflancki). Po przy³±czeniu Inflant do Rzeczypospolitej (pakt wileñski z roku 1561) zasilili szeregi polskiej szlachty. W 1633 roku osi±gnêli godno¶æ hrabiów ¦wiêtego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego (niem. Reichsgrafen), wchodz±c tym samym w szeregi arystokracji. W 1637 roku hrabia Kacper uzyska³ tytu³ ksiêcia cesarstwa (niem. Reichsfürst). Linia jego potomków wygas³a w XVIII wieku. Jedna z ga³êzi rodu (potomkowie Friedricha von Dönhoffa, syna wojewody parnawskiego Ernesta Magnusa Denhoffa (Magnus Ernst von Dönhoff) osiad³a w Prusach w 1666 roku, gdzie do 1945 roku mia³a swoj± siedzibê w zamku Friedrichstein pod Królewcem. W³asno¶ci± Dönhoffów by³y te¿ dobra Pas³êk (Preußisch Holland).
Herbowni: Berens, Bieret, Biront, Denhof vel Donhoff, Denhoff, Doenhoff, Dobszewicz, Dönhoff.
herb Kaniewski
Inna nazwa: ¦winka odmienna.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: W polu b³êkitnym ³eb dzika czarny z szablami srebrnymi, trzymany za doln± szczêkê przez ramiê w rêkawie czerwonym. Klejnot: nad he³mem bez korony trzy pióra strusie. Labry b³êkitne, podbite czerni±.
Najwcze¶niejsze wzmianki: Nadany Rafa³owi Kaniewskiemu 10 czerwca 1593 roku.
Herbowni: Poniewa¿ herb Kaniewski by³ herbem w³asnym, prawo do pos³ugiwania siê nim przys³uguje tylko jednemu rodowi herbownemu: Kaniewski.
herb Schweinichen
Blazon: W polu czerwonym dzik srebrny wspiêty. W klejnocie, nad he³mem w koronie pó³ dzika jak w godle. Labry czerwone, podbite srebrem.
Zdarza³y siê odmiany w skierowaniu god³a, oraz jego tynkturze. W przedstawieniu z herbarza Siebmachera z roku 1605, ca³y herb jest w odbiciu lustrzanym. Na obrazie herbowym z Ko¶cio³a Pokoju w Jaworze, dzik jest czarny. Labry powinny byæ wówczas czerwone, podbite czerni±, ale s± nadal podbite srebrem. W herbie nad bram± wjazdow± zamku ¦winy labry przechodz± w rogi obfito¶ci.
Polski herb ¦winka, którego u¿ywa³ arcybiskup Jakub, jest zupe³nie inny, przedstawia g³owê odyñca z rêk±, która wy³amuje ¿uchwê tego dzika, za¶ w klejnocie pannê z rozwianymi w³osami.
Herb nawi±zuje swym god³em do nazwiska rodu (herb mówi±cy).
Najwcze¶niejsze wzmianki: ¦l±ski ród szlachecki osiad³y od lat 70. XIII do XVIII wieku na zamku ¦winy ko³o Bolkowa (wed³ug legendy rodowej od VIII wieku). Z rodu tego wywodzi³ siê byæ mo¿e arcybiskup gnie¼nieñski, Jakub ¦winka, który jednak pieczêtowa³ siê inn± odmian± herbu.
Herbowni: ¦l±ski herb lub odrêbny herb przys³uguj±cy ¦winkom (von Schweinichen).
herb Sofii von Dönhoff
Herbowni: Sophie Juliane Friederike von Dönhoff morganatycznej ¿ony Fryderyka Wilhelma II Hohenzollerna króla Prus i ksiêcia Pomorza Zachodniego, Lauenburga, ksiêcia-elektora brandenburskiego oraz ¦l±ska Górnego i Dolnego.
herb Stwoliñski
herb wg herbarzu Micha³a Czechowskiego
herb wg herbarzu Ryszarda Jurzaka
Herbowni: Stwoliñski, Semis³owski.
herb Zaj±czek
odmiana herbu:
Herbowni: odmiana herbu przys³uguj±ca ksiêciu Zaj±czkowi.
Najwcze¶niejsze wzmianki: Józef (urodzony w 1752 roku, zmar³ w 1826 roku) otrzyma³ 17 [29] kwietnia 1818 roku od cara Aleksandra I dziedziczny tytu³y ksiêcia w Królestwie Polskim, który wygas³ wraz z jego ¶mierci±.
¯ród³a:
herby Polskie
Herby Polskie
Herby Polskie
"Herbarz Polski - od ¶redniowiecza do XX wieku" - Tadeusz Gajl