Julius Ernst von Tettau (urodzony w Gut Dublienen w hrabstwie Kętrzyn, 16 lipcu 1644 roku, zmarł 22 czerwca 1711 roku) herb
Syn Daniel von Tettau i Barbara von Glaubitz.
Gubernator Prus w 1711 roku.
W 1684 roku w Flensburg poslubił Emerentia von Rumohr (urodzona w 1650 roku, zmarła w 1713 roku).
Rodzice zginęli gdy był w wieku dziecięcym. Miał dwóch braci: Johann Siegemund - zmarł jako podpułkownik w bitwie z Tatarami i Daniela - zmarł jako duński pułkownik i dowódca twierdzy Trondheim w Norwegii.
Małżeństwo z Emerentia von Rumohr pozostało bezdzietne.
Za pośrednictwem swoich opiekunów otrzymał dobre wykształcenie. W wieku 13 lat, w 1657 roku postanowił przejść na usługi holenderskie. Pozostał tam do 1660 roku, po czym udał się, do Francji, gdzie panował Ludwik XIV. W 1661 roku awansował do stopnia oficerskiego. Był szczególnie zainteresowany twierdzami. W tym czasie był bardzo ambitny i chętny do nauki, za co został wcielony do wosjk Henri de La Tour d'Auvergne, wicehrabiego de Turenne. W 1667 roku wyruszył na kampanię przeciwko hiszpańskiej Holandii pod dowództwem markiza de Louvigny. W tym też czasie książę-elektor Fryderyk Wilhelm Brandenburski, nadał mu stopień porucznika pułku piechoty z Spaen i wysłał go do Księstwo Cleve, w celu poprawy fortyfikacji. Był także nauczycielem księcia Fryderyka (późniejszego króla Fryderyka I), który został na całe życie jego patronem. Aż do 1677 roku był w służbie elektora Brandenburgii, biorąc udział w wojnie przeciwko Szwecji i Francji. W 1674 roku został awansowany do stopnia kapitana pułku w Spaen i dostał się pod komendę księcia Wilhelma Orańskiego. W czasie oblężenia twierdzy został ciężko ranny.
W 1676 roku został awansowany do stopnia podpułkownika piechoty pułku Ahasvero w Lehndorf, który podlegał pod duńskiego króla. Odegrał kluczową rolę w zdobyciu Helsingborg. Za swoje zasługi otrzymał komendanturę twierdzy. Tettau pozostał na usługach duńskich i dostał prywatny pułk z 2000-cami żołnierzy, stacjonujący w Księstwie Holsztyn. W 1684 roku został duńskim generałem-majorem i został dowódcą duńskich fortów w Norwegii. W 1685 roku, za swoje zasługi elektor pruski nadał mu Ordre de la Générosité.
W 1688 roku król duński nadał księciu Wilhelmowi Orańskiemu siłę 8.000 żołnierzy i nakazał wyegzekwować swoje roszczenia do tronu w Anglii. W listopadzie 1689 roku wraz z księciem Ferdynandem Wilhelmem von Württemberg udała się do Szkocji w obronie praw do tronu Jakuba II. W lutym 1690 roku, z resztkami armii został przeniesiony do Irlandii. Do walki. W bitwie nad Boyne w dniu 11 lipca 1690 roku Duńczycy walczyli na lewym skrzydle i przyczynili się do zwycięstwa. Potem przeniósł się pod Limerick, gdzie wszedł Rady w czasie oblężenia twierdzy. W Cork dołączył do John Churchill, księcia Marlborough, przyczyniając się znacznie do wygrania bitwy. W tym samym roku zdobył strategicznie ważny port w Kinsale. W 1691 roku dokonał podboju Athlone w bitwie pod Godert de Ginkell. Następnie udał się w kierunku Limerick. Tam doszło do drugiego oblężenia Limerick, które skończyło się 23 września 1691 roku wraz z kapitulacją i zawarciem pokoju, kończąc okres wojny.
Swoje pułki przeszły z Danii, Anglii dotarły do Stanów Generalnych Niderlandów. Książę-elektor Fryderyka nadał Tettau dowództwo i tytuł gubernatora Coevorden. 3 sierpnia 1692 roku wziął udział po stronie holenderskiej w bitwie pod Steenkerke, w ktorej został poważnie ranny. Pocisk rozbił prawą szczękę i zęby. W zimie z 1692 na 1693 roku dołączył do kolejnej holenderskiej kampanii. 29 lipca 1693 roku wziął udział w bitwie pod Neerwinden i dowodził lewym skrzydłem, który, po przegranej bitwie zabezpieczał odwrot armii. Nastepnie został awansowany do stopnia generała-porucznika i został gubernatorem Sluis oraz Skaldy i pobliskich fortów w kraju Cassant. W 1695 roku zdobył Namur w oblężeniu Wilhelma III. Po podpisanym pokoju w Ryswick w 1697 roku, zrezygnował ze wszystkich urzędów.
W 1697 roku powrócił do Prus. Król Fryderyk mianował go w 1701 roku dowódcą Angerburg. 19 stycznia 1701 roku otrzymał order Czarnego Orła. W 1711 roku został mianowany gubernatorem Prus i Brandenburgii. W tym też czasie (1710-1711) wybuchła zaraza, która zdziesiątkowała wielu poddanych Prus i Brandenburgii i która była przyczyną śmierci Tettau. Zmarł 22 czerwca. Pochowany został w kościele Allenburg.
Żródła:
Julius Ernst von Tettau w "WikipediA" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk