Anna Piotrowna Romanow (urodzona w Moskwie, 29 stycznia 1708 roku, zmarła w Kilonii, 4 [15] maja 1728 roku) herb

Córką Piotra I "Wielkiego" Romanowa, cesarza-imperatora Rosji i Katarzyny I Aleksiejewny Skowrońskiej, cesarzowej Rosji, córki Samuela Skowrońskiego.

Wielka księżna rosyjska. Regentka Rosji od 6 [17] maja 1727 roku do 4 [15] maja 1728 roku.

21 maja [1 czerwca] 1725 roku w Petersburgu wyszła za mąż za Karola Fryderyka von Holstein-Gottorp (Oldenburg-Schleswig-Holstein-Gottorp) (urodzony w Sztokholmie, Szwecja, 29 kwietnia 1700 roku, zmarł w Rolfshagen, 18 czerwca 1739 roku), księcia Holsztynu-Gottorp.

Urodzoną, zanim rodzice zawarli formalne małżeństwo. Początkowo Anna i jej młodsza siostra Elżbieta były wychowywane przez mamki chłopskiego pochodzenia, dopiero od około 1716 roku wychowaniem księżniczek zajmowały się włoskie i francuskie guwernantki. Wykształcenie obydwu dziewcząt miało jednak charakter powierzchowny. W 1725 roku poślubiła Karola Fryderyka, księcia Holsztynu-Gottorp. Po śmierci matki carycy Katarzyny I w 1727 roku, Anna wraz z mężem weszła w skład dziewięciu regentów rządzących Rosją w imieniu jej bratanka, małoletniego cara Piotra II Romanowa. 21 lutego 1728 roku w Kilonii Anna urodziła swojemu mężowi syna:

Karol Piotr Ulryk von Holstein-Gottorp (urodzony 25 czerwiec 1755 roku, zamordowany 6 [17] lipca 1762 roku), cesarza Rosji, mąż: Katarzyny II "Wielkiej" (urodzona 21 kwietnia 1729 roku, zmarła 17 listopada 1796 roku), cesarzową Rosji.

W niedługi czas po narodzinach syna Anna Piotrowna zmarła. Jej ostatnią wolą było spocząć w katedrze Pietropawłowskiej w Petersburgu i życzenie to zostało uszanowane.

Była córką cara Rosji Piotra I "Wielkiego" i Katarzyny Aleksiejewny (późniejszej cesarzowej Katarzyny I), urodzoną, zanim rodzice zawarli formalne małżeństwo. Jej ojciec był najmłodszym synem cara Aleksego I a matka, urodzona jako Marta Skowrońska, pochodziła najprawdopodobniej z rodziny chłopskiej. Znajomość jej rodziców rozpoczęła się na początku XVIII wieku i choć początkowo Katarzyna była jedynie kochanką cara, to Piotr poślubił ją oficjalnie w 1712 roku.

Anna miała 8 lub 11 rodzeństwa, jednak tylko młodsza o prawie 2 lata siostra Elżbieta przeżyła dzieciństwo. Obie siostry był druhnami na ślubie rodziców. Jej przyrodnim bratem był Aleksy Piotrowicz, syn pierwszej żony jej ojca Eudoksji Łopuchiny.

Początkowo Anna i jej młodsza siostra Elżbieta były wychowywane przez mamki chłopskiego pochodzenia, dopiero od około 1716 roku wychowaniem carówien zajmowały się włoskie i francuskie guwernantki. Wykształcenie obydwu dziewcząt miało jednak charakter powierzchowny, choć według nowszej historiografii Anna odebrała staranną edukację. Anna mówiła po francusku, niemiecku, włosku i szwedzku. Piotr "Wielki" bardzo kochał swoje córki i interesował się ich wykształceniem.

Anna była wysoką brunetką o jasnej cerze, określaną ją jako stateczną i dostojną. Uważano ją za atrakcyjną i chętną do nauki. Anna była bardzo kochana przez Elżbietę; relacje sióstr były bardzo bliskie.

Od 1721 roku w Rosji przebywał pretendent do korony Szwecji Karol Fryderyk. Ten ambitny, choć mało zdolny książę Holsztynu chciał poślubić którąś z córek Piotra "Wielkiego", jednak cesarz nie aprobował tych planów. Po śmierci ojca Anna uległa namowom matki i 1 czerwca 1725 roku w Petersburgu wyszła za mąż za Karola Fryderyka. Ten ślub stał się początkiem ścisłych kontaktów Rosji z księstwami w północnych Niemczech. Sam związek był nieudany - Anna i Karol miewali pozamałżeńskie relacje z innymi.

W 1725 roku po śmierci ojca Anna była jedną z pretendentek do objęcia tronu, jednak cesarzową została wybrana przez gwardię i księcia Aleksandra Mienszykowa jej matka. Car na łożu śmierci zawołał Annę, jednakże zanim przybyła to Piotr już nie żył. Katarzyna I zmarła już w 1727 roku i na swego następcę wyznaczyła bratanka Anny, Piotra II. Nie są znane powody dla których cesarzowa wydziedziczyła swoje córki, jednak być może jej decyzja była podyktowana chęcią zachowania wpływów dla Aleksandra Mienszykowa, który był jej wieloletnim kochankiem. Córki bardzo zasmuciła decyzja matki.

Anna wraz z mężem weszła w skład dziewięciu regentów rządzących Rosją w imieniu małoletniego cara Piotra II Romanowa. Nadal spory wpływ na politykę w kraju miał Aleksander Mienszykow, który zaręczył cara ze swoją córką Marią. Spotęgowało to niezadowolenie Anny i jej męża, które zaczęli demonstrować publicznie. Mienszykow wypłacił małżeństwu ponad milion florenów czym zachęcił ich do opuszczenia Rosji. Ciężarna Anna pożegnała się z siostrą i wraz z mężem zamieszkała w Kilonii.

21 lutego 1728 roku Anna urodziła syna Karola Piotra Ulryka, nazwanego na cześć ojca, dziadka i królowej Szwecji. 3 miesiące po porodzie Anna zmarła. Przeziębiła się obserwując pokaz sztucznych ogni na balu wydanym z okazji narodzin syna, co spotęgowało zmiany gruźlicze w jej organizmie. Jej ostatnią wolą było spocząć w soborze Świętych Piotra i Pawła w Petersburgu obok ojca i życzenie to zostało uszanowane.

Kilkanaście lat po śmierci Anny Elżbieta już jako cesarzowa Rosji wysłała list do Joanny Elżbiety Holstein-Gottorp, kuzynki jej nieżyjącego już szwagra, z prośbą o przysłanie jej portretu ukochanej siostry. To zapoczątkowało kontakt pomiędzy dwoma dworami i w rezultacie ślub syna Anny Piotra III z Katarzyną II.

Współcześni zapamiętali ją jako ładną i wykształconą kobietę, poliglotkę. Jej osoba miała zostać upamiętniona specjalnym orderem.


Żródła:

Anna Romanowa (1708-1728) w "WikipediA"

31-01-2024

30-01-2020