Bogdan Jakowlewicz Skuratow-Belski (zmarł na Kazaniu, 7 marca 1611 roku) herb

Starszy syn księcia Jakowlewicza Semenowicza Skuratow-Belskiego.

Członek Rady Regencyjnej od od 18 marca 1584 roku do 1587 roku, członek Zakonu Kawalerów Mieczowych, opryszkin (osobisty strażnik cara) od 1578 roku, dworzanin od 1599 roku.

Bratanek Matiejewa "Nevezha" Jakowlewicza Skuratow-Belskiego.

Car Iwan IV zmarł w obecności Bogdana Belskiego (według jednej z wersji, został uduszony przez Borysa Godunowa). Mianowany przez Iwana Groźnego członkiem Rady Regencyjnej, po objęciu tronu przez jego syna Fiodora I Iwanowicza.

Jednak po śmierci Iwana "Groźnego", Bogdan Belski został oskarżony o zdradę, usuniety z dworu i wysłany w 1584 roku jako gubernator Niżnego Nowogrodu. W 1591 roku został przywrócony do łask i wziął udział w walkach z Tatarami w obronie Moskwy, jako członek Rady Wojskowej przy księciu Fiodorze Iwanowiczu Mścisławskim. Wziął udział w zimowej kampanii 1591-1592 w Finlandii. Stopniowo udawało sięmu odzyskiwać znaczną część dawnego wpływu (dzieci Bielskich pochowano na Kremlu w Monastyrze Wniebowstąpienia Pańskiego w pobliżu grobów carów). W 1596 roku został mianowany szefem obrony przed najazdami Tatarów krymskich.

Po śmierci cara Fiodora I Iwanowicza od w 1598 roku Bogdan Belski był jednym z przywódców opozycji, zwołanego w Moskwie Soboru Ziemskiego na którym ogłoszono carem i osoadzono na tronie Simeona Bekbulatovich. W tym samym roku, zmienił fron i podpisał dekret Soboru Ziemskiego w sprawie wyboru na tron Borysa Fiodorowicza Godunowa. W 1599 roku nowy car Borys Godunow nadał Bogdanowi Bielskiemu rangi Okolniczego. Bogdan Belski był kuzynem królowej Marii Grigoriewnej (z domu Skuratova-Belskiej), żony cara Borysa I Godunowa.

W 1602 roku po raz kolejny oskarżony o zdradę został wezwany do Moskwy i postawiony przed sąd, który skazał księcia na karę pozbawienia wszystkich tytułów i posiadłości oraz został zesłany na Syberię (w innej wersji, na więzienie). Według jednego z ochroniarzy cara Borysa I, imieniem Gabriel, został pozbawiony brody.

W 1605 roku po śmierci cara Borysa Godunowa i wstapieniu na tron jego syna Fiodora II Godunowa, Bogdan Bielski został ułaskawiony przez carskiego kuzyna, i powrócił z wygnania do stolicy. W trakcie I Dymitriady, gdy wojska Dymitra Samozwańca I zbliżyły się do Moskwy, książę potwierdził, jego prawdziwe pochodzenie, i powiedział, że osobiście go uratował.

W 1606 roku Wasyl Szujski, Bogdana Belskiego mianowany dowódcą drugiego pułku w Kazaniu. W marcu 1611 roku w Kazaniu książę Bogdan Belski, odmówił złożenia przysięgi na wierność Dymitrowi Samozwańcowi II, za co został zabity przez tłum mieszczan popierających pretendenta.


Żródła:

Belsky Bogdan Yakovlevich w "WikipediA" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk


Bogdan Yakovlevich Skuratov-Belsky w "Geni"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk

30-12-2021