Konrad VII "Biały, Starszy" Piast (urodzony między 1388 a 1392 rokiem, zmarł we Wrocławiu, 14 lutego 1452 roku) herb
Syn Konrada III "Starego" Piasta, księcia połowy Bytomia, połowy Gliwic, połowy Góry, na Koźlu, oleśnickiego i połowy Ścinawy i Guty (Jutta) [Piastówna?], księżnej na Wołowie.
Między 1418 a 1437 rokiem poślubił Katarzynę nieznanego pochodzenia (zmarła 20 czerwca 1449 roku). Między 1450 a 1451 rokiem [przed 7 marca 1450 roku] poślubił nieznana z imienia kobietę [Dorota Piastówna Mazowiecka] (zmarła między 16 lipca 1450 roku a majem 1451 roku), [córka Janusza Piasta Mazowieckiego i Katarzyny z Melsztyna?].
Książę na Bierutowie od 21 lub 28 grudnia 1412 roku do 1416 roku, książę połowa Bytomia od 21 lub 28 grudnia 1412 roku do 10 września 1439 roku, książę połowy Gliwic od 21 lub 28 grudnia 1412 roku do 10 września 1439 roku, książę na Kątach od 21 lub 28 grudnia 1412 roku do 1416 roku, książę na Koźlu od 21 lub 28 grudnia 1412 roku do 10 września 1439 roku, książę na Miliczu od 21 lub 28 grudnia 1412 roku do 1416 roku i od 18 września 1421 roku do 7 marca 1450 roku, książę oleśnicki od 21 lub 28 grudnia 1412 roku do 1416 roku i od 18 września 1421 roku do 7 marca 1450 roku, książę na Prudniku od 21 lub 28 grudnia 1412 roku do 1416 roku, książę na Prusicach od 21 lub 28 grudnia 1412 roku do 1416 roku i od 18 września 1421 roku do 7 marca 1450 roku, książę na Sycowie od 21 lub 28 grudnia 1412 roku do 1416 roku, książę połowy Ścinawy od 21 lub 28 grudnia 1412 roku do 1416 roku i od między 5 września 1444 a 8 października 1447 roku do 7 marca 1450 roku, książę na Trzebnicy od 21 lub 28 grudnia 1412 roku do 1416 roku i od 18 września 1421 roku do 7 marca 1450 roku, książę na Wąsoszy od 21 lub 28 grudnia 1412 roku do 1416 roku i od 18 września 1421 roku do 7 marca 1450 roku, książę na Żmigrodzie od 21 lub 28 grudnia 1412 roku do 1416 roku i od 18 września 1421 roku do 7 marca 1450 roku, książę na Rudnej od między 5 września 1444 a 8 października 1447 roku do 7 marca 1450 roku, książę na Wołowie od między 5 września 1444 a 8 października 1447 roku do 7 marca 1450 roku.
Pochodził z oleśnickiej linii Piastów, której założycielem był Konrad I, syn Henryka I (III) głogowskiego. Wszyscy przedstawiciele tej gałęzi książąt piastowskich nosili imię Konrad. Konrad VII "Biały", prawnuk Konrada I, był czwartym z kolei synem Konrada III "Starego" i Guty (Jutty), kobiety o nieustalonym pochodzeniu dynastycznym.
Książę obdarzony został przydomkiem "Biały", nawiązującym do koloru jego włosów, miał jeszcze czterech braci: Konrada IV "Starszego", późniejszego biskupa wrocławskiego; Konrada V "Kąckiego [Kantnerem]", księcia oleśnickiego; Konrada VI "Dziekana", dziekana kapituły katedralnej we Wrocławiu, oraz Konrada VIII "Młodego", rycerza zakonu krzyżackiego.
Konrad "Kantner" i Konrad "Biały, Starszy" Koźlem rządzili wspólnie. Należeli do dusz rogatych a niespokojnych, stąd też odgrywali zasadniczą rolę w polityce XV-wiecznego Śląska, wspierani przez brata biskupa. Zmieniali alianse i obozy polityczne. Bywali skłóceni nie tylko z piastowskimi krewniakami, ale i pomiędzy sobą. Prowadzili nieustanne wojny.
Konrad "Biały" młodość spędził jako paź na krakowskim dworze, gdzie był paziem królowej Anny Cylejskięj, drugiej żony króla polskiego, Władysława II Jagiełły. Jego pobyt w Krakowie był wynikiem przyjaznych kontaktów ojca z Królestwem Polskim. Konrad opuścił wkrótce orszak królowej i udał się do Malborka, na dwór wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego, pragnąc zdobyć tam doświadczenie w rzemiośle rycerskim. W 1405 roku stojąc na czele poselstwa czeskiego usiłował pogodzić króla Jagiełłę z Krzyżakami. Kiedy cesarz Zygmunt Luksemburczyk ujmując się za Zakonem wypowiedział Polsce wojnę Konrad "Biały" znalazł się w obozie krzyżackim. W bitwie grunwaldzkiej dostał się do polskiej niewoli, ale Jagiełło szybko go zwolnił. Gwoli ścisłości historycznej wspomnieć tu należy, iż w bitwie pod Grunwaldem po stronie polskiej walczyli książęta śląscy: Jan z Raciborza, Bolko z Cieszyna, Wacław z Opawy, Bernard z Niemodlina i Wacław z Krosna.
Gdy w 1409 roku wybuchła wielka wojna między Polską a zakonem (1409-1411), pozostał u Krzyżaków, mimo że ojciec wysłał do niego posłów z żądaniem powrotu zaniechania dotychczasowej służby. Wbrew woli ojca, Konrad VII 15 lipca 1410 roku wziął udział w bitwie pod Grunwaldem, dowodząc czwartą chorągwią (na planach bitwy pokazują ją, jako stojącą w drugim rzucie) i jako jedyny książę śląski walczący po stronie przeciwników polskiego monarchy. Wcześniej był odpowiedzialny za zaciąg ochotników ze Śląska i Czech (za "każdą kopię" płacili 23 dukaty). Jan Długosz w swojej kronice napisał: "Chorągiew Konrada Białego, księcia oleśnickiego ze Śląska, którą osobiście prowadził sam książę Konrad z ludzi własnych; pod nią służyli rycerze jego właśni z księstwa wrocławskiego i Śląska. I sam książę Konrad został pojmany i pozbawiony zarówno chorągwi, jak całej swej fortuny, ale wypuszczony został na wolność z łaskawości Władysława króla polskiego. Trzeba zaś wiedzieć, że ze wszystkich książąt śląskich czy też polskich nikt prócz tego Konrada oleśnickiego i Kazimierza, księcia słupskiego, czyli szczecińskiego nie przeszedł na stronę mistrza i Zakonu krzyżackiego z wieczną ich hańbą i wstydem, iż własną mowę i własną ojczyznę, wspierając wrogów chcieli rozszarpać i zniszczyć. Obu jednak oraz ich pojmanym rycerzom król Władysław przebaczył". Ponadto Jan Długosz w swym dziele "Chorągwie krzyżackie" (łac. "Banderia Prutenorum"), opisał chorągiew z wyobrażeniem czarnego orła na złotym tle, którą osobiście prowadził Piast oleśnicki.
Bitwa pod Grunwaldem, zakończona jednym z największych zwycięstw w dziejach polskiego oręża, przyniosła Konradowi niewolę, a rycerzem, który pojmał księcia, był walczący w szeregach polskich Czech, Jost z Landsteinu. Niefortunny sojusznik Krzyżaków został zwolniony w czerwcu 1411 roku. W następnych latach pozostawał w bliskich i na ogół przyjaznych kontaktach z Królestwem Polskim. Po stronie Władysława Jagiełły walczył w kolejnej wojnie polsko-krzyżackiej (tzw. wojnie głodowej) w 1414 roku.
Władysław Jagiełło przebaczył Konradowi VII, ale nie zamierzał zrezygnować z okupu. Za uwolnienie jego (był najpewniej przetrzymywany w jednym z zamków w okolicach Kielc), księcia słupskiego oraz innych rycerzy walczących po stronie Krzyżaków - Jagiełło zażądał 100 tysięcy kóp groszy praskich (księcia pojmał czeski rycerz Jost z Salcu, który najpewniej zażądał znacznego okupu, twierdzi się, że Konrad sam poddał się do niewoli i szukał rycerza odpowiedniego stanu, któremu mógłby się poddać). Wobec powyższego Konrad V Kącki pożyczył na początku 1411 roku od sufragana wrocławskiego Mikołaja - 410 grzywien groszy praskich w zamian za 41 grzywien rocznego czynszu z Oleśnicy, Wołowa, Sycowa, Trzebnicy, Prusic, Wińska i Kątów (wg E. Kościk) - wykupił z polskiej niewoli Konrada "Białego" (być możę, że obowiązek wykupu księcia z niewoli należał do miast księstwa), co nastąpiło 8 czerwca 1411 roku. Postać Konrada spadającego z konia przedstawił J. Matejko na obrazie "Bitwa pod Grunwaldem". Pokazał go (oznaczyłem czerwoną obwódką) z jasnymi włosami, w stroju dworskim, a nie w zbroi, trzymającego w ręku berło (wzorcem było berło rektorskie Uniwersytetu Jagiellońskiego). Widoczny jest także herb księcia - czarny orzeł w złotym polu.
Po bitwie grunwaldzkiej książęta oleśniccy zmienili orientację polityczną. W 1414 roku Konrad VII "Biały" staje po stronie króla polskiego przeciwko Krzyżakom (razem z Konradem V "Kąckim" i innymi 7 książętami śląskimi - król czeski, ich pan lenny był wówczas sprzymierzeńcem Jagiełły). Mieli za to otrzymać odpowiedni żołd. Konrad "Biały" był nawet negocjatorem pomiędzy Krzyżakami, a królem Jagiełłą.
Kiedy w 1414 roku, trwały przygotowania do nowej wojny Polski z Zakonem obydwaj bracia znaleźli się w obozie królewskim. Biały był negocjatorem pomiędzy królem Jagiełłą a Zakonem. W dwa lata później, zapewne pod presją Zygmunta Luksemburczyka Kantner sprzymierzył się z Krzyżakami, zaś Biały pozostał na żołdzie Jagiełły.
W 1416 roku bracia odprowadzają uroczyście Konrada VIII "Młodego" do Malborka, gdzie miał wstąpić do Zakonu krzyżackiego. Był uważany za wzór rycerza chrześcijańskiego. Konrad VIII "Młody" jest znany z tego, że sprowadził z okolic Kutnej Hory w komturii czesko-morawskiej zakonu krzyżackiego do Trzebnicy (należącej do księstwa oleśnickiego) zwłoki dziesiątego wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego - Konrada von Feuchtwangen (zmarł w 1296 roku). Potem ksienia klasztoru kazała w 1685 roku wykonać nagrobek tumbowy księciu Henrykowi "Brodatemu" i wielkiemu mistrzowi zakonu. Nagrobek ten ciągle stoi w prezbiterium kościoła.
Podczas pobytu w Malborku Krzyżacy zawarli z książętami oleśnickimi antypolski i antylitewski układ o wzajemnej obronie. W jego wyniku Krzyżacy mieli okazać pomoc książętom w przypadku zaatakowania ich posiadłości przez wojska polskie i odwrotnie. Przjęli za to pożyczkę w wysokości 4000 grzywien. Już w 1417 roku Konrad "Biały" prosił Władysława Jagiełłę o wybaczenie za ten nieprzyjazny gest. Później Konrad "Biały" i Konrad "Kącki" udali się w podróż na Litwę i tam złożyli przysięgę wierności księciu litewskiemu.
Od dokonanego w 1416 roku podziału ojcowskiego dziedzictwa Konrad władał księstwem kozielskim i częścią księstwa bytomskiego. W 1421 roku Konrad V "Kącki" zobowiązuje się wystawić 60 zbrojnych przeciwko husytom. W 1422 roku biskup wrocławski Konrad IV zostaje mianowany przez Zygmunta Luksemburskiego starostą (wicekrólem) całego Śląska, aby mobilizować kraj do obrony. Ale nie udaje mu się tego zrobić. W 1428 roku dowodzone przez niego wojska pierzchają (pod Nysą) w popłochu na wieść o zbliżaniu się husytów. Sprzymierzony z husytami książę opolski Bolko V w 1429 roku zajął Koźle - własność Konrada VII. W odpowiedzi na to Konrad "Biały" uderzył na Gliwice, opanował je i nakazał wymordować cała starszyznę husycką i zniszczył zamek gliwicki. Dlatego nie jest dziwne, że husyci żywili wielką nienawiść do książąt oleśnickich i może też dlatego latem 1432 roku przeszli niepostrzeżenie bród na Odrze (przepraw wcześniej skutecznie bronili Konrad V Kącki wspólnie z Konradem VII Białym starszym) i ruszyli na Oleśnicę. Książęta w obawie, by husyci nie zajęli zamku oleśnickiego, cofając się podpalili w lipcu swoją siedzibę, a częściowo i miasto. Ale zrobili to zbyt późno, co umożliwiło husytom złupienie miasta i zdobycia zapasów żywności (Zamek prawdopodobnie nie ucierpiał mocno, skoro miał być miejscem rozmów husytów z królem Polski). Oleśnicę i większą część ziem księstwa zajęli husyci pod dowództwem Prokopa Wielkiego. Jednocześnie Konrad Biały interweniował w liście z 22. XII. 1433, r. u starosty wielkopolskiego Sędziwoja z Ostroroga by wojska króla polskiego nie dokonały najścia na ziemie księstwa (szczególnie na ziemię sycowską, która stanowiła jego część księstwa).
Po wycofaniu się husytów - dalej nie było spokoju. W 1438 roku wojska króla polskiego Władysława III Jagiellończyka w walce o tron czeski wkraczają na Śląsk. Wielu miejscowych książąt, a pośród nich Konrad "Biały", zawarło ugodę z Jagiellonami. Z tronu czeskiego dla Kazimierza Jagiellończyka nic nie wyszło, a Konrad "Biały" skłóciwszy się z bratem - biskupem wrocławskim najechał zbrojnie na Legnicę, której przedmieścia spalił, po czym zdobył zamek w Otmuchowie. W dalszych walkach - w 1441 roku wojska wdowy po Albrechcie Habsburgu chcąc poskromić Konrada VII "Białego" - zwolennika Jagiellonów - dokonują ataku na ziemię oleśnicką - w 1442 roku oblegają miasto przez kilka dni wojska kondotiera Leonarda Assenheimera. Walki te nie sprzyjały rozbudowie miasta. Brak przekazów z tego okresu o nowych budowach czy nawet przebudowach.
W 1423 roku wszyscy książęta piastowscy zamierzają walczyć wspólnie z Krzyżakami przeciw Jagielle. Sądzą, że po zwycięstwie Krzyżaków nastąpi rozbiór Polski i dostaną "co do nich czy do ich przodków z dawna należało". W rok później (12 lutego 1424 roku) obydwaj Konradowie (obok cesarza Zygmunta Luksemburczyka i króla Danii) uczestniczą w Krakowie w koronacji królowej Zofii, kolejnej żony Jagiełły. Jak z tego wynika Konrad "Kącki" i Biały często zmieniali koalicje i obozy polityczne. Wszystko po to, aby utrzymać swoje księstwo. Bywali skłóceni nie tylko z piastowskimi krewniakami, ale i pomiędzy sobą. Prowadzili nieustanne wojny. Ale korzystając z wpływów ich brata - Biskupa odgrywali dużą rolę na Śląsku.
W latach 1427-1433 walczył w obronie swego władztwa z łupieżczymi najazdami husytów i poniósł wówczas dotkliwe straty. W 1439 roku, po śmierci brata Konrada V, przejął po nim Oleśnicę i Trzebnicę, stając się wówczas jednym z najsilniejszych książąt Śląska. W następnych latach powiększył jeszcze swój stan posiadania o ziemie przejmowane po zgonach kolejnych braci. W 1450 roku przeciwko Konradowi wystąpili jego bratankowie - Konrad IX "Czarny" i Konrad X "Biały Młodszy" (synowie Konrada V). Bezpośrednią przyczyną sporu było zajęcie przez księcia oprawy wdowiej ich matki. Bracia pojmali stryja w marcu tegoż roku i uwięzili go w Oleśnicy. Z niewoli został wkrótce zwolniony, jednak stracił wszystkie swe posiadłości, przejęte przez bratanków. Po pozbawieniu władzy i bezskutecznych zabiegach u Kazimierza Jagiellończyka oraz cesarza Fryderyka III o pomoc w przywróceniu dziedzictwa, skołatany i opuszczony książę zamieszkał we Wrocławiu, z którym przez długie lata toczył wyniszczające walki.
W 1417 roku zamierzał ożenić się z jedną z córek trzeciej żony monarchy, Elżbiety z Pilczy. Mariaż z niewiadomych przyczyn nie doszedł jednak do skutku. W 1420 roku książę kozielski, jako jeden z nielicznych Piastów śląskich, nie złożył hołdu królowi niemieckiemu (od 1433 roku cesarzowi), Zygmuntowi Luksemburskiemu, który był bliskim sojusznikowi Krzyżaków. Gdy w latach 1419-1420 w Czechach wybuchły walki, w których husyci (zwolennicy nauki czeskiego reformatora, Jana Husa, spalonego na stosie w 1415 roku podczas soboru w Konstancji) występujący pod hasłami religijno-narodowymi prowadzili walkę z krucjatami organizowanymi przez wybranego w 1420 roku na króla Czech Zygmunta Luksemburskiego (uważanego za "mordercę Husa"), stosunki Konrada z Polską uległy pogorszeniu. Ich powodem było ofiarowanie przez husytów korony czeskiej bratu stryjecznemu Jagiełły, wielkiemu księciu litewskiemu Witoldowi. Na początku 1423 roku Konrad przystąpił do antypolskiego paktu Luksemburczyka i zakonu krzyżackiego, ale wkrótce ponownie zbliżył się do dworu krakowskiego. W 1428 roku poparł syna monarchy z tego związku, Kazimierza Jagiellończyka, w jego staraniach o opanowanie opustoszałego po śmierci Zygmunta tronu czeskiego. Polska wyprawa zbrojna na Czechy ostatecznie zakończyła się fiaskiem, a władcą został zięć zmarłego, król niemiecki i węgierski, Albrecht II Habsburg. Na początku 1439 roku Konrad wraz z braćmi prowadził w imieniu nowego monarchy rokowania z Polską, zakończone podpisaniem rozejmu w Namysłowie.
W grudniu1439 roku zmarł niespodziewanie Albrecht, a o opustoszałe trony na Węgrzech i w Czechach rozgorzała wówczas zażarta walka. Grupa węgierskich możnych ogłosiła monarchą króla Polski (od 1434 roku), Władysława III "Warneńczyka", najstarszego syna Jagiełły i brata Kazimierza Jagiellończyka. Władysław został koronowany na króla Węgier w maju 1440 roku, ale wdowa po Albrechcie, Elżbieta, nie uznała tego aktu, chcąc zapewnić prawa do tronu swemu synowi, Władysławowi "Pogrobowcowi". Na Śląsku jej najwierniejszym sojusznikiem był patrycjat wrocławski oraz tamtejszy biskup, Konrad IV, brat księcia. Nie mogąc przełamać oporu Wrocławia na drodze dyplomatycznej, Warneńczyk w 1440 roku zawarł z Konradem VII sojusz, osiągnięty tym łatwiej, że książę od dawna toczył z miastem uporczywe spory celne.
12 lutego 1424 roku odbywała się w Krakowie koronacja młodziutkiej królowej Zofii Holszańskiej, czwartej żony, którą Jagiełło poślubił trzy lata wcześniej. Uroczystość miała być okazała, skoro uczestniczył w niej cesarz Zygmunt Luksemburczyk i król duński. Pośród zaproszonych gości znaleźli się obydwaj nasi Konradowie.
W cztery lata później cały Śląsk stanął w ogniu wojen husyckich. Sprzymierzony z husytami opolski Bolko V w 1429 roku zajął Koźle, Toszek i część Górnego Śląska. W odpowiedzi na to w 1431 roku Konrad "Biały" uderzył na Gliwice, opanował je i urządził rzeź husytów. W tym samym roku Koźle wróciło pod rządy Konradów, mocno zniszczone. Zubożenie miasta zaczęło się znacznie wcześniej. W nocy 28 września 1417 roku pożar strawił miasto. Jakie były rozmiary klęski - nie wiadomo ale 4 listopada 1420 roku Konrad "Biały" nadał miastu szereg przywilejów, m.in. przyrzekł nie pobierać od mieszczan dodatkowych danin pieniężnych. Musieli przeto koźlanie do zbyt zamożnych nie należeć.
24 marca 1431 roku trzej Konradowie: Kantner, Biały i Młodszy poświadczyli dokumentalnie fundację klasztoru Franciszkanów Konwentualnych (Minorytów) w Koźlu. Na budowę kościoła, konwentu i cmentarza otrzymali zakonnicy ziemię poza murami miasta nad Odrą, w pobliżu mostu i młyna w miejscu zwanym Rybarze.
W 1439 roku zmarł Konrad "Kantner" powierzając bratu zarówno władzę w księstwach jak i opiekę nad dwoma synami Konradami. Wcześniej jednak, bo w 1437 roku zmarł cesarz Zygmunt Luksemburczyk. Swoje dziedzictwo przekazał Albrechtowi Habsburgowi. Na terenie Czech i Węgier doszło do walki o tron. Część panów czeskich okrzyknęła monarchą królewicza polskiego Kazimierza, zaś koronę węgierską ofiarowano jego starszemu bratu Władysławowi "Warneńczykowi". Jesienią 1437 roku idąca na Czechy wyprawa polska stanęła na Śląsku. Wielu miejscowych książąt, a pośród nich Konrad "Biały", zawarło ugodę z Jagiellonami. Z tronu czeskiego dla Kazimierza Jagiellończyka nic nie wyszło, a Konrad "Biały" skłóciwszy się z bratem biskupem wrocławskim najechał zbrojnie na Legnicę, której przedmieścia spalił, po czym zdobył zamek w Otmuchowie. Schwytany przez krewniaków został przewieziony do Oleśnicy. Pozbawiono go władzy książęcej. Zmarł we Wrocławiu w 1452 roku.
W latach 1440-1442 Konrad podejmował walki z siłami wrocławian, skutecznie krępując poczynania śląskich nieprzyjaciół polskiego i węgierskiego monarchy. W roku następnym król Władysław nagrodził go rocznym czynszem w wysokości dwustu grzywien, wypłacanym z żup bocheńskich i wielickich. W tym czasie książę nasilił działania przeciw miastu, pustosząc przy tym coraz to większe połacie Śląska. Szeregi jego wojsk, zapełniające się coraz liczniejszymi rycerzami żądnymi łupów, dawnymi husytami, oraz zwykłymi rabusiami, czyniły z całego przedsięwzięcia coraz mniej wygodną dla interesów Królestwa Polskiego zbrojną awanturę. Po śmierci króla Władysława w bitwie z Turkami pod Warną w 1444 roku, a następnie objęciu polskiego tronu przez Kazimierza IV Jagiellończyka, stosunki z Konradem uległy ochłodzeniu. Książę po raz ostatni przebywał w Krakowie w 1449 roku, uczestnicząc w poselstwie cesarza Fryderyka III.
14 lutego 1444 roku Konrad IV biskup, każe aresztować swojego brata Konrada VII. Najprawdopodobniej Małgorzata, wdowy po Konradzie V "Kąckim" obejmuje Wołów, jako oprawa wdowia, a matce Konrada IX "Czarnego" i Konrada X "Białego, Młodszego". Konrada VII, kieruje przeciwko niej wrogie kroki, przez co obaj książęta pojmali go 7 marca 1450 roku podczas podróży do Wrocławia. Przywieźli do Oleśnicy i tam więzili, dopóki nie odstąpił im wszystkie swoje posiadłości. Mimo interwencji króla niemieckiego Fryderyka III i biskupa wrocławskiego Piotra Nowaka - Konrad VII "Biały, Starszy" nie powrócił już na oleśnickie księstwo. Mszcząc się na bratankach podarował księstwo oleśnickie ówczesnemu królowi czeskiemu i węgierskiemu Władysławowi "Pogrobowcowi". Jego opiekun Fryderyk III, nadał je swej siostrze, księżnej Małgorzacie, żonie Fryderyka saskiego. Od tej pory między ostatnimi Piastami oleśnickimi a księżną Małgorzatą rozpoczął się długotrwały spór o prawa do księstwa oleśnickiego. Książęta za każdą cenę dążą do zachowania księstwa.
Zmarł bezpotomnie 14 lutego 1452 roku. Rzeczywista władza nad księstwem oleśnickim pozostawała już od 1450 roku w rękach braci: Konrada IX Czarnego i Konrada X Białego młodszego. Podobnie jak ojciec i stryj prowadzili książęta ożywioną działalność polityczną i często zmieniali sprzymierzeńców, aby zachować swoje księstwo.
Przez jakiś czas młodzi książęta starali się utrzymać jedność dziedzictwa, dzieląc się jedynie dochodami. W 1452 roku przeprowadzili podział, którego warunki nie są znane. Ale tytulatura Konrada "Białego, Młodszego" była następująca: Książę Śląska, Pan na Oleśnicy i Sycowie od 1459 roku. W "Kodeksie Dyplomatycznym Mazowsza" znajdują się dokumenty pokwitowania przez Konrada, pieniędzy od księcia Władysława i księżnej Anny.
Spoczął zapewne w klasztorze cysterek w Trzebnicy. Był dwukrotnie żonaty. Jak podaje Michał Szuster najpierw z Katarzyną (nieznanego pochodzenia), a następnie z nieznaną z imienia kobietą. Jednak "Medievan Lands" podaje iż drugą żoną Konrada VII była Dorota Mazowiecka, córka księcia Janusza Mazowieckiego, syna Janusza I "Starszego (Starego)" Piasta, księcia czerskiego, warszawskiego, liwskiego i Katarzyny z Melsztyna. Jednakże książę Janusz Mazowiecki nie posiadał ze związku z Katarzyną z Melsztyna żadnego dziecka.
Największe znaczenie w historii Oleśnicy miało wykupienie 25 stycznia 1407 roku z rąk księcia wójtostwa dziedzicznego, co stało się pierwszym krokiem do usamodzielnienia się miasta - stała się ona samorządna. Rada Miejska przejęła zarówno obowiązki, jak i prawa wójtów dziedzicznych, przejęła także część sądownictwa, pobierała opłaty z majątków wójtowskich - zarządza wykupionymi łanami (parcelami), domami, jatkami, sklepami, gospodami, młynami itp., pojawiają się miejskie domy, miejskie jatki, młyny miejskie, grunty miejskie; do kasy miejskiej poczynają wpływać należności wójtowskie z czynszów i kar sądowych; miasto zaczyna miewać swoje własne regularne dochody. Do tego okresu odnieść zapewne należy budowę murowanego ratusza (około 1410 roku), który mieścił nowe władze i urzędy miejskie. Pojawia się nowy miejski herb Oleśnicy w którym godłem jest orzeł św. Jana Apostoła (zagadką jest pojawienie się tego herbu na dokumencie wydanym 2 lata wcześniej, niż wykupienie wójtostwa. Może Rada Miejska już wcześniej miała istotny wpływ na rządy w mieście). W 1419 roku Oleśnica otrzymała przywileje dotyczące handlu solą, chmielem, piwem i winem. W Oleśnicy 137 domów posiadało przywilej piwowarstwa. W okresie powstania husyckiego (1419-1436) książęta oleśniccy stanęli po stronie Zygmunta Luksemburskiego, przeciw husytom. Zarówno ówczesny biskup wrocławski - Konrad IV "Senior", jak i jego bracia - Konrad V "Kątski", pan na Oleśnicy i Wołowie, oraz Konrad VII "Biały", pan na Koźlu i Sycowie, a później i Oleśnicy, byli przeciwnikami ruchu husyckiego.
W 1447 roku zawarto pokój między Polską i księciem oleśnicko-kozielskim Konradem VII z jednej, a miastami Namysłowem, Wrocławiem i Środą Śląską z drugiej strony. Układ ten ostatecznie zakończył trwającą od 1440 roku wojnę habsbursko-jagiellońską o tron węgierski i czeski.
Żródła:
PIASTOWSCY KSIĄŻĘTA KOŹLA aurotka - ZYTA ZARZYCKA
"Oleśnica w czasach książąt piastowskich"
Konrad VII Biały w "Poczet.com" autorstwa: Michała Szustera
"SŁOWNIK WŁADCÓW POLSKI I PRETENDENTÓW DO TRONU POLSKIEGO" - Marcin Spórna, Piotr Wierzbicki.