Charlotte Amalie Reginar (Pépinnide-Caroling-Reginar) von Hessen-Wanfried-Eschwege (urodzona w Kassel, 26 lutego [8 marca] 1679 roku, zmarła w Paryżu, 18 lutego 1722 roku) herb
Córka Karola Reginar (Pépinnide-Caroling-Reginar), landgrafa Hessen-Wanfried i Alexandriny Juliany von Leiningen-Dagsburg, córki Enrica hrabiego von Leiningen-Dagsburg.
Poślubiła w Köln, 26 września 1694 roku Franciszek (Franz Leopold) II Rákóczi (urodzony w Bora, 27 marca 1676 roku, zmarł w Rodostó, 8 kwietnia 1735 roku), książę Siedmiogrodu i książę Węgier, hrabiego Sáros.
Urodziła się jako szóste dziecko Karola Hesse-Wanfrieda i Alexandra Julianna von Leiningen-Dagsburg.
Księżniczka Sarolta Amalia, miała zaledwie piętnaście lat, gdy wyszła zamąż. Wybór małżonka był niezgodnie z wolą rodziców i był pod wieloma względami przeciwny woli niemiecko-rzymskiej rodziny cesarskiej . Mąż księżniczki był jednym z najbogatszych i najbardziej znaczących węgierskich rodów szlacheckich i był o prawie o trzy lata starszy od Charlotty. Ślub odbył się w 1694 roku w katedrze w Kolonii. Młoda para po ślubię od grudnia 1694 roku osiadła na Węgrzech. Od 25 maja 1694 roku otrzymał hrabstwo Sáros. Ze związku z Franciszkiem urodziło się trójka dzieci, z czego jej ostatnie dziecko - córka, urodziła się z romansu Charoltty i mimo iż była nieślubnym dzieckiem, również nosiło nazwisko Rákóczi:
Lipót Lajos György (urodzony w 1696 roku, zmarł 28 maja 1699 roku),
József Rákóczi (urodzony 17 sierpnia 1700 roku, zmarł 10 listopada 1738 roku), książę Mukaczewa, potomstwo z nieprawego łoża,
György Rákóczi (urodzony 8 sierpnia 1701 roku, zmarł 22 czerwca 1756 roku), hrabia de Makovica, zmarł na emigracji we Francji, potomstwo,
Sárolta Rákóczi (urodzona 16 listopada 1706 roku, zmarła w grudniu 1706 roku), zmarła w kilku tygodni po urodzeniu.
W chwili narodzin jego najmłodszego syna Ferenciszek Rákóczi przebywał w wiedeńskim więzieniu, uwięziony z powodu zdrady francuskiego sojuszu Franciszka z królem Ludwikiem XIV. Charlotta Amalia, w tym też czasie oskarżyła dowódcę więzienia w Wiedniu, Gottfrieda Lehmanna, pruskiego oficera o zgwałcenie księżnej, która odwiedzała mężą. Odiwdziny przyczyniły się do ucieczki mąż w przebraniu, który opuścił Węgry i udał się do Polski. Kiedy ujawniono jej rolę w ucieczce męża, księżniczka została internowana. Dwóch synów, którzy przeżyli, zostali odseperowane od matki i uwięzione i na wiedeńskim dworze umieszczeni.
Korzystając z wojny niepodległościowej Rakoczego, na początku 1707 roku Charlotta Amalia uciekła z austriackiego aresztu do Gdańska, a następnie uciekła do Warszawy. Później jednak wkrótce przeprowadził się do Pragi, ale ostatecznie osiadł w Jarosławban. Z braku stałych środków, księżna pokrywała wydatki z 16-letniej dożywotniej emerytury, którą otrzymała od jej mąż. W tym samym czasie książę próbował powstrzymać nadmierne wydatki i hojność żony. W lutym 1711 roku, ponownie małżonkowie się spotkali, po długim okresie rozstania. W tym też czasie relacje Ferenciszka Rákóczego z Sienawską były ogólnie znane i nie były też tajemnicą dla Charlotty. 15 maja 1711 roku, po raz ostatni sie widzieli i pomijając ich rzadką korespondencję, ich związek został ostatecznie zerwany. Po upadku dążęń i planów Rakoczego, koncepcje niepodległościowych ostatecznie upadły, a książę mógł pozwolić sobie na wystawny tryb życia na francuskim dworze i korzystać z gościnności król Francji w Jarosławban.
W 1721 roku, Charlotta przybył do Paryża 8 października, gdy tymczasem jej mąż od trzech lat przebywał na wygnaniu w Turcji, skad nigdy nie wrócił. Los Charlotty podzieliła Elisabeth Charlotta księżna d'Orleans, według której, Charlotta Amalia częst chorowała, była otyła i była przytłoczona przez zmienne losy jej życia. 10 grudnia 1722 roku zamieszkała u sióstr benedyktynek w Chasse-Midi. Zgodnie z pamiętnikiem księżnej orleańskiego, Charlotta Amalii, miała w tym czasie kochanka, hrabiego Schliebena, niemieckiego arystokraty.
Charlotta Amalia zmarła niespodziwanie 8 lutego 1722 roku. Jej śmierć została rzekomo spowodowana ciężkim zapaleniem wywołane prze zgorzel zęba. Cztery dni później został pochowany w ogrodzie klasztornym. W 1792 roku, podczas rewolucji francuskiej, klasztor został zamknięty, a w 1804 roku przyległy cmentarz. Teren klasztoru i cmentarza został później sprzedany, budynki i groby na tym terenie zostały zniszczone.
Żródła:
Hessen-Wanfriedi Sarolta Amália w "Wikipedia" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
13-04-2021