Święty Grzegorz II (urodzony w Rzymie, około 669 roku, zmarł w Rzymie, 11 lutego 731 roku) herb
Syn Marcelego, rzymskiego urzędnika papieskiego i Honesty.
Papież, Biskup Rzymu, Wikariusz Jezusa Chrystusa, Następca i Książe Apostolski, Najwyższy Biskup Kościoła, Patriarcha Świata od 19 maja 715 roku do 11 lutego 731 roku.
Przyszedł na świat w Rzymie w dobrze sytuowanej rodzinie rzymskiej jako syn urzędnika papieskiego, dzięki czemu dzieciństwo przeżył na Lateranie. Wstąpił do benedyktynów, a w latach panowania Sergiusza I został zakrystianem oraz bibliotekarzem kurii rzymskiej. Papież Konstantyn I zabrał go do Konstantynopola, gdzie w negocjacjach z cesarzem Justynianem II wykazał się wielką roztropnością.
Podczas pontyfikatu tego wybitnego papieża Rzym coraz bardziej oddalał się od Bizancjum. W Kościele wschodnim ikonoklaści wzmogli walkę z kultem obrazów. Kalif Jesyd II wydał w 723 roku edykt zakazujący umieszczania ikon w świątyniach, a wkrótce cesarz Leon III Izauryjczyk ogłosił edykt wzywający do fizycznej likwidacji wielu bezcennych dzieł sztuki sakralnej. Zaczął od usunięcia znad wrót cesarskich wizerunku Chrystusa.
Od początku pontyfikatu Grzegorz II podjął zdecydowane działania, zdobywając popularność w całej Italii. Wsparł św. Bonifacego (prawdziwe imię benedyktyna to Winfryd), wielkiego apostoła Germanów, któremu zlecił chrystianizację ich w 719 roku. Konsekrował go w 722 roku na metropolitę misyjnego (złożył przysięge, którą biskupi italscy zobowiązani byli składać podczas konsekracji swemu metropolicie; w ten sposób podkreślony został związek Kościoła niemieckiego z Rzymem), zwolnił go z przysięgi ze Stolicą Apostolską oraz zaopatrzył w list żelazny do władcy Franków Karola Młota, wyrażający przyjazne zamiary Rzymu wobec Germanów.
Wojna domowa w Bizancjum wyniosła na tron Leona III Izauryjczyka, który zaangażował się w walkę z kultem obrazów. Wywołało to protesty ludności, mnichów, a także sędziwego patriarchy Konstantynopola Germanosa I, który został złożony z urzędu. W obronę czci obrazów zaangażował się również największy teolog tych czasów, mnich jerozolimski, św. Jan Damasceński, Doktor Kościoła. Grzegorz II sprzeciwiał się ingerencji cesarza w kwestie dogmatyczne, stawał w obronie czci obrazów oraz relikwii świętych i protestował przeciw zwiększaniu podatków z italskich posiadłości kościelnych. Rozgniewany cesarz usiłował w odwecie pozbawić Grzegorza II godności papieskiej, inspirował zamachy na jego życie, ale zamiary te udaremniła straż obywatelska i milicja miast Pentapolis oraz Wenecji.
Z obawy przed ekspansją Longobardów papież podtrzymywał łączność z Bizancjum. Kiedy jednak wysłał list do dostojników kościelnych, prześladowanych za obronę wiary, egzarcha raweński Eutychius wraz z Longobardami wyruszyli na Rzym. Podczas oblężenia miasta Grzegorz II udał się do Liutpranda, króla Longobardów. Zdołał nakłonić go do odstąpienia od sojuszu z Eutychiusem, a potem zaprowadził do grobu św. Piotra, gdzie Liutprand padł na twarz i złożył insygnia swej władzy. Natomiast z egzarchą Rawenny, który zdobył Wieczne Miasto, papież zawarł układ, deklarując lojalność wobec cesarza Leona III.
Po odzyskaniu przez Rzym wolności Grzegorz II zajął się odbudową murów miejskich, świątyń i klasztorów, a opatowi Petronaksowi z Brescii zlecił podniesienie z ruin klasztoru na Monte Cassino. Swój dom rodzinny zamienił na klasztor św. Agaty.
Zmarł w Rzymie i został pochowany w Bazylice św. Piotra.
Był jednym z najwybitniejszych papieży VIII stulecia. Kościół obchodzi liturgiczny dzień jego pamięci 11 lutego.
Żródła:
"Poczet papieży" - Michał Gryczyński
"Poczet papieży" - Jan Wierusz Kowalski.
Gregorius II w "Geneall" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
USTAWA z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 1994 Nr 24 poz. 83 z późn. zmianami)
Bogdan Pietrzyk