Grzegorz XIV
Niccoló Sfondrati (urodzony w Sommie, 11 lutego 1535 roku, zmarł w Rzymie, 16 października 1591 roku) herb Syn Francesca Sfondrati, hrabiego della Riviera, senatora Mediolanu, późniejszego kardynała (po śmierci żony) i Anny Visconti, hrabiny di Lonate Pozzolo, córki Antonia Visconti i Maddaleny Trivulzio. Papież, Biskup Rzymu, Wikariusz Jezusa Chrystusa, Następca i Książe Apostolski, Najwyższy Biskup Kościoła, Patriarcha Świata od 5 grudnia 1590 roku do 15 października 1591 roku. Podobnie jak Urban VII, on także 5 grudnia 1590 roku został wybrany głosami stronnictwa prohiszpańskiego, jako jeden z kandydatów króla Filipa II Habsburga. Wśród dostojników Kościoła zawrzało, gdy mianował swego bratanka Paola Emilia na kardynała i sekretarza Państwa Kościelnego. Urodził się w Sommie niedaleko Mediolanu jako syn senatora Mediolanu. Jego ojciec po śmierci żony otrzymał święcenia, a potem został kardynałem. Niccoló studiował w Perugii i Padwie, a po zdobyciu doktoratu z prawa przyjął święcenia kapłańskie. Przyjaźnił się z Filipem Nerim, założycielem zakonu oratorianów (filipinów), oraz z Karolem Boromeuszem, który wywarł znaczący wpływ na jego życie. Wiódł życie ascetyczne także jako biskup Cremony, którym został 1560 roku, za sprawą papieża Paweł . Grzegorz XIII 12 grudnia 1583 roku mianował go kardynałem-prezbiterem. Po śmierci Urbana VII, który rządził zaledwie 12 dni, kardynałowie podczas konklawe trwającego niemal dwa miesiące, 5 grudnia 1590 wybrali Niccolo Sfondratiego, który przybrał imię Grzegorza XIV. Jako papież kontynuował dzieło reform, określając kwalifikacje kandydatów na biskupów, zakazując celebracji Mszy św. w prywatnych domach i zabraniając sprzedaży dóbr kościelnych. Popierał roszczenia hiszpańskie do tronu francuskiego i 1 marca 1591 roku ponowił ekskomunikę na hugenocie, królu Henryku IV, a jego poddanych zwolnił z przysięgi wierności. Wobec zagrożenia hugenockiego udzielił wsparcia finansowego Paryżowi i wysłał tam wojska papieskie. Ani papież, ani Hiszpanie nie zyskali jednak przychylności katolików francuskich, którzy oczekiwali raczej konwersji swojego monarchy na katolicyzm. Współcześni uważali go za świętego. Politycznie niedoświadczony powierzył interesy państwa bratankowi Paolo Camillo Sfondratiemu, którego mianował kardynałem i sekretarzem stanu. Ale i ten nie był człowiekiem politycznie zręcznym (w dodatku niedoświadczonym). Wewnątrz Kościoła kontynuował papież dzieło reformy Soboru Trydenckiego zwłaszcza przez regularne wizyty informacyjne biskupów w Stolicy Apostolskiej. Podczas jego pontyfikatu wyposażono kopułę bazyliki św. Piotra w latarnię. Pobożny i ascetyczny papież był człowiekiem chorowitym. Zmarł w Rzymie, pochowano go w Bazylice św. Piotra, a zaprzyjaźniony z nim kompozytor Palestrina dedykował mu wiele utworów.USTAWA z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 1994 Nr 24 poz. 83 z późn. zmianami)
Bogdan Pietrzyk