Święty Innocenty I (urodzony w Montferrato, w 350 roku, zmarł w Rawennie, 12 marca 417 roku)
Syn papieża Anastazego I z Albano.
Papież, Biskup Rzymu, Wikariusz Jezusa Chrystusa, Następca i Książe Apostolski, Najwyższy Biskup Kościoła, Patriarcha Świata od 21 grudnia 401 roku do 12 marca 417 roku.
Urodził się w Albano, region - Kampania we Włoszech.
Przyjmuje się, że był synem poprzednika, po którego śmierci 21 grudnia 402 roku wybrany został papieżem. Pochodził z Albano koło Rzymu.
Innocenty I ustanowił prymat rzymskiej Stolicy Apostolskiej i często uważa się go za pierwszego prawdziwego papieża, choć wzrost znaczenia Rzymu za jego pontyfikatu nastąpił raczej w wyniku zwykłego zbiegu okoliczności. Albowiem w czasie kadencji Innocentego na Rzym najechali Goci. Papież szukał schronienia w Rawennie na rozpustnym dworze cesarza Honoriusza, który pałał nieustanną żądzą ku młodym kobietom. Powiadano nawet, że Innocenty podzielał jego upodobania. Tymczasem Goci spustoszyli Rzym, dokonując na ulicach licznych gwałtów szlachetnie urodzonych dam, matron i zakonnic. Gdy Innocenty powrócił, stary porządek w Rzymie uległ załamaniu. Arystokratyczne rody, które praktykowały stare pogańskie zwyczaje, opuściły miasto. Innocenty został więc pierwszym papieżem, który zasiadał w całkowicie chrześcijańskim Rzymie. Po śmierci kanonizowano go, podobnie zresztą jak nieco później jego ojca, Anastazego.
W sporze o patriarchat, jak również podczas całego okresu sprawowania swego urzędu zabiegał o umocnienie idei prymatu, wypowiadając się jasno na temat znaczenia, jakie posiadają słowa o Piotrze u Mt. 16, 18. Naprawił krzywdę wyrządzoną wypędzonemu z siedziby patriarszej w Konstantynopolu Janowi Chryzostomowi, ostro karcąc jego głównego wroga, patriarchę Teofila z Antiochii. Uważał się za ostateczną instancję przy rozstrzyganiu tego typu spraw. W sporze z herezją Pelagiusza opowiedział się papież po stronie Augustyna z Hipony. Pozostało po nim około 36 listów, które świadczą o jego niezłomnym dążeniu do scentralizowania władzy kościelnej w rękach biskupa rzymskiego, i to zarówno w dziedzinie administracji, jak i kultu chrześcijańskiego. Na Wschodzie poparł przeciw cesarzowi stanowisko biskupa Jana Złotoustego, a w Afryce walkę biskupa Hippony Augustyna przeciw donatystom i nowej herezji zwolenników Pelagiusza, który pomniejszał rolę łaski w procesie zbawienia. Osłabienie podzielonego cesarstwa zachęciło ariańskie plemiona Wizygotów do najazdu na Italię i na Rzym. 24 sierpnia 410 roku król Wizygotów Alaryk splądrował doszczętnie Wieczne Miasto, ale budynków kościelnych nie podpalił. Papież Innocenty znajdował się wówczas w Rawennie, pod opieką cesarza Honoriusza. Zniszczenie Rzymu oznaczało koniec potęgi cesarskiej. Dał temu wyraz Augustyn w swym dziele "De civitate Dei" (O państwie Bożym). W okresie pontyfikatu Innocentego I odbyły się ostatnie walki gladiatorów w amfiteatrze Tytusa. W okresie najazdu Alaryka Rzym liczył 46602 domostwa i l797 pałaców. Mieszkańców było około 300000.
Zmarł 12 marca 417 roku. Liturgicznym dniem jego pamięci jest 28 lipca, od 1969 roku święto ku czci papieża zostało zniesione.
Żródła:
"Poczet papieży" - Michał Gryczyński
"Poczet papieży" - Jan Wierusz Kowalski.
"Życie seksualne papieży" - Nigel Cawthorne
Innocentius I w "Geneall" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
USTAWA z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 1994 Nr 24 poz. 83 z późn. zmianami)
Bogdan Pietrzyk