Klemens II
Suitgar (Suidger) Liudolfing (urodzony w Homburgu, w 1005 roku, zmarł w opactwie św. Tomasza opodal Pesaro, 9 października 1047 roku) herb Syn Konrada Liudolfinga, hrabiego Morsleben i Homburga i Amulrady, córki hrabiego Erp. Papież, Biskup Rzymu, Wikariusz Jezusa Chrystusa, Następca i Książe Apostolski, Najwyższy Biskup Kościoła, Patriarcha Świata od 24 grudnia 1046 roku do 9 października 1047 roku. Hrabia Suidger z Morsieben pochodził z Saksonii. Początkowo był kanonikiem katedry w Halberstadt, następnie kapelanem na dworze królewskim i wikariuszem, a od 20 grudnia 1040 roku został biskupem Bambergu. Jest pierwszym z pięciu następujących po sobie niemieckich papieży. Po złożeniu z urzędu Benedykta IX, Sylwestra III i Grzegorza VI - król Niemiec Henryk III nakazał wybór Suitgara na papieża, został wybrany 24 grudnia 1046 na polecenie króla Henryka III, którzy mieli realizować w Italii jego politykę. Cezaropapizm przyczynił się do odsunięcia od wpływu a papiestwo skłóconych rodów Krescencjuszów i Tuskulańczyków. Został intronizowany, zachowując swoje biskupstwo w Bambergu, i koronował 25 grudnia 1046 roku Henryka III na cesarza, a jego małżonkę Agnieszkę na cesarzową. Nadał cesarzowi tytuł patrycjusza rzymskiego, dzięki czemu mógł on mianować kolejnych papieży. 5 stycznia 1047 roku Klemens II zwołał synod w Rzymie, na którym potępił świętokupstwo i nałożył 40-dniową pokutę na kapłanów, którzy świadomie przyjęli święcenia z rąk biskupów-symonistów. Wspólnie z cesarzem odbyli wyprawę do południowej Italii, której celem było podporządkowanie sobie książąt normańskich. Klemens II obłożył klątwą Benewent za odmowę otwarcia bram przed cesarzem. Wspólnie zwalczali małżeństwa księży i wspierali reformy kluniackie. Po spotkaniu z opatem Cluny Odilonem papież ogłosił bullę polecającą jego opactwo wpływowym osobistościom Francji. Potwierdził zwyczaj, zgodnie z którym inwestytura, czyli nadanie urzędu kościelnego przez władzę świecką, poprzedzała ceremonię kościelną - udzielenie sakry biskupiej. Zamieszki w Wiecznym Mieście zmusiły Klemensa II do wyjazdu do Marchii Ankony. Zatrzymał się w opactwie św. Tomasza nieopodal Pesaro, gdzie 9 października 1047 roku zmarł. Jego ciało przewieziono do Bambergu i pochowano w tamtejszej katedrze św. Piotra. Ekshumacja przeprowadzona w 1942 roku wykazała, że został otruty ołowiem, o co podejrzewano już wcześniej Benedykta IX.USTAWA z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 1994 Nr 24 poz. 83 z późn. zmianami)
Bogdan Pietrzyk