Liberiusz (urodzony w Rzymie, w 310 roku, zmarł 24 września 366 roku)
Papież, Biskup Rzymu, Wikariusz Jezusa Chrystusa, Następca i Książe Apostolski, Najwyższy Biskup Kościoła, Patriarcha Świata od 17 maja 352 roku do 24 września 366 roku.
Jego pontyfikat upłynął wśród zaciętych walk z arianami. Jego dwuznaczny stosunek do Arian doprowadiło do tego, iż był pierwszym papieżem, który nie został kanonizowany.
W starożytnym Rzymie kobiety odgrywały istotna rolę w Syciu politycznym. Dla utrzymania się przy władzy warto było zdobyć ich przychylność. Papież Liberiusz (352-366) dobrze zdawał sobie z tego sprawę.
W 355 roku syn Konstantyna, cesarz Konstancjusz II, wygnał go do Tracji (dzisiejszej Bułgarii), a jego miejsce zajął antypapież Feliks II (panował w latach 355-358). Feliks nie cieszył się jednak równie duSym poparciem u kobiet.
Gdy urzędujący w Konstantynopolu Konstancjusz, w kwietniu 357 roku przybył do Rzymu, bogate kobiety żądały od niego wyraSenia zgody na powrót Liberiusza. Oczywiście swoje racje umiały odpowiednio uzasadnić. Konstancjusza szybko przekonano, że nie uda mu się zachować porządku publicznego w Rzymie, jeśli nie przywróci do łask Liberiusza. W taki oto sposób kobiety postawiły na swoim i Liberiusz ponownie objął swój urząd.
Co prawda Liberiusz po powrocie sprawował rządy wspólnie z Feliksem, ale ten przeniósł się na przedmieścia, a wszelkie waSne sprawy pozostawił w gestii Liberiusza, w tym kontakty z wojowniczo nastawionymi rzymskimi kobietami. Jednakże to Feliksa później kanonizowano, natomiast Liberiusz nigdy nie został świętym.
Z braku odwagi i stanowczości nie potrafił kontynuować polityki podjętej przez swego poprzednika. Początkowo próbował bronić Atanazego. Gdy jednak cesarza Konstancjusz II, od 353 roku jedynowładca rzymskiego państwa, usiłował zaszczepić arianizm także na Zachodzie. Na dwóch synodach kazał cesarz zatwierdzić potępienie Atanazego i żądał zgody na orzeczenia, które w sposób istotny różniły się od tych, jakie zapadły na Soborze w Nicei. Obaj papiescy posłowie wprawdzie podpisali owe synodalne uchwały - papież nie uznał tych podpisów. Postępowanie papieża sprawiło, że cesarz Konstancjusz II wygnał go z Rzymu a na jego miejsce wybrano antypapieża Feliksa II. Papież został zesłany do Tracji. Na zesłaniu opór Liberiusza został w końcu złamany; podpisał tam oświadczenie, które było jednoznacznie skierowane przeciwko Niceanum. Tym okupił u cesarza swój powrót do Rzymu, ale fakt ten mocno osłabił prestiż rzymskiego Kościoła. Gmina rzymska wprawdzie wypędziła w roku 358 roku antypapieża Feliksa II z miasta, ale rozłam w gminie pozostał.
Inne poglądy dotyczące odstępstwa Liberiusza od katolicyzmu, spotykane w dawnej literaturze, wynikają z kwestionowania autentyczności listów, w których potępia on św. Atanazego z Aleksandrii. Liberiusz umiera po śmierci cesarza Konstancjusza oraz Juliana Apostaty, który pragnął przywrócić świetność i dawny blask pogaństwa.
W okresie pogańskiej reakcji za rządów cesarza Juliana zwanego "Apostatą" (panował w latach 361-363) umocniła się opozycja starej arystokracji rzymskiej, wiernej tradycjom religijnym antycznego Rzymu.
Za jego pontyfikatu rozpoczęto budowę rzymskiej świątyni maryjnej - bazyliki Santa Maria Maggiore.
Za rządów Liberiusza sporządzono pierwszy katalog biskupów rzymskich i oficjalny spis męczenników. W 352 roku wzniesiono nową bazylikę ku czci Matki Boskiej "Basilica Liberiana", zwaną później Santa Maria Maggiore.
Żródła:
"Poczet papieży" - Michał Gryczyński
"Poczet papieży" - Jan Wierusz Kowalski
Żródła:
"Życie seksualne papieży" - Nigel Cawthorne
Liberius I w "Geneall" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
USTAWA z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 1994 Nr 24 poz. 83 z późn. zmianami)
Bogdan Pietrzyk