Święty Marcelin (urodzony w Rzymie, około 250 roku, zmarł w Rzymie, 25 października 304 roku) herb
Syn Projektusa z rodu Colonnów, Rzymianina.
Papież, Biskup Rzymu, Wikariusz Jezusa Chrystusa, Następca i Książe Apostolski, Najwyższy Biskup Kościoła, Patriarcha Świata od 30 czerwca 296 roku do 25 października 304 roku.
Urodził się w Rzymie.
Nie wymienia go ani "Martyrologium hieronymianum" ani "Depositio episcoporum", ani też "Depositio martyrus".
Rządy Marcelina przypadają na ostatnie lata pokoju religijnego. Jego pontyfikat zaczął się za panowania cesarza rzymskiego Dioklecjana. Chrześcijanie byli wówczas bezpieczni i wspólnota kościelna wzrastała. Jednak w 302 roku współrządzący z Dioklecjanem cesarz Galeriusz rozpoczął walkę przeciw chrześcijanom. Za jego namową Dioklecjan wszczął prześladowania. Najpierw chrześcijańscy żołnierze musieli opuścić armię. Potem zaczęto konfiskować własność kościelną i niszczyć chrześcijańskie księgi. W końcu Dioklecjan zarządził, że chrześcijanie muszą wyprzeć się wiary albo przyjąć wyrok śmierci.
"Liber Pontificalis", opierając się na zagubionych Dziejach św. Marcelina opowiada, że podczas prześladowań Dioklecjana Marcelin został wezwany, by złożyć ofiarę bogom. Ofiarował im kadzidło, lecz zaraz potem nawrócił się i wyznał wiarę w Chrystusa. Poniósł za to męczeńską śmierć wraz z kilkoma towarzyszami.
Według innych dokumentów Marcelin zdradził. Przekonanie o tym było najprawdopodobniej przyczyną milczenia o nim w dawnym kalendarzu liturgicznym. Na początku V wieku donatyści oskarżali Marcelina i jego księży o wydanie świętych ksiąg poganom i ofiarowywanie kadzidła fałszywym bogom. Zaprzecza temu Św. Augustyn z Hipony.
Koniec III wieku był, jak już wspomnieliśmy, okresem żywej ekspansji chrześcijaństwa. Rozrosły się kościoły na Wschodzie, w Afryce, w Hiszpanii i Galii. Ożywiła się filozofia chrześcijańska, rozwijał się kult. Jest rzeczą znamienną, że najmniej widoczny był wówczas rozwój Kościoła rzymskiego. O działalności jego biskupów pozostały tylko skąpe wiadomości. Chrześcijaństwo w Rzymie było podzielone. Działały wciąż wspólnoty epigonów Marcjona oraz środowiska opanowane przez zwolenników Nowacjana. Wzrastały wpływy manichejczyków i czcicieli Mitry, niejednokrotnie rekrutujących się z byłych chrześcijan. Rzymscy biskupi nie okazywali w tym okresie większego zainteresowania rozwojem chrześcijaństwa w innych regionach cesarstwa. I tak na przykład nie wiemy, jaka była reakcja Marcelina czy jego następcy na decyzje głośnego synodu w Elwirze (około 300 roku), na którym kilkudziesięciu biskupów Hiszpanii, zwolenników rygoryzmu, postanowiło zobowiązać duchowieństwo do zachowania celibatu. Brak danych, czy Marcelin zginął śmiercią męczeńską w czasie terroru rozpętanego przez cesarza Dioklecjana. Ze źródeł niechętnych Rzymowi padło w IV wieku oskarżenie, że biskup Marcelin zdradził wiarę chrześcijańską, przekazał władzom święte księgi i deklarował swą lojalność wobec cesarza.
Zmarł śmiercią męczeńską. Według "Liber Pontificalis", Marcelina pogrzebano 26 kwietnia 304 roku, na cmentarzu Pryscylli, przy Via Salaria, 25 dni po śmierci. Inny katalog podaje datę 25 października.
W katakumbach Pryscylii znaleziono ślady jego grobu, który był otoczony czcią, co by zaprzeczało powyższym oskarżeniom. W tym czasie również po raz pierwszy w napisach na ścianach cmentarzy chrześcijańskich pojawia się tytuł papa (papież) obok imienia biskupów rzymskich. Być może chodziło o odróżnienie prawowitych rządców rzymskiej gminy chrześcijańskiej od biskupów "heretyckich".
Liturgicznym dniem jest 26 kwietnia, od 1969 roku święto ku czci papieża zostało zniesione.
Żródła:
"Poczet papieży" - Michał Gryczyński
"Poczet papieży" - Jan Wierusz Kowalski
Marcellinus I w "Geneall" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
USTAWA z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 1994 Nr 24 poz. 83 z późn. zmianami)
Bogdan Pietrzyk