Błogosławiony Urban V
Guillaume de Grimoard (urodzony w Grisac, Langwedocja, Francja, w 1310 roku, zmarł w Awinion, Francja 19 grudnia 1370 roku) herb Papież, Biskup Rzymu, Wikariusz Jezusa Chrystusa, Następca i Książe Apostolski, Najwyższy Biskup Kościoła, Patriarcha Świata od 16 października 1362 roku do 19 maja 1370 roku. Podjął próbę przeniesienia kurii papieskiej do Rzymu. Przez cały pontyfikat nosił habit benedyktyński i wiódł żywot mnicha, poświęcając się dziełu reformy i przygotowaniu krucjaty, która miała przywrócić jedność z Kościołem wschodnim. Przyszedł na świat na zamku Grasic w Langwedocji, w rodzinie szlacheckiej, wstąpił do benedyktynów w Marsylii, gdzie w od 1361 roku był opatem klasztoru św. Wiktora. Po uzyskaniu doktoratu z prawa kanonicznego wykładał w Montpellier i Awinionie. Został roku opatem klasztoru w Auxerre, a potem w Marsylii. Kilkakrotnie był legatem papieskim w Italii. 28 września 1362 roku wybrano go na Tron Piotrowy, kiedy przebywał z misją w Neapolu. Po elekcji postanowił, że to papież będzie obsadzał stolice patriarchalne i biskupie oraz ważniejsze stanowiska zakonne. Ograniczył wydatki na utrzymanie dworu papieskiego, zmniejszył wysokość dziesięcin i zakazał kumulacji beneficjów. Z własnej szkatuły utrzymywał blisko 1,5 tysiąca ubogich studentów uczelni francuskich. Zezwolił na powołanie nowych uniwersytetów w Orange i Wiedniu. Dla Polski zasłużył się udzieleniem w maju 1364 roku zgody Kazimierzowi III "Wielkiemu" na akt fundacyjny Akademii Krakowskiej, Kazimierz fundując tę uczelnię wzorował się na Uniwersytecie bolońskim, chodziło mu, bowiem o przygotowanie fachowej kadry urzędniczej, dobrze obeznanej z zasadami prawa. Akademia nie miała wydziału teologii. Wielkie też zasługi położył dla organizacji Kościoła na Rusi. Dzięki jego staraniom powstały tam biskupstwa w Chełmie i Włodzimierzu, a około 1367 roku arcybiskupstwo w Haliczu, później przeniesione do Lwowa. Nowemu arcybiskupstwu poddano biskupstwo przemyskie, chełmskie i włodzimierskie. Metropolię tę zatwierdziła Stolica Apostolska w 1375 roku, znosząc równocześnie wszelkie uprawnienia do Rusi biskupów lubuskich. W nadziei na pojednanie ze Wschodem poparł krucjatę przeciw Turkom, która jednak zakończyła się niepowodzeniem. Był człowiekiem dużej wiedzy i surowych obyczajów, również jako papież przestrzegał zakonnego sposobu bycia i preferował prostotę obyczajów na dworze papieskim. W owym czasie często odzywały się apele o przeniesienie Kurii papieskiej z powrotem do Rzymu. Postanowił powrócić do Rzymu, pomimo niechęci kurialistów i dworu francuskiego. Urban V przychylając się do tych próśb, 30 kwietnia 1367 roku opuścił w końcu Awinion i 16 października wkroczył do Rzymu. Szczególnie prosiła go o to św. Brygida szwedzka, natomiast dwór francuski był temu przeciwny. Zamieszkał w Pałacu Watykańskim, który wcześniej kazał odnowić. Odrestaurował wiele zniszczonych kościołów i przebudował spaloną Bazylikę św. Jana na Lateranie. W Rzymie papież poczynił wielkie starania o renowację rzymskich kościołów, zwłaszcza kościoła na Lateranie i bazyliki św. Piotra. Nie zdołał jednak przezwyciężyć trudności w samym państwie kościelnym i dlatego w jesieni 1370 roku, wbrew ostrzeżeniom św. Brygidy oraz Petrarki i św. Katarzyny z Sieny, która przepowiedziała mu rychłą śmierć, jeśli opuści Wieczne Miasto - wrócił do Awinionu. Po trzech latach niechęć ludności do jego osoby, wznowienie wojny stuletniej oraz trudności związane z przygotowaniami do krucjaty sprawiły, że 5 września 1370 roku opuścił Rzym i 27 września powrócił do Awinionu drogą morską. Dla wielu krok ten był wielkim rozczarowaniem. Odrestaurował wiele zniszczonych kościołów i przebudował spaloną Bazylikę św. Jana na Lateranie. Do Rzymu przybyli obaj cesarze: Karol IV Luksemburski - papież koronował jego małżonkę na cesarzową i Jan V Paleolog, który złożył przed Urbanem V rzymskie wyznanie wiary. Dwa miesiące później Urban V zachorował i zmarł 19 grudnia 1370 roku w Awinionie. Pochowano go w tamtejszej katedrze, potem jego ciało przeniesiono do opactwa św. Wiktora w Marsylii. Pius IX beatyfikował go w 1870 roku. Wspomnienie liturgiczne przypada 19 grudnia.USTAWA z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 1994 Nr 24 poz. 83 z późn. zmianami)
Bogdan Pietrzyk