Urban VIII
Maffeo Vincenzo Barberini (urodzony we Florencji, 25 kwietnia 1568 roku, zmarł w Rzymie, 29 lipca 1644 roku) herb Syn Antonia Barberiniego i Camilli Barbadori, córki Giana Donato Barbadori. Papież, Biskup Rzymu, Wikariusz Jezusa Chrystusa, Następca i Książe Apostolski, Najwyższy Biskup Kościoła, Patriarcha Świata od 6 sierpnia 1623 roku do 29 lipca 1644 roku. "Czego nie dokonali barbarzyńcy, to zrobił Barberini" - głosił antypapieski paszkwil, bo papież wznosił fortyfikacje w Rzymie i Państwie Kościelnym z materiałów budowlanych pozyskiwanych z rozbiórki zabytków starożytności. Zyskał opinię autokraty, ponieważ większość decyzji podejmował bez konsultacji z kardynałami. Przyszedł na świat we Florencji w zamożnej rodzinie kupieckiej. Po śmierci ojca wychowywali go jezuici, a potem wuj Francesco Barberini, który był w Rzymie protonotariuszem apostolskim. Po studiach prawniczych w Kolegium Rzymskim i doktoracie w Pizie zaczął pracować w kurii rzymskiej. Z woli Klemensa VIII został biskupem tytularnym Nazaretu oraz nuncjuszem we Francji. Paweł V mianował go 11 września 1606 roku kardynałem i nadał mu biskupstwo w Spoleto, gdzie wykazał się szczególną troską o seminaria duchowne. Był także legatem w Bolonii i prefektem sygnatury. 6 sierpnia 1623 roku został wybrany Maffeo Barberini na papieża jako Urban VIII. Był miłośnikiem sztuki i protektorem nauk. Kiedy został papieżem, hołdował nepotyzmowi, mianując kardynałami swego brata Antonia oraz dwóch bratanków i hojnie nadając krewnym beneficja. Rozszerzył działalność Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, powołał Collegium Urbanum - placówkę specjalizującą się w formacji misjonarzy - i utworzył drukarnię wydającą dzieła w różnych językach. Ogłosił bullę znoszącą wszelkie formy niewolnictwa spotykane wśród Indian w Brazylii, Paragwaju oraz Indiach Zachodnich. Utworzył komisję, która przygotowała nowe wydanie brewiarza rzymskiego, a także ustalił nowe procedury kanonizacji i beatyfikacji, które w 1627 roku przedstawił w bulli "In Coena Domini". Zatwierdził nowe zakony, określił przyczyny nakładania ekskomuniki i ograniczył liczbę obowiązujących świąt. Inkwizycja rzymska wytoczyła drugi proces Galileuszowi, przyjacielowi papieża, zmuszając go torturami do uznania za sprzeczną z Pismem Świętym heliocentryczną teorię Kopernika. Urban VIII potępił pogląd biskupa Ypres Corneliusa Jansena, wyrażony w dziele Augustinus, że zbawienie zależy wyłącznie od łaski Bożej, którą otrzymują nieliczni wybrani, przeznaczeni (predestynacja) do zbawienia. Dzieło Jansena znalazło się na indeksie, a Urban VIII zakazał jego czytania. Podczas długiego pontyfikatu silnie współkształtował historię. Kiedy go wybierano, wojna trzydziestoletnia trwała już od pięciu lat (jej końca papież nie dożył). W wojnie tej zajął wielce dyskusyjną postawę: wprawdzie początkowo jeszcze wspierał finansowo stronnictwo (katolickiego) cesarza, nie podjął jednak żadnej rozstrzygającej decyzji, kiedy francuski kardynał Richelieu związał się z ewangelickim królem szwedzkim Gustawem Adolfem, co spowodowało, że duża część Niemiec przyjęła wiarę ewangelicką. Papież zaufał obietnicy Gustawa Adolfa, że na zdobytych terytoriach utrzymana zostanie wiara katolicka; jednak król nie dotrzymał przyrzeczenia. Urban uważał się za autorytet niezależny od obu walczących stron i chciał zachować neutralność; faktycznie jednak niby neutralna polityka była popieraniem Francji i przyniosła wielką szkodę katolicyzmowi w Niemczech. W ostatnich latach życia czynił papież wielkie starania o przywrócenie pokoju; w tym celu próbował zwołać kongres. Ponieważ prowadzące wojnę strony nie zaakceptowały jego planów, wszystko pozostało po staremu. W zakresie wewnętrzno-kościelnym pontyfikat ten obciąża wręcz bezgraniczny nepotyzm. Aczkolwiek - jak mawiał - nie miał pieniędzy dla cesarza, to troszczył się na wielką skalę o zabezpieczenie swoich krewnych. Urban jest uważany za tragiczną postać na tronie papieskim: jego rządy wypełnione były niepowodzeniami, za które jednak sam był odpowiedzialny. Dla niemieckiego katolicyzmu okres rządów Urbana miał fatalne następstwa. Podczas wojny trzydziestoletniej w Niemczech cesarz Ferdynand II wydał edykt restytucyjny, który przywracał katolikom majątki utracone na rzecz protestantów. Doprowadziło to do wojny z koalicją protestancką, której przewodziła Szwecja. Po kilkuletnich walkach cesarz zawiesił egzekucję edyktu, zawierając pokój w Pradze 30 maja 1635 roku z protestantami, potępiony przez Urbana VIII. Wkrótce wojnę z Ferdynandem II o hegemonię w Europie rozpoczęła Francja, realizując plan pierwszego ministra Ludwika XIII, kardynała Armanda de Richelieu. Papież, choć sympatyzował z Francją, starał się doprowadzić do pokoju, co przyczyniło się do umocnienia protestantyzmu w Niemczech. Zachowywał neutralność wobec napięć w stosunkach Francji z Hiszpanią i próbował nakłonić oba państwa do inwazji na Anglię. Huczne obchody Roku Świętego 1625 miały ukazać potęgę papiestwa, toteż podczas procesji rozrzucano złote monety, a wieczorami urządzano pokazy sztucznych ogni. 18 listopada 1626 roku Urban VIII konsekrował Bazylikę św. Piotra, dla której ufundował baldachim z brązu nad ołtarz i grób Księcia Apostołów. Rozpoczął budowę pałacu w letniej rezydencji Castel Gandolfo. Papież zmarł w Rzymie, a pochowano go w Bazylice św. Piotra. Po śmierci Zygmunta III nuncjusz Honoriusz Visconti poparł elekcję Władysława Wazego na króla. Ten, chcąc uzyskać aprobatę dla swojej polityki religijnej oraz ograniczenie niektórych przywilejów duchownych, wysłał do Rzymu poselstwo obediencyjne Jerzego Ossolińskiego, którego uroczysty wjazd odbył się 27 września 1633 roku. Swoim niespotykanym przepychem wywarło na Kurii papieskiej wielkie wrażenie. Zgodnie z przewidywaniami Ossoliński uzyskał od papieża wszystko, o co prosił w imieniu monarchy. W 1634 roku na prośbę prymasa Jana Wężyka Urban VIII potwierdził przynależność diecezji wrocławskiej do gnieźnieńskiej prowincji kościelnej. W dwa lata później król otrzymał pochwałę Stolicy Apostolskiej za doprowadzenie do założenia diecezji smoleńskiej z biskupem Polakiem. Za pontyfikatu tego papieża miało miejsce w Rzymie 5 marca 1635 roku podpisanie przez arcybiskupa ormiańskiego we Lwowie Mikołaja Torosowicza unii z Kościołem rzymskokatolickim. Pod koniec życia Urbana VIII jego stosunki z królem Władysławem IV z różnych przyczyn uległy oziębieniu. M.in. przyczynił się do tego niezręczny nuncjusz papieski, który oskarżył króla o wspieranie innowierców oraz mimo sprzeciwu króla pozwolenie Kurii rzymskiej na przyjęcie do zakonu jezuitów królewicza Jana Kazimierza.