Święty Zachariasz (urodzony w Kalabrii, około 700 roku, zmarł w Rzymie, 15 marca 752 roku)
Syn Polychroniusza Greka z Kalabrii.
Papież, Biskup Rzymu, Wikariusz Jezusa Chrystusa, Następca i Książe Apostolski, Najwyższy Biskup Kościoła, Patriarcha Świata od 3 grudnia 741 roku do 15 marca 752 roku.
Św. Bonifacy, opisując następcę Grzegorza III, Zachariasza, stwierdził, że stan niemieckiego duchowieństwa w całej rozciągłości jest rozwiązłe. Ludzie, którzy spędzili swą młodość na gwałtach i cudzołożeniu, dochodzili do najwyższych stanowisk. Co więcej, Bonifacy donosił, że kapłani śpią w ciągu jednej nocy z czterema lub pięcioma kobietami, po czym wstają, by odprawić mszę.
Był ostatnim Grekiem na tronie papieskim. Był człowiekiem wykształconym i cieszył się wielką sympatią Rzymian. Mimo to sprzyjał cesarzowi bizantyńskiemu. Był ostatnim papieżem, który zawiadomił go o wyborze i oczekiwał cesarskiego zatwierdzenia.
Pochodził z Kalabrii, był benedyktynem, a kiedy został diakonem, współpracował z Grzegorzem III. Po elekcji jako ostatni papież zwrócił się do cesarza o zatwierdzenie, a przy okazji poprosił o przywrócenie kultu obrazów.
Pierwszym papieżem, który lubował się w wystawności, był Zachariasz. Wprowadził nowe, strojne szaty, zdobione złotem i klejnotami. Jednak pierwszym naprawdę bogatym papieżem został jego następca, Stefan II (w latach 752-757).
Pontyfikat Zachariasza naznaczył spór z Bizancjum, gdzie po śmierci cesarza Leona III władzę przejął jego syn cesarz Konstantyn V. Szybko jednak został obalony przez Artabesdesa, który przywrócił kult obrazów. Półtora roku później Konstantyn V pokonał uzurpatora i znowu wprowadził ikonoklazm.
Wobec zagrożenia longobardzkiego dokonał zwrotu politycznego i dotychczasowy sojusz z księciem Spoleto Trasamundem zastąpił porozumieniem z Liutprandem, królem Longobardów. Za obietnicę pomocy wojska rzymskiego uzyskał od niego zwrot zamków i posiadłości papieskich. Zawarł pokój z Liutprandem, a potem przedłużał go z jego następcami. Po opanowaniu przez Longobardów bizantyjskiego egzarchatu w Rawennie został on włączony do ich królestwa i przestał istnieć.
Papież wspierał działalność Bonifacego (Winfryda), apostoła Franków, wśród których po śmierci Karola Młota władzę sprawowali jego synowie Karlmann i Pepin III. Karlmann osiadł w klasztorze, a Pepin III, po orzeczeniu Zachariasza, aby tytul królewski posiadał ten, kto faktycznie ma władzę, został namaszczony przez Bonifacego na nowego króla. Natomiast Childeryka III złożono z tronu i zamknięto w klasztorze.
Zachariasz odnawiał i uposażał kościoły rzymskie, a swoją rezydencję przeniósł z Palatynu na Lateran i odbudował oraz przyozdobił pałac laterański. Dokonał przekładu na grekę Dialogów Grzegorza I "Wielkiego".
Zmarł w Rzymie, a pochowano go w Bazylice św. Piotra.
Odbiera cześć jako święty - wspomnienie liturgiczne przypada na 15 marca.
Żródła:
"Poczet papieży" - Michał Gryczyński
"Poczet papieży" - Jan Wierusz Kowalski.
"Życie seksualne papieży" - Nigel Cawthorne
Zacharias I w "Geneall" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
USTAWA z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 1994 Nr 24 poz. 83 z późn. zmianami)
Bogdan Pietrzyk